piątek, 30 marca 2012

Igrzyska Śmierci - Film !

Zacznę od tego, że nareszcie się wybrałam na ekranizację tej wspaniałej książki, jaką napisała Suzanne Collins! Nie jestem rozczarowana ani troszeczkę. Naprawdę wspaniała robota, ale o tym napiszę nieco niżej w poszczególnych kategoriach jakie sobie obmyśliłam i ocenię każdą z nich. Chcielibyście wiedzieć jak mi się podobały efekty, muzyka, postaci i czy wiele film różni się od książki? To zapraszam ;)
Ostatnimi czasy nie mówi się o niczym innym jak o wielkim hicie kinowym, który przebił takie produkcje jak Harry Potter czy nawet sam Zmierzch! tak więc czas na :


IGRZYSKA ŚMIERCI !

czas trwania: 2 godz. 22 min.
gatunek: Akcja, Sci-Fi
premiera: 23 marca 2012 (Polska) 22 marca 2012 (świat)
produkcja: USA
reżyseria: Gary Ross
scenariusz: Gary Ross, Billy Ray  


Jeżeli chodzi o czas trwania. Zleciało mi to tak szybko, że nawet nie zauważyłam. Tak się wciągnęłam jak w książkę więc jeżeli film, że tak powiem zasysa widza to musi być bardzo dobry czyż nie? Już się pojawiały napisy końcowe, a ja chciałam jeszcze! Więc jak dla mnie mógłby trwać dłużej ;D Co do plakatów... są genialne, to też umieszczę je w dzisiejszym poście.


Motywem przewodnim każdego plakatu jak i filmików reklamujących hit jest kosogłos. Kosogłos w pierścieniu ognia i strzała. Nie bez powodu jest to właśnie takie logo. Tego się jednak dowiecie, bądź dowiedzieliście się już czytając książkę. Strzała zapewne dlatego tam widnieje, gdyż nasza Katniss świetnie włada łukiem. Więc wszystko jest ze sobą powiązane.

A to cudo co widnieje pod spodem zdobi mój ekran telefonu ^^


Ktoś powiedział, że mógłby to być film nakręcony w 3D. Otóż chwilami rzeczywiście fajne by to było, np wtedy jak organizatorzy Głodowych Igrzysk przeganiają Kat w stronę jej wrogów używając kul ognia. Ta scena była bardzo fajna i jako nieliczna nadawałaby się do obejrzenia w 3D. Osobiście nie przepadam za filmami 3D, bolą mnie po nich oczy. Więc rzadko kiedy się na takowe wybieram. Ale wróćmy do efektów. Zwierzuny ! Super były te zwierzuny z którymi pod koniec idzie się zmierzyć naszym bohaterom. Mi się bardzo podobały, chociaż miałam w moim małym szaraczku (mózgu) je jako bardziej takie wilcze istoty.  Technika jaką posługiwali się organizatorzy, te wszystkie bajery, które stwarzały arenę i inny świat. Wspaniała manipulacja.  Za radą pewnej pani nasłuchiwałam śpiewu kosogłosów. I powiem wam, że strasznie mi się podobały! Za efekty i inne bajery dam 5+/6

Co do postaci i aktorów ich grających. Obsada nie mogłaby zostać lepiej dobrana!
Jennifer Lawrence, która wcieliła się w postać głównej bohaterki  Katniss Everdeen była w swej roli nieziemska. Tak naturalna i zjawiskowa, że ciężko było oderwać od niej oczy. Aktorka ma ciekawą i niespotykaną urodę. Powiem szczerze, że właśnie tak sobie wyobrażałam Katniss czytając książkę i dziękuję, że mi utrwalono i odzwierciedlono ją idealnie w ekranizacji. Dzięki czemu nie jestem rozczarowana i czytając kolejne części (czy też ponownie czytając całą trylogię) będę miała właśnie przed oczami obraz Kotnej z filmu.


Co do chłopaków. Mam tutaj na myśli Gale'a i Peetę. Trochę inaczej sobie ich wyobrażałam... Myślałam, że Peeta to wysoki blondyn, a się okazał niższy od Katniss. Jednak (Tiri nie bij już wyjaśniam ;D) ...jednak Josh Hutcherson, którego pamiętam z paru filmów w których był uroczym piegowatym chłopcem, został wybrany do roli Peety znakomicie. W moich wyobrażeniach dodam mu trochę cm wzrostu, bo tak go widzę. Ta scena kiedy wyjawia miłość... i potem zupełnie już inna... kiedy siedzą razem w oknie i patrzą na Kapitol (dokładnie ta scena gdzie Peeta mówi Kat, że nie chce aby Kapitol go zmienił i nie zamierza do tego doprowadzić) Tam właśnie, w tym mroku i z tymi rozczochranymi włosami i w tej czarnej koszulce (ach och i ech) wyglądał niesamowicie i te jego oczy które śmieją się przy każdym uśmiechu. Nawet kiedy uśmiech jest smutny, w jego oczach jest taki  błysk, że aż chciałoby się go przytulić. (Się rozpisałam, a to ja jestem przecież Team Gale!) No właśnie tym sposobem przechodzę do Liama Hemswortha który to gra właśnie Gale'a. O którym w tej części (tak będzie kolejna z tego co wiem) nie było zbyt wiele, przez co ubolewam   :(. Jego sobie wyobrażałam również inaczej czytając książkę. Z tym, że tutaj też nie jestem rozczarowana. Niewiele napiszę o Gale'u... gdyż jak wspomniałam wiele mi go tam nie pokazywali ^^. Kogo to ja jeszcze chciałam przedstawić? A Rue! no urocza mała dziewczynka, która skradła moje serducho. Może już dość o bohaterach... A nie! jeszcze muszę dodać coś co powiedziałam po wyjściu z kina. Genialna obsada. Aktorzy są tak dobrani idealnie, że ich gra wygląda naturalnie i nie ma w niej, że tak powiem takiej sztuczności, co mi się bardzo podoba i nic mnie nie raziło oglądając film. Za grę aktorską/obsadę daję z całym przekonaniem 6/6!

