piątek, 31 maja 2013

"Saga Księżycowa. Scarlet" Marissa Meyer


Seria: Saga księżycowa
Tom: II
Liczba stron: 496
 Rok wydania: 2013
ISBN: 978-83-237-5313-1
 Wydawnictwo: Egmont 
"Drogi Cinder i Scarlet krzyżują się w chwili, w której Ziemia zostaje zaatakowana przez Lunę… Cinder, dziewczyna cyborg zarabiająca na życie jako mechanik, próbuje wydostać się z więzienia, choć wie, że jeśli jej się uda, stanie się najbardziej poszukiwanym zbiegiem we Wspólnocie Wschodniej. Po drugiej stronie kuli ziemskiej ginie babcia Scarlet Benoit. Okazuje się, że Scarlet nie miała świadomości wielu związanych z nią spraw ani śmiertelnego zagrożenia, w którym żyła. Kiedy spotyka Wilka, mającego prawdopodobnie wiadomości o miejscu pobytu babci, czuje powstającą między nimi więź, choć nie potrafi przełamać nieufności. Wspólnie rozwiązują zagadkę, ale wówczas los zderza ich z Cinder przynoszącą nowe pytania bez odpowiedzi."
    Wydawnictwo Egmont nie zmusza swoich czytelników do długiego czekania na kontynuacje świetnych serii. Niedawno wyszła kolejna część (już druga) Sagi księżycowej - Scarlet. Poprzednia pod nazwą Cinder, była magiczna i piękna, a ja nie mogłam się wprost doczekać jej kontynuacji. Nim się obejrzałam, a tutaj już druga część! Wielki pokłon w stronę wydawnictwa.

    Cinder była powieścią o kopciuszku w nowym, bardzo dobrym wydaniu. Tym razem mamy styczność z kolejną baśnią, również przedstawioną w zupełnie innym, odświeżonym i nowatorskim świetle. Czerwonego kapturka chyba nie muszę nikomu przypominać. Jest to tak kultowa bajka, że każdy, ale to każdy powinien ją znać. Ja osobiście bardzo byłam ciekawa, co też pani Meyer z niej stworzy. Jak przedstawi nam dziewczynkę w czerwonej pelerynce, biegnącej przez las do domku babci, niosąc jej smakołyki w koszyczku. Jak przedstawi nam złego wilka, i jak to wszystko urzeczywistni po swojemu. Przyznam, że nie spodziewałam się aż takiej dobrej książki! Jestem jak najbardziej mile zaskoczona i, zachwycam się nawet bardziej kontynuacją niż poprzednim tomem, z czego sama się dziwię, bo Cinder była rewelacyjna!

   Wcześniej Pekin, tym razem Francja. Wcześniej cyborg, tym razem zwykła dziewczyna. Wcześniej książę, a teraz tajemniczy zabijaka. Wiele się różni, a jednak nadal mamy styczność z Cinder i Cesarzem Kaiem. Mamy tym razem przedstawione dwa światy, które zespalają się w jeden, a który oszałamia nas swoją niezwykłością.

    Nowe oblicze Czerwonego kapturka jest moim zdaniem świetne. Wizja autorki zadowoliła mnie w pełni, a to jak przedstawiła nam wilka? Tego się nie spodziewałam, a właśnie to podobało mi się najbardziej - postać Wilka. Wcześniejszym moim faworytem był Kai, a teraz jest nim Wilk. Idealnie stworzona postać!
Zadziorny, twardy, z mocnym charakterem, a przy tym wszystkim taki powalająco uroczy. Tak samo postać Scarlet. Autorka nie stworzyła nam płochej niewiasty, która boi się własnego cienia, lecz silną dziewczynę, która wie czego chce. Wie i to dostaje. Nie jest rozpuszczona, nie jest delikatna, jest realną i normalną dziewczyną, z którą łatwo można się utożsamić. Pojawia się również zupełnie nowa postać  Thorne'a - kolejnej postaci, która niesamowicie przypadła mi do gustu. Thorne wnosi do fabuły wiele humoru. Jego zaczepki słowne i cała ta jego luzacka otoczka jest bardzo fajna. Jeśli porównać jego a Cinder? Zupełnie inne osobowości, które zderzając się ze sobą tworzą lekką i ciekawą mieszankę.

   Marissa Meyer stworzyła coś czarującego, wciągającego już od pierwszej strony. Coś, czego nie można nazwać zwykłą historią, gdyż było by to zupełne niedopowiedzenie. Cała Saga Księżycowa jest czymś magicznym, zupełnie innym, wyróżniającym się na tle innych książek dla młodzieży. Pani Meyer opisała nam bajkowy świat utworzony w realiach niedalekiej przyszłości, gdzie to cyborgi, latające statki i podróże międzygalaktyczne są normalnością. Opisała to lekkim i budzącym ciekawość językiem, dzięki czemu czytelnik nie może tak po prostu wyjść ze świata Scarlet i Cinder, lecz musi w nim pozostać, aż po ostatnią stronę. Drogi czytelniku, tej książki nie odłożysz po jednym rozdziale. Ten jeden rozdział sprawi, że zapragniesz więcej i więcej, dlatego radzę ci się przygotować na tę magiczną podróż, której szybko nie zapomnisz.