Ależ mi się to spodobało! A co mi tam dodam! ;D 
Jest tyle tak zajefajnych kolaży, że jakbym je tu miała umieścić to by był szał. Trochę wypcham posta zdjęciami, które mi się strasznie podobają ^^

Teraz coś może o muzyce. Słyszałam ścieżkę dźwiękową i zawładnęły mną trzy piosenki. W czym jedna całkowicie! Oto ona. Jest cudna i taka klimatyczna... mogę jej słuchać bez końca ;)

 

 Muzyka jak wiadomo ma dawać klimat filmom. Tutaj klimat był, czuło się go dzięki właśnie wspaniałemu podkładowi. Nie było drażniących nut, tylko wtedy kiedy powinny być dźwięki stonowane, to właśnie były. Wtedy kiedy miało być mocne uderzenie, było mocne dla podkreślenia fatalnego stanu rzeczy. Jak dla mnie bardzo fajne dobranie muzyki do danych ujęć. Za muzykę dam 6/6

Teraz kolejne pytanie i tak samo mnie intrygujące zjawisko przed zobaczeniem ekranizacji. Mianowicie czy film będzie się pokrywał z książką? Czy wiele scen będzie zupełnie inaczej skonstruowanych/przerobionych. Otóż. Odpowiedź brzmi: Nie. Minimalne rzeczy się mogą różnić, bądź wydawać inne niż w książce. Jednak nie burzy to harmonii. Szkoda tylko, że niektóre sceny nie były bardziej rozbudowane przez co mogłyby bardziej wycisnąć emocje z widza. Dajmy na to śmierć samej Rue, która mnie osobiście wzruszyła. Czytając książkę wycisnęła ze mnie łzy, i w kinie również oczy mi się spociły. To jedna ze scen, która mnie poruszyła, ale nie jedyna. Otóż nie będę wymieniała jakie jeszcze gdyż Ci co jeszcze nie byli na filmie mogliby mnie zlinczować ;D a nie o to przecież chodzi. Jeżeli chodzi o emocje. Tak film jak najbardziej je wzbudza. Nie tak jak książka, rzecz jasna, gdyż czytając książkę każdy czuje ją inaczej. Dopowiada sobie zwoje, a oglądając film mamy już wszystko czarne na białym. Co bym mogła dodać... O wiem. Brakowało mi opisu uczuć bohaterów. Mógłby być czasami platany narrator, który opisywałby co myśli np Katniss, podczas najcięższych momentów. To by była fajna sprawa moim skromnym zdaniem. Co jeszcze mogę powiedzieć...
Wiem! Miłego oglądania kochani! Polecam film, bo naprawdę warto ;)  Więc jeżeli chodzi o odzwierciedlenie fabuły z książki to 5+/6 (za te wycięte sceny ^^)

Na koniec coś dla uciechy... taaak znowu jakieś foto ;D

I speszjal for Tiri (masz naciesz paczadła ;D)

Pozdrawiam Was serdecznie! 




piątek, 23 marca 2012

"Feral" Kate Wild

Tytuł: "Feral"
Autor: Kate Wild
Tom: I
Wydawnictwo: Amber
Rok wydania: Luty 2011

"Tu nie wolno kochać.
Trzeba tylko wypełniać rozkazy.
 Ostra dziewczyna, której odebrano uczucia i kazano zabijać, staje w obliczu miłości. Co wybierze?"

"Nowa Atlantyda. Świat, którym rządzi zaawansowana technologia, surowa dyscyplina i nieubłagane prawa. Gdzie kary wymierza się według zasady "oko za oko", posłuszeństwo ceni najwyżej, a uczucia - najmniej. Szesnastoletnia srebrnooka Feral jest wytrenowana - jak inni młodzi kadeci - do walki o panowanie Nowej Atlantydy nad całą ludzkością. Jest produktem społeczeństwa, które nie zna współczucia, wątpliwości ani miłości. Lecz kiedy na jej drodze staje osiemnastoletni uciekinier z laboratorium, Feral wbrew wszystkim regułom ratuje mu życie. A wtedy oboje muszą uciekać - do naszego świata.
Świat, w którym pod hasłem sprawiedliwości bez granic czai się zniszczenie indywidualności. Który mocno wierzy w kary i lubi je wymierzać. Nie dopuszcza żadnych słabości, uczy ignorować ból, głód i zmęczenie. Ale nie uczy, jak ignorować miłość...
 Mroczna i seksowna powieść z niepokojącym klimatem i intrygującą bohaterką, która pod wpływem miłości zmienia się z pozbawionej uczuć wojowniczki w pełną emocji dziewczynę."

Okładka bardzo mi się podoba. Ten fiolet i zbuntowana dziewczyna...Czyli odzwierciedlenie opisu przedstawionego przez wydawnictwo. Tak to wszystko ze sobą idealnie współgra. Napis FERAL również mi się spodobał, czcionka jest śliczna. Do okładki nie mam żadnych zastrzeżeń.  No dobra... jednak mam. Jedno. Malusieńkie. Postać dziewczyny jest lekko zamazana i tylko to mi się nie spodobało, ale to drobny i możliwe, że nieistotny szczegół. Co do opisu... Mroczna i seksowna powieść... bzdura. Jak dla mnie seksowna nie jest, a mroczna? hmm tutaj może trochę tej mroczności było, ale żeby był szał? Nie. Szału nie było.

Do książki podeszłam z dobrym nastawieniem. Przeczytałam jej opis na okładce. Jedną z recenzji i pomyślałam sobie, że to będzie coś fajnego. Coś co mnie wciągnie. Niestety. Nie powiem, że książka mi się nie spodobała, bo byłoby to kłamstwo. Spodobała mi się, ale nie wywarła na mnie większego wrażenia, o emocjach podczas jej czytania nie wspomnę. Jakoś niespecjalnie bohaterowie do mnie przemawiali. Pomysł na książkę jest niewiarygodnie dobry i nieprzeciętny. Jednak moim zdaniem książce brak tego czegoś. Tych momentów akcji, które zawierają dech w piersiach. Tych wątków, które potrafią wciągnąć i nie chcą wypuścić ze swych szponów. Porównałabym inną książkę z tego samego gatunku, ale tak się nie robi. Przynajmniej ja tak nie czynię. Postaci jakie wykreowała autorka mają potencjał, jednak nie są wyraziste i po prostu jakoś nie mogłam się przebić do ich świata. Sama Feral jest postacią nietuzinkową, wyróżniającą się spośród innych, jednak jak dla mnie zbyt mdłą i niezbyt dobrze wykreowaną. Jej zachowania są zupełnie sprzeczne. Jest kreowana na dziewczynę bez serca, ale nagle ni stąd ni zowąd pokazuje, że jest wrażliwa. To było wielkie bum, a powinna być pokazana stopniowa przemiana, z wrednej i budzącej lęk kadetki w jednak mającą serce i emocje dziewczynę. Mam wrażenie, że postać Feral nie jest do końca przemyślana i właśnie to mi się nie spodobało. Powinniśmy przechodzić przemianę z bohaterką, odczuwać jej emocje. Ja emocji osobiście nie odczuwałam jakichś specjalnych, a moim skromnym zdaniem książka powinna być taką, od której nie możemy się odebrać. Przynajmniej dobra książka. Pozostałe postacie. Co mogę o nich powiedzieć? Crow... nastawiłam się, że będzie fajnym facetem, twardym, a nie beksą. Mi osobiście ta postać nie przypadła zanadto do gustu, ale nie powiem, że nie jest uroczy. Jakiś tam swój urok posiada. Za to wielkim plusem obdarzam Amber i Deimosa! Moi ulubieńcy. Zwłaszcza wiedzący czego chce i zawzięty Deimos. Te postaci przypadły mi do gustu. Szkoda jednak, że autorka nie poświęciła więcej czasu na opisanie dziejów swoich bohaterów. Wracając jeszcze do Feral... Nie widzę twardej kadetki o zimnym sercu wciąż użalającej się nad sobą i swym losem. Po prostu mnie to drażniło. Dziewczyna (przynajmniej ja mam takie odczucie) nie do końca wiedziała czego sama chce. Chciałaby miłości matki i tego aby darzono ją ciepłym uczuciem, ale zawsze ma jakieś "ALE" wciąż twierdząc, że jednak nie, że ona nie zasługuje na takie uczucia itp. Niezdecydowanie, właśnie to mi nie pasuje do tej postaci. Ja po opisie na okładce odniosłam wrażenie, że Feral będzie twardą wojowniczką, a nie dziewczyną użalającą się nad sobą. Może to tylko moje odczucie po przeczytaniu tej książki, gdyż spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Miałam pewne niejasności i wciąż mało mi było pewnych opisów. Język jakim napisana jest książka jest prosty, czasami nawet za prosty. Łatwo się ją czyta i polecam ją głównie nastolatkom. Co jeszcze mi nie przypadło do gustu, czy też czasem mnie drażniło? Ano te przeskoki z jednego świata (świata Atlantydy) do zwykłego świata. Nie wiem, może wam się podobało/spodoba. Mi jednak osobiście się to nie za bardzo podobało. Moim skromnym zdaniem autorka mogła bardziej rozbudować akcję zamiast robić niewiele wnoszące przeskoki. Bo szczerze powiedziawszy, niewiele mi to dało, że wiem co robi Generał, skoro to były tylko strzępki informacji, które albo już wiedziałam, albo jakoś niespecjalnie mnie interesowały. Już wolałam, żeby pisarka dokończyła bądź też wniosła więcej opisów/szczegółów w czymś bardziej istotnym. Jeżeli chodzi o koniec książki... może nie jest jakoś specjalnie zaskakujący. Jednak mi się podobał i jeżeli będzie kontynuacja książki z pewnością po nią sięgnę. Chociażby ze względu na ciekawość, co też czeka bohaterów I części. Może też kolejna część będzie lepsza? kto wie.
Jak mówię. Książka nie jest zła, jednak rewelacyjna tym bardziej nie jest. Jest dobra i potencjał ma. Szkoda, że nie do końca wykorzystany. Więc daję jej 4+/6

Z takich najmojszych spraw. Nie mam tyle czasu co wcześniej na czytanie.  Przez co ubolewam... Wiosna idzie, każdy piękny dzień staram się wykorzystać i spędzić na zewnątrz. A jak nie to, to uczelnia, a jak nie uczelnia to ciocia (Sol) bawi małe szkraby, a jak nie bawi to udziela się towarzysko, a jak nie to... i tak można wymieniać i wymieniać. Nie wspomnę już o tym, że pracę licencjacką trzeba pisać łeee! Także zapewne nie tylko ja mam ten problem. Nie będę was raczyła moimi postami zbyt często (przynajmniej tak myślę, a co będzie to się zobaczy), jednak postaram się Was odwiedzać w  Waszych małych zakątkach.

 Pozdrawiam Was moi drodzy!

wtorek, 20 marca 2012

Top 10 Ulubione bohaterki filmów i seriali.


Top 10 to akcja, przy okazji której raz w tygodniu na blogu pojawiają się różnego rodzaju rankingi, dzięki którym czytelnicy mogą poznać bliżej blogera, jego zainteresowania i gusta. Jeżeli chcesz dołączyć do akcji – w każdy piątek wypatruj nowego tematu na dany tydzień.