  Miłość, bo i wątek miłosny tutaj znajdziecie. Nie jest on przesłodzony, przekoloryzowany. Jest na poziomie i na pewno nie na pierwszym planie, aczkolwiek ja osobiście pochłaniałam wątek Scarlet i Wilka z wielką dozą ciekawości. Na pierwszym planie jest akcja ratunkowa babci Scarlet - którą może zjadł wielki i zły wilk? Gdzie w takim razie jest leśniczy/łowca? Na równi z akcją ratunkową jest akcja poszukiwawcza Cinder, dziewczyny cyborg która uciekła z więzienia. Niestety takie okoliczności, w jakich znalazł się przez jej "wybryk" cesarz Kaito, nie są miłe. Niemniej sam Kaito jest rozdarty, gdyż z jednej strony pragnie by Cinder schwytano (przecież ona była kartą do pokoju pomiędzy Luną a Ziemią), a zaś z drugiej strony młody cesarz nadal coś do naszej słodkiej cyborg czuje.

"Morał stąd płynie - proszę słuchać,
urocze, wdzięczne me dziewuszki
-że obcych ludzi pogaduszki
należy puszczać mimo ucha.
(…) Radzę wam zapamiętać,
że jest podstępny wilk niektóry:
ukrywa wilcze swe pazury,
by słodkim słówkiem zwieść dziewczęta.
Ani go poznać! Mina święta tkliwie,
łagodnie patrzy w oczy,
za panną uliczkami kroczy
przymilny, słodki jak cukierek.
 Lecz wierzcie: to wilczysko szczere!"
~ Charles Perrault

   Zatem czy ten debiut w postaci Sagi księżycowej, którą napisała nam pani Meyer jest udany? Moim zdaniem tak, nawet bardzo. Jestem szalenie ciekawa, co też będzie w następnym tomie, gdyż autorka zostawiła sobie wiele możliwości do popisu. Zaczęła niektóre wątki, rozwinęła je do momentu, gdzie napięcie czytelnika rośnie i zostawiła go tak, nienasyconego, pełnego ciekawości, by dalsze losy mógł poznać w kolejnych tomach. W mojej głowie kłębi się cała masa pytań, na które poznam odpowiedź - mam nadzieję, już niebawem!


Recenzje:
~.~ Cinder ~.~
Za świetną kontynuację dziękuję serdecznie Wydawnictwu Egmont!



środa, 29 maja 2013

[geim] Anders de la Motte

 

Tłumaczenie: Paweł Urbanik
Tytuł oryginału: Geim
Seria/cykl wydawniczy: Czarna Seria 
Liczba stron: 336
Kategoria: thriller/sensacja/kryminał
Rok wydania: 2012
ISBN: 978-83-7554-489-3
Wydawnictwo: Czarna Owca

"Debiutancka powieść Andersa de la Motte otrzymała Nagrodę Pierwszej Książki
przyznawaną przez Szwedzką Akademię Autorów Kryminałów.
Sprzedała się w nakładzie 100 tys. egzemplarzy w samej Szwecji!"
"Henrik HP Pettersson to 30-letni kombinator i próżniak, którego życiowe ambicje mogą być śmiało podsumowane jednym zdaniem: być numerem jeden. Jest zadufany w sobie, beznadziejnie impulsywny, a przy tym dręczy go poczucie bycia niedocenianym. Pewnego dnia znajduje telefon komórkowy, który zaprasza go do tajemniczej Gry Alternatywna Rzeczywistość – gry testującej granice między złudzeniem a rzeczywistością. Po wykonaniu testu próbnego HP otrzymuje szereg fascynujących i niebezpiecznych zadań, które są filmowane, a następnie publikowane na liście rankingowej, ocenianej przez zamkniętą społeczność w sieci. Napięcie w grze rośnie, nagrody są coraz cenniejsze, a fani wystawiają mu świetne noty. HP powoli staje się gwiazdą, dlatego podejmuje się coraz bardziej ryzykownych zadań, by tylko pozostać w grze. 
Inspektor Rebecca Normén jest jego przeciwieństwem. Kontroluje swoje życie w każdym szczególe i szybko pnie się po szczeblach kariery. Wszystko układałoby się idealnie, gdyby nie anonimowe, niepokojące liściki, które znajduje w swojej szafce. Ktokolwiek je pisze, wie o jej przeszłości więcej, niż powinien. Dlaczego? Czy ktoś się z nią bawi? Podczas gdy gra stopniowo wkracza w życie HP i Rebecki, ich światy nieuchronnie się łączą. Pochłonięty kolejnymi zadaniami HP zaczyna zdawać sobie sprawę, że gra niesie za sobą śmiertelne niebezpieczeństwo. 
Kto stoi za tajemniczą rozgrywką?"