Taaak taaaak wiem jestem do tyłu =P

Postanowiłam się również zabawić w top 10 i zrobić swój ranking ulubionych bohaterek filmowych czy też serialowych. Tak więc oto moje typy. Wiem, że jestem do tyłu z tym topem, ale bardzo chciałam go zrobić, a czasu jak na złość nie miałam.

Typ I


Lily Aldrin  - Alyson Hannigan

(Jak poznałem waszą matkę)

 Serial jest jednym z moich ulubionych. Wszystkie postacie są wspaniałe, nie ma takiej której bym nie lubiła. Lily wprost uwielbiam...Zwłaszcza kiedy się złości. Jest kobietą, która zawsze stawia na swoim, ale kiedy widzi, że nie ma racji potrafi przyznać ją innym. Pomocna, wesoła, mała istotka z wielkim sercem, która dla swoich przyjaciół zrobi wszystko. Dosłownie...Wszystko. ;)   


Typ II


Dr Temperance 'Bones' Brennan
(Emily Deschanel Kości)
Uwielbiam silne i niezależne kobiety w filmach, serialach, książkach... I właśnie nasza pani antropolog 
Dr Temperance 'Bones' Brennan właśnie do nich należy. Do tego ma fioła na punkcie swojej pracy. Kobieta z pasją! Kochająca swoją pracę i oddająca się jej w pełni. Zabawna...choć nie zdaje sobie z tego sprawy...no i jeszcze towarzyszący jej David Boreanaz. No żyć nie umierać!


Typ III

Wrażliwa, dobra i pragnąca miłości kobieta. Kto to taki? 
Maggie Rice (Meg Ryan)  z jednego z moich ulubionych filmów, które mogłabym oglądać i oglądać. Mianowicie Miasto Aniołów. Tak wyciskacz łez. Za każdym razem jak go oglądam zaskakuje mnie i zaskakuje. Może to wydawać się dziwne, że tak jest. Jednak tak właśnie jest, a pani doktor? Zazdroszczę jej tego, że ma własnego anioła!

Typ IV

Mei z filmu Dom latających sztyletów. Mei jest delikatna i niewiarygodnie subtelna. Czarująca i jednocześnie silna. Wierna swoim przekonaniom do końca.


Typ V

Dr Isobel "Izzie" Stevens z serialu Chirurdzy. Dlaczego Izzie? Ano z prostego powodu. Jest postacią barwną, pozytywną i nie da się jej nie lubić. Los nieraz spłatał jej figla...odbierając np. ukochanego mężczyznę w jej ramionach... Straciła wtedy sens życia. Jednak nie poddała się i za to ją cenię!  Podniosła się, dała kopa życiu i powiedziała. "A teraz patrzcie jak daję sobie radę!". Dobra, troskliwa i twarda kobieta. Z silną wolą życia. Tak. Uwielbiam tą postać w chirurgach. Nigdy mnie nie irytowała jak reszta. I nieraz doprowadziła mnie do łez.



Typ VI

To nie kto inny jak  Joan Girardi ( Joan z Arkadii ). Mój kiedyś ulubiony serial. Joan to zwykła dziewczyna z niezwykłymi przygodami. Rozmawiająca z Bogiem. Czy to normalne? Sama Joan twierdzi, że ma przywidzenia/omamy słuchowe, i że to nie może dziać się naprawdę. Wspaniała dziewczyna o wielkim sercu. Lekko zakręcona, mająca problemy nastolatka. Jednak jej problemy nie są czymś błahym, a ona sama radzi sobie z nimi jak dorosła. Nie zawsze postępuje zgodnie z zasadami, jednak stara się postępować słusznie i działać w dobrej wierze.

Typ VII

No i to jest poniekąd moje odzwierciedlenie ;D Równie zakręcona pierdółka jak ja ! Identyczna wręcz. Nie jestem zakupoholiczką tak prostuję, żeby ktoś nie pomyślał ;) Nie przepadam za zakupami. Tak nietypowe ze mnie dziewczę pod tym względem. Ale nie o mnie miało być (Sol! nie świruj!). Tak więc typem VII jest nie kto inny jak Rebecca Bloomwood (Wyznania zakupoholiczki).
Typ VIII

Andie Anderson (Jak stracić chłopaka w 10 dni) Aktorkę bardzo lubię. Jest wręcz idealna do takich filmów. Wyciskaczy łez szczęścia - jak ja to nazywam. Manipulantka, wredna zołzowata piękność, która doprowadza faceta do szału? Tak, to Andie. Dlaczego ta postać? bo jest pozytywna i dzięki niej buzia mi się cieszyła podczas całego filmu!
Typ IX

Lara Croft (Lara Croft: Tomb Raider ) Kobieta, która nie dość, że jest piękna i zmysłowa to jeszcze włada bronią jak mało kto. Twarda, nieustępliwa, samodzielna kobieta. Kobieta doprowadzająca sprawy do końca. 


Na sam koniec zostawiłam sobie Typ X.

Katniss Everdeen. Tak wiem. Film dopiero wchodzi do kin. Jednak ja obrazując na książce wybrałam tą postać. Zalicza się do filmowych? Ano jak najbardziej, gdyż film jest nakręcony, a właśnie Katnss jest jego główną bohaterką o! Dlaczego ona? Oj to wiadome. Wspaniała osoba, która nawet w chwili gdy musi dbać tylko i wyłącznie o swoje przeżycie martwi się i pomaga innym. Dziewczyna z wielką determinacją, honorem i wielkim sercem. Wojowniczka. Postać, która do mnie przemówiła z wielką mocą i która jest jedną z moich ulubionych.