    Ostatnio stwierdziłam, że bardzo rzadko autorzy serwują swoim czytelnikom coś nowego, coś, co jest niepowtarzalne, piekielnie ciekawe i nowatorskie. Czytając opis [geim] zmieniłam nieco zdanie na ten temat, ale postanowiłam, że dopiero po przeczytaniu będę wysnuwała wnioski. Otóż moi mili... [geim] jest ŚWIETNE! Autor stworzył coś zupełnie innego, fascynującego, wciągającego... Książką jestem zachwycona.

    Pomysł świetny, w pełni wykorzystany - nie ma co się czepiać, nic tylko się delektować! Autor naprawdę sprawił, że z wypiekami na twarzy śledziłam losy HP. Nie mogłam się oderwać. Chłonęłam stronę za stroną i nie miałam dosyć. Cieszę się, że na półce czeka tom kolejny, a już tom III w planach! Skoro więc już o pomyśle wspomniałam, to przytoczę co nieco fabułę. 
    Henrik Pettersson (HP) jest - można by rzec - życiowym nieudacznikiem. Nie ma pracy, zaliczył odsiadkę w więzieniu, nie utrzymuje kontaktu z rodziną - jedynie ze swoją starszą siostrą - pakuje się często w kłopoty. Pewnego dnia znajduje dosyć specyficzny telefon. Żadnej marki, żadnych przycisków tylko jedno pytanie, które ciągle pojawia się na wyświetlaczu "Wanna play a game? YES, NO"  HP nie wie, że jeśli wciśnie Yes, jego życie zmieni się diametralnie. Dosłownie w piekło. Z początku wszystkie te zadania, które dostaje do wykonania są dla niego ekscytujące, a za otrzymane punkty jest kasa - co dla bezrobotnego HP, który nie ma grosza przy duszy jest "darem od losu". Sprawy jednak po pewnym czasie się komplikują. Gra, która powinna być tylko grą, wdziera się w świat HP i niszczy go kawałek, po kawałku. Mężczyzna nie może nikomu powiedzieć o co chodzi, bo złamanie regulaminu może grozić nawet śmiercią... Czy więc HP wygra? Czy też może przegra?
   Postać druga to Inspektor Rebecca Normen - wspomniana siostra HP, zupełne przeciwieństwo swojego brata. Poukładana z planami na przyszłość kobieta, która w swoim życiu przeszła już niejedno. Jednak dla swojego brata zrobi wszystko... Czy jednak uda jej się pomóc bratu nie narażając przy tym własnego życia? A może wszyscy są tylko pionkami w grze?

   Przyznać muszę, że spotykam się z podobną fabułą już kolejny raz, ale mimo to, owe spotkanie uważam za bardzo udane.
Nie dość, że akcja pędzi szalonym tempem, to jeszcze humor przedni. Nie ma szans na nudę moi drodzy, nie ma również szans na odpoczynek. Ciągle coś się dzieje. A to nowe zadanie, a to coś/ktoś wyleci w powietrze, a to jest jakiś ciekawy pościg.
  Na szczęście tutaj idziemy tropem przygód tylko dwójki bohaterów, a nie całej hordy. Nie lubię jak autorzy w swoich książkach poupychają nic nieznaczące postaci - bo żeby tylko były. Jest Henrik i jest jego siostra Rebecca. Co prawda to postać męska gra tutaj główne skrzypce, jednak pani inspektor ma tutaj równie ważną rolę.
   Bohaterowie są wykreowani rewelacyjnie i nie mam się nawet czego doczepić, nawet gdybym bardzo chciała. Tak samo Rebecca jak i Henrik zasłużyli sobie na moją wielką sympatię, chociaż Henrik czasami mnie drażnił swoim lekkim stylem życia. Powiedziałabym, że autor trochę przesadził z tą jego "lekkością".