Kolejność jest zupełnie przypadkowa.Jak widać zestawienie jest nieco zróżnicowane. Od pokręconych poprzez zdecydowane do subtelnych i wrażliwych bohaterek. Z każdej z nich coś mam. Jest to na pewno "zakręcenie" w pozytywnym sensie oczywiście. Nie żeby jakaś wariatka ze mnie... <myśli> chociaż ;D Wrażliwość.. tak wrażliwość to też cecha, która wiedzie u mnie prym. Więc chciałam dobrać wszystkie postaci kobiece tak, aby z każdej wybrać cząstkę siebie. No i oczywista oczywistość, każdy z filmów/seriali sobie cenię.



Dziękuję, już nie zanudzam. Miłego i słonecznego dnia!








środa, 14 marca 2012

"Przyrzeczeni" Beth Fantaskey


Tytuł: "Przyrzeczeni"
Autor: Beth Fantaskey
Tom: I
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Rok wydania: 2011


"Wampiry potrafią nieźle namieszać w życiu nastolatki…

Świat Jessiki staje na głowie, gdy w szkole pojawia się osobliwy uczeń z wymiany międzynarodowej, Lucjusz Vladescu. Jest arogancki, natrętny i, no cóż, nieziemsko przystojny. Na domiar złego twierdzi, że Jessica to rumuńska wampirza księżniczka i że na mocy paktu między ich rodami są zaręczeni! Dziewczyna nie chce wierzyć w te rewelacje, jednak kiedy zaczyna wertować Przewodnik dla nastoletnich wampirów po miłości, zdrowiu i emocjach, nachodzą ją wątpliwości… Czy przeciętna nastolatka to dobry materiał na czarującą wampirzą księżniczkę?"

Tak więc zacznijmy od okładki. Młoda dziewczyna tańcząca z wampirem, którego twarzy nie widzimy. To połączenie czerwieni z czernią (moje ulubione). Jakby połączenie krwi i mroku. Życia ze śmiercią. Podoba mi się. Jednak szkoda, że nie pokazano twarzy wampira tylko jego uśmiech błyszczący kłami. Z drugiej zaś strony to pewna tajemniczość... Która wzbudza w nas chęć poznania tego dżentelmena. O tak, nasz wampir w tej powieści to niebywały dżentelmen. Natknęłam się również na zagraniczną okładkę dzieła Beth Fantaskey gdzie również, dziewczę jest pokazane w całej okazałości, jednak wampirowi poskąpili całości głowy. Przecież chyba mieścił się w kadrze ;D Oto ona: 
Hmm równie ładna. Jednak jak wspomniałam wyżej czerwień bardziej do mnie przemawia. Jednak ta dziewczyna mi się bardziej podoba od tej, która widnieje na Polskiej okładce. Tyle, że o ile mnie wzrok nie myli, nie posiada ona czarnych włosów, jakie powinna posiadać Jessica vel Anastazja.

No dobrze. Przejdźmy zatem do mojej opinii. Na początku powiem szczerze... odebrałam książkę po pierwszych jej stronach jako kolejną banalną i naiwną opowiastkę o wampirach, zabójczej nastoletniej i nudnej miłości. Sceptycznie nastawiłam się do kolejnych jej stron. Jednak kiedy pojawił się Lucjusz i kiedy jego zachowanie wywołało u mnie śmiech powiedziałam sobie " Jaki gościu! Już go uwielbiam!" I tak po kilkunastu stronach fabuła mnie tak wciągnęła, że chciałam więcej tego uroczego głupola. Przeczytałam ją dosłownie w mig! Naprawdę w to nie wierzę, że na początku nie za bardzo mi odpowiadała, a po jej przeczytaniu chcę jeszcze...

"Przeszłość zderzająca się z przyszłością."
Tak więc książka opowiada o Jessice. Zwykłej dziewczynie, która prowadzi normalnie nastoletnie życie i która za niedługo będzie obchodziła swoje osiemnaste urodziny. Jest szczęśliwa w swoim świecie, gdzie wszystko da się logicznie wytłumaczyć. Jest też świadoma tego, iż nie jest biologiczną córką państwa Packwood. Ma świadomość tego, że pochodzi z Rumunii i tego jak wcześniej brzmiała jej tożsamość.
Jednak to normalne życie trwa do czasu. Do czasu gdy całkiem niespodziewanie wkracza w nie Lucjusz.
Nie owijający w bawełnę, stąpający twardo po ziemi, irytujący, arogancki i za bardzo pewny siebie... Wampir. Jednak nie jest on zwykłym wampirem. Jest wampirzym księciem! Lucjusz twierdzi, że Jess jest jego narzeczoną, że są sobie przyrzeczeni od narodzin. A w dniu jej osiemnastych urodzin ma zostać jego żoną. Co najlepsze twierdzi on, że Jessica jest wampirzą księżniczką i musi wywiązać się z paktu jaki jej i jego rodzice podpisali przed śmiercią. Musi to zrobić, gdyż to jedyna nadzieja dla wampirów. Po ich połączeniu dwa wrogie sobie klany wampirów, które od lat są sobie wrogie zaniechają wojnom i rywalizacji.

Rumunia, Pensylwania, Vlad Tepes + Ród Dragomirów = Wampiry. 
Bardzo to powszechnie i powielane w wielu książkach, czy innych opowieściach o wampirach.
Tutaj jak widać całość się praktycznie opiera na tym niby równaniu. Moim zdaniem bardzo fajnie jest to opisane.
Autorka stworzyła bardzo przyjemny świat, w którym łatwo się odnaleźć. Książka jest pisana lekkim piórem i z równą łatwością/lekkością się ją czyta. Przyjemne opisy i nieoczekiwane zwroty akcji potęgują naszą ciekawość. Dodatkowym bardzo ogromnym plusem tejże książki jest humor! Proszę państwa poczucie humoru pisarki jest wspaniałe. To jak wykreowała postać Lucjusza jest... nie do opisania. Jego zachowanie, jego teksty. Po prostu można śmiało rzec, że w każdym rozdziale gdzie pojawiał się Luc wywoływał uśmiech na mej twarzy. Postać Jess czy też Anastazji czasami mnie drażniła. Zwłaszcza na początku gdzie to miała zawsze jakieś nieznośne "ale". Ta jej racjonalność..To ciągłe nie, niemożliwe, tak nie może być, jak? dlaczego? i po co? <-- również działały mi na nerwy. Nie to, że nie polubiłam tej postaci. Oczywiście polubiłam ją. Zwłaszcza gdy uzmysłowiła sobie w końcu, że jednak nie powinna wątpić w coś czego się nie da objąć rozumem. Głównie akcja jest opisywana właśnie z punktu widzenia Jess. Jednak chcąc pokazać nam co czuje i jakie emocje w nim drzemią autorka wplata też punkt widzenia Lucjusza w formie listów, które ten pisywał do swojego wuja. Co też jest ciekawym pomysłem  Beth Fantaskey. I co bardzo przypadło mi do gustu. Co chciałabym jeszcze dodać... Ach tak. Emocje jakie wzbudza książka... we mnie wzbudzała przeróżne. Wzruszała mnie, rozbawiała, lekko denerwowała (zwłaszcza gdy Luc zaczął życie amerykańskiego nastolatka i kiedy znalazł sobie dziewczynę!), co jednak najważniejsze... pobudzała moją ciekawość. Co jest chyba bardzo ważne dla czytelnika. Przecież, kiedy książka nie jest ciekawa to nie mamy ochoty jej czytać czyż nie? No właśnie. Zatem kończąc swoją recenzję chciałabym dodać jeszcze, że bardzo chciałabym aby była kontynuacja. Zakończenie mi się podobało i chcę więcej! Książka bardzo mi przypadła do gustu tak więc 6/6! 

"Najpiękniejsza rzecz, jakiej możemy doświadczyć, to oczarowanie tajemnicą."

piątek, 9 marca 2012

"Pożeracz snów" Belitz Bettina


Tytuł: "Pożeracz snów"
Autor: Belitz Bettina
Tom: I
Wydawnictwo: Znak Emotikon  
Rok wydania: 2011



Przeprowadzka.
Nowi ludzie.
Dziwne sny.
Mroczny, a zarazem pociągający jeździec na koniu.
Las który skrywa tyle sekretów.
Tajemniczy oddech nocy.
Sny...Sny...Sny...


"Nieprzyjemne uczucie, że ktoś mnie obserwuje, nie opuszczało mnie, choć nadal w pobliżu nie było żywej duszy"

Sen w życiu człowieka odgrywa znaczącą rolę. Dzięki nim nasz organizm się regeneruje to jedno, a drugie?
Dzięki nim przenosimy się do  zupełnie innego świata. Jesteśmy  uczestnikami dziwnych wydarzeń, które czasami mają odzwierciedlenie w świecie realnym. Sen to taka kolorowa rzeczywistość, w której podświadomość chce nam coś przekazać. Pragnienia. Strach. Przeszłość, teraźniejszość a nawet przyszłość.
Przenosimy się do do sennych wydarzeń i właśnie tam w tym sennym świecie żyjemy i przeżywamy najróżniejsze emocje. Bywa tak, że po przebudzeniu bardzo chcemy wrócić do naszego snu...pragniemy aby ponownie tamten świat wessał nas i chcemy wiedzieć co będzie dalej. Co mogłoby się wydarzyć, gdybyśmy się nie przebudzili. Niestety nie da się. Nie możemy nad tym zapanować. Połączenie zostaje przerwane.

Ellie wraz z rodzicami przeprowadza się z miasta na wieś. Na początku nie może się zaaklimatyzować w nowym otoczeniu. Pewnego wieczoru, kiedy to pragnie być sama dziwna siła zaprowadza ją nad pewne bagna. Widzi ona niestworzone rzeczy, które nie mogą być prawdziwe. Mianowicie nasza bohaterka widzi człowieka na koniu otoczonego niebieskimi ognikami, który po prostu wjeżdża do otchłani ciemnej wody. Potem uświadamia sobie, że były to tylko zwidy. Jednak czy oby na pewno?
Możliwe, że emocje związane z ostatnimi wydarzeniami. Przeprowadzka i tęsknota za poprzednim domem, przyjaciółmi, bratem wywołuje w głowie dziewczyny dziwne i przerażające wizje.
Ellie to osamotniona i zabawna dziewczyna z niewyparzonym językiem. Potrzebująca akceptacji nowego otoczenia.
" I płakałam z lęku. Z czystego, zwykłego lęku, którego nikt nie umiał rozpoznać, a najmniej ja sama."
Od czasu przeprowadzki dręczą ją dziwne i nieprzyjemne sny.
Nie wie, że to właśnie sny. Jej sny narażają ją na niebezpieczeństwo, ze strony z której najmniej by się tego mogła spodziewać. Elisabeth poznaje Colina. Karatekę... Tajemniczego chłopaka, którego wszyscy się obawiają i od którego pozostali mieszkańcy stronią. Dlaczego tak jest? Ano może dlatego, że jest inny. Inny pod względem wyglądu jak i osobliwego charakteru i stylu bycia.

"-Jaki jestem? - Jego uśmiech zaczynał działać na mnie prowokująco.
-Bardzo dziwny, mówiąc delikatnie. -Splotłam ramiona na piersiach i odsunęłam się delikatnie.
-Nigdy nie zaprzeczałem, że jestem dziwny. Jestem dziwny. W najgłębszym tego słowa znaczeniu..."

Można by pomyśleć, że Colin lubi Ellie. Spędza z nią czas i nawet dobrze się bawi. Więc dlaczego ciągle ją odpycha? I dlaczego jej ojciec tak bardzo go nienawidzi i zabrania swojej córce spotykać się z Colinem. 
Przecież to odpowiedzialny młodzieniec, który szanuje jego córkę.  
"On zniszczy wszystko, co kochasz. Wszystko!"