   Książka - thriller, która jest debiutem Andersa De La Motte. Muszę z całą pewnością stwierdzić, że jest to debiut udany w 100%. Jako były oficer policji miał lekkie ułatwienie jeśli chodzi o żargon swojego fachu. Język jakim posługuje się autor jest obrazowy, zrozumiały i idealnie dopasowany do fabuły, a sam tłumacz Paweł Urbanik rewelacyjnie poradził sobie z przekładem i za to również ogromny plus. Nie zostało nic zmienione na siłę, przez co książka nie traci na swojej atrakcyjności. Musze nadmienić, że w książce znajduje się dosyć sporo przekleństw, ale czemu się dziwić. Jakby ktoś chciał was wysadzić w powietrze, to chyba nie powiedzielibyście: "o kurczę pieczone! Muszę czym prędzej czmychnąć z tego niebezpiecznego miejsca, bo zaraz będzie tutaj gorąco." Niemniej, tym bardziej delikatnym, których przekleństwa zniesmaczają może się książka nie spodobać. Całej reszcie polecam!

  A czy Ty chcesz zagrać w grę?

 TAK              NIE

Serdecznie dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca!

niedziela, 26 maja 2013

"Król złodziei" Cornelia Funke



Ilość stron: ok 365
ISBN: 978-83-237-7635-2
Rok wydania: 2013
Wydawnictwo: Egmont

"Dwaj bracia po śmierci matki uciekają przed swoją ciotką. Estera chciałaby zatrzymać tylko młodszego Bo, a starszego, Prospera, odesłać do szkoły z internatem. Chłopcy postanawiają zostać razem i wyruszają z Hamburga do odległej Wenecji miasta, które w opowieściach mamy jawiło się jako baśniowa kraina, pełna skrzydlatych lwów i rżących koni. Okazuje się, że magiczne miasto na wodzie jest gościnne nie tylko dla nich..."

    Zacznę od okładki tegoż wydania, które do mnie trafiło. Idealnie oddaje zawartość książki, jeżeli chodzi o samego Króla złodziei skaczącego po dachach w świetle księżyca. Kolorystyka stonowana, przyjemna dla oka. Niby niepozorna, a zapadająca w pamięć. Ja osobiście będąc w księgarni na pewno zwróciłabym na nią uwagę, zarówno dzięki samemu tytułowi, jak i właśnie takiej ładnej i eleganckiej oprawie.

    Można by pomyśleć, że książka pani Funke skierowana jest do młodszego odbiorcy. Nic bardziej mylnego, otóż  "Król złodziei" jest książką, po którą każdy może sięgnąć i, w której każdy znajdzie coś magicznego.  Począwszy od świetnie wykreowanych postaci, ciekawą fabułę, aż po niebanalne zakończenie.
Historia małego Bo i jego starszego brata Prospera jest wspaniała i bogata w wiele przygód, które umilają czytelnikowi czas, pozwalają oderwać się od rzeczywistości. W moim przypadku było tak, że kiedy sięgnęłam po książkę i zanurzyłam się w jej treści, czas, który z nią spędziłam zleciał mi w mgnieniu oka, a ja wciąż nie miałam ochoty na odłożenie jej.

    Pokochałam przygodę tych osieroconych dzieciaków. Cała zgraja - bo przecież w książce mamy wiele ciekawych i różnorodnych charakterów - skradła me serce. Mamy tutaj całą gamę postaci i ich historie. Każda jest inna i na swój sposób urzekająca. Osa - dziewczynka,  która spaja całą bandę i, sprawia, że dzięki jej obecności czują się jakby byli prawdziwą rodziną. Riccio - mały jeż, porywcza bestyjka, która uwielbia słodkości i, dla której bezpieczeństwo przyjaciół jest najważniejsze. Mosca - który kocha swoją łódkę, łaknie miłości i jest bardzo ufny. Prosper i Bo - chłopcy, których zła ciotka pragnie rozdzielić. To właśnie przez nią uciekli do Wenecji, o której ich kochana, zmarła mama mówiła, że jest magiczna. Prosper za żadne skarby świata nie chce stracić swojego brata i zrobi wszystko, żeby byli razem. I jeszcze jedna postać...Tytułowy król złodziei! Bardzo tajemniczy młodzieniec, który skrywa niemały sekret.

    Znajdziemy tutaj również szanowanego detektywa Wiktora, który uwielbia swoje żółwie. Wiktor przyjmuje zlecenie od ciotki Bo i Prospera, a jego zadaniem jest znalezienie chłopców.

    Czy w zawiłych i ciemnych uliczkach jest szansa na odnalezienie tej dwójki? O co chodzi z lwim skrzydłem? Czym jest tak naprawdę piękna i tajemnicza karuzela? Kim jest król złodziei? Na te i na inne pytania znajdziecie odpowiedź w książce!
Źródło

    Wenecja, ach Wenecja - uwielbiam powieści, które rozgrywają się w tym wodnym mieście. Lubię, kiedy autor przekazuje nam wizję tego miejsca w sposób nie tyle magiczny, co barwny. Pani Funke, może nie zdołała mnie przekonać pięknem, jakie uchwyciła, lecz ono mi wystarcza w zupełności, ponieważ omamiła mnie czymś innym - rewelacyjną i klimatyczną