Bogate słownictwo pisarki sprawia, że czytanie staje się przyjemne i lekkie. Miejsca i zdarzenia oraz wszelakie opisy są barwnie przedstawione dzięki czemu czytelnikowi łatwiej sobie wyobrazić jak autorka namalowała świat Ellie i Colina. Dzięki tym soczystym opisom łatwiej nam się tam odnaleźć. Akcja opisywana jest w pierwszej osobie. Widzimy wszystko oczami głównej bohaterki. Wszystko co się wokół niej dzieje. Wiemy co w danej chwili odczuwa, co zamierza zrobić czy też dlaczego się waha. Poznajemy jej odczucia i możemy się wczuć w jej osobę.
Dobrze więc teraz przejdźmy do moich odczuć. Uwielbiam książki paranormal! Z resztą to widać po tym co czytam. Ta książka... wywarła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Uśmiałam się przy niej, jak i wzruszyłam nie raz. Zwłaszcza na jej końcu. Nie spodziewałam się takiego zakończenia! Mam mieszane uczucia co do końca. Z jednej strony jest ach i och, ale z drugiej... buu wolałabym inne. Jednak i tak jest niespodzianką dla czytelnika co mi się podoba, bo lubię niespodzianki.  No więc właśnie może skończę o tym zakończeniu. Książka spodobała mi się ze względu na to, że jest o czymś zupełnie innym...nie o wampirach czy też.. a z resztą zacytuję Colina ;D
"-Ech, wy tylko zawsze o wampirach - wyrwało się Colinowi.- Jakby nie było nic innego. Zawsze tylko te gloryfikowane krwiopijstwa."
No więc, o wampirach książka nie jest. Są za to zupełnie (dla mnie) nowe stworzonka. Niekoniecznie miłe, a już na pewno nie towarzyskie. Co do postaci. Colin! o tak zupełnie coś innego. Postać męska przedstawiona w innym świetle przez autorkę. Przynajmniej ja mam takie odczucia. Nie jest superprzystojny, nie jest też zbyt miły no i nie ratuje zawsze Ellie z opresji. Raczej czeka i nawet sam wystawia ją naprzeciw jej największym lękom. Sama Ellie mnie czasami drażniła. Jednak nie tak bardzo, żebym nie odczuwała względem niej sympatii. Postaci poboczne są raczej tylko lekko zarysowane. Niewiele o nich nam wiadomo, jednak nie jest to czynnikiem utrudniającym przyjemne spędzanie chwil przy tejże lekturze.Tak więc książce daję 5+/6. Okładka mi nie spasiła i temu mały minus.

Dziękuję i pozdrawiam!






poniedziałek, 5 marca 2012

Nietypowo - Piosenkowo - Cytatowo

Uwielbiam cytaty z książek jak i filmów czy seriali. Bądź też słuchając piosenek... O tak, uwielbiam piosenki niosące pewien przekaz, a nie mdłą bezsensowną bablaninę. Niektóre z tych tekstów rzucają się w oczy/uszy i zostają w pamięci na bardzo długo. Osiadają tam i nie zamierzają się ruszyć. Czytając każdą książkę czy też oglądając jakiś film/serial staram się wyłowić pojedyncze zdania, które przemawiają do mnie. . Pragnę podzielić się z wami kilkoma takimi skarbami, które zmuszają mnie do głębszych przemyśleń. Są po prostu z życia wyjęte i posiadają pewną moc.
Dzisiaj przedstawię wam cytaty z piosenek, których potrafię słuchać non stop. Przy nich zatapiać się we wspomnieniach, marzeniach...rozmyślaniach...

Linkin Park

Linkin Park - Leave Out All The Rest

"I dreamed I was missing, you were so scared
 But no one would listen, ’cause no one else cared
After my dreaming, I woke with this fear
 What am I leaving when I’m done here?..." <-- z tej piosenki musiałabym zapisać cały tekst. Uwielbiam ją ;)
 Linkin Park - New Divide

"And your voice was all I heard
That I get what I deserve...
( Twój głos był jedynym co słyszałem
 Że dostałem to na co zasłużyłem)

So give me reason
To prove me wrong
To wash this memory clean
(Więc daj mi powód
By udowodnić że się mylę
 By wymazać to wspomnienie)"


Linkin Park - Shadow of The Day


"Sometimes beginnings aren’t so simple.
Sometimes goodbye’s the only way.
(Czasami początki nie są takie proste
Czasami pożegnanie jest jedynym sposobem)"
 Linkin Park - What I've done

piątek, 2 marca 2012

"Drżenie" Maggie Stiefvater

Tytuł: "Drżenie"
Autor: Maggie Stiefvater
Tom: I
Wydawnictwo: Wilga
Rok wydania: 2011

Współczesna opowieść o wilkołakach.

"Drżenie" to pierwsza część trylogii o wilkołakach, którą napisała Maggie Stiefvater. Powieść o miłości poruszyła czytelników na całym świecie oraz zdobyła liczne nagrody literackie. Co najciekawsze ma się pojawić wkrótce na ekranach kin. Kolejnymi częściami opowieści o wilczej miłości są: "Niepokój" i "Ukojenie".

Przejdźmy do okładki. W swojej prostocie jest tajemnicza i intrygująca, ale czegoś jej brakuje. Ja osobiście po przeczytaniu książki miałam inną wizję ( piękny złotolistny las, wilk i dziewczyna). Jednak do tej niewiele mam uwag. Czerwony parasol bardzo mi się podoba. Chociaż nie wiem co konkretnie on ma wspólnego z powieścią. Za to wilk jest cudny. Za wilkiem, w tle obserwator dostrzega las i zarys sylwetki dziewczynki, która w tym lesie jest/podąża do niego/ bądź z niego wychodzi. Sam napis też oddaje pewien przekaz. Krwisto czerwony.. ociekający krwią. Widziałam okładki kolejnych części i w tle jest ten sam las, tylko poszczególne postaci się zmieniają.

Leżąca w śniegu dziewczynka, która zostaje porwana z własnego podwórka.
Dziewczynka szarpana przez wilki mieszkające w lesie tuż za jej podwórkiem.
Mała dziewczynka. Nieruchoma. Rozszarpywana przez leśne bestie.
Czy jej koniec jest bliski?
Nagle pojawia się wilk. Wilk o pięknych złotożółtych oczach.
Dziewczynka czuje, że koniec jest bliski... jednak te oczy niosą ze sobą nadzieje.
Nadzieje na przeżycie... 

" Dystans między nami jeszcze nigdy nie wydawał się tak ogromny." 
Niezwykła historia dwójki nastolatków, których łączy wspaniałe, szczere i głębokie uczucie. Jednak dzieli ich natura. Są blisko siebie, a zarazem tak bardzo od siebie oddaleni. Jeden strzał. Jedna chwila i Sam zamienia się w człowieka. Ranny trafia do dziewczyny, którą kocha skrycie nad życie. Grace opiekuje się nim i oboje są świadomi tego, że w każdej chwili Sam może przemienić się w wilka. Muszą korzystać z tej chwili kiedy chłopak jest człowiekiem, ponieważ są to ich ostatnie chwile razem. Sam zamienia się w wilka przy niskiej temperaturze. Dlatego też oboje dbają o to, aby zapewnić mu tyle ciepła ile tylko potrzebuje, by do przemiany nie doszło. Niestety oboje zdają sobie z tego sprawę, że jest to nieuniknione. Grace wpada na pewien plan... który może pomóc Samowi być człowiekiem jak i może go zabić.
"-Czuje jakbym marnowała czas, nasz czas razem."

Historia pisana lekkim piórem. Wzruszająca i wciągająca powieść Maggie Stiefvater zawładnęła już niejednym czytelnikiem. Sam i Grace zdobyli także moje serce. Opisy miejsc jak i wydarzeń przenoszą czytelnika do zupełnie innego świata. Do świata tej dwójki bohaterów, w którym muszą walczyć z niczym innym jak z wilczą naturą.
Powieść jest opisywana z dwóch perspektyw. Sama i Grace. Tak też są podzielone rozdziały książki, co ułatwia czytelnikowi połapanie się w której chwili następuje zamiana ról (w wielu książkach tego nie było i niekiedy się gubiłam, więc to mi się podobało). Czytelnik dzięki takiemu podziałowi może wiedzieć co czuje, myśli i jak widzi daną sytuację jedna jak i druga postać.
Autorka używa wielu porównań, które są idealnie dobrane do poszczególnych opisów. Wiele jest też retrospekcji co umożliwia czytelnikowi poznanie przeżytych zdarzeń przez bohaterów.  Dzięki nim właśnie dowiadujemy się jak Sam stał się wilkiem, jak Grace poznała swoją miłość. 
Bohaterowie z początku mogą się wydawać znajome. No, ale jeżeli się czyta tyle książek tego typu nie jest to dziwne, że wszystkie postacie z początku są do siebie podobne. Jednak po lepszym poznaniu tej dwójki stwierdzam, że są postaciami nietuzinkowymi i wyrazistymi. Postaci poboczne również są nieźle wykreowane przez pisarkę. Co również jest czynnikiem, który wpływa na milsze spędzenie czasu nad lekturą.

Tak więc przejdźmy do moich, własnych i takich najmojszych odczuć. Historia spodobała mi się dzięki właśnie tym wspaniale wykreowanym i barwnym postaciom. Tak wiele jest teraz książek o wampirach, a w ślad za nimi idą właśnie książki tego typu jak "Drżenie"- o wilkołakach. Z racji tego, że Sol uwielbia wilki (nie wilkołaki) właśnie okładka przyciągnęła jej uwagę.  Ciekawiło mnie czy to przypadkiem nie kolejna infantylna  opowiastka o miłości dwojga nastolatków, którzy nie wywrą na mnie najmniejszego wrażenia, a jedynie mdłości. Czyli super przystojniak, który wybawia z opresji  śliczną i słodką dziewczynę. Otóż nie! Grace nie jest typową nastolatką właśnie s takich opowiastek, której problemy opierają się głównie na tym w co powinna się ubrać do szkoły. Grace nie jest biedną sierotką, której trzeba biegać na ratunek. To twarda, samodzielna i odpowiedzialna dziewczyna. I właśnie to mi się spodobało. Gdyż mam dość czytania o bezradnych dziewczynach, które non stop ładują się w tarapaty i czekają na ratunek księcia z bajki. Z takich książek chyba już dawno wyrosłam.
Ach i moja ocena 5+/6


O jeszcze tak o tej mojej miłości do wilków... Lubię jak autor w tym przypadku Maggie Stiefvater tworzy zmiennokształtnych właśnie tak jak w książce. Wilkołak - przemiana człowieka w wilka, a NIE INACZEJ czyli wilkołak - człowiek wilk (czyt. zmutowany paszczur stojący na dwóch łapach z pyskiem niby wilka, owłosionym cielskiem..) no niesmaczne to jest. I przepraszam, że ja znowu o tym Zmierzchu, no ale tam te wilczki były idealne. Tylko dla nich oglądałam ten film ;D


"... twe życie - niby nieodgadły rebus -
nędzne się zdaje i ogromne nazbyt,
gdy - to malejąc, to sięgając niebios -
zastyga w kamień lub dorasta w gwiazdy".*



* R.M. Rilke. "Poezje w przekładach Artura Sandauera" 
(Wszystkie cytaty zaczerpnięte z powieści  "Drżenie" Maggie Stiefvater)


Pozdrawiam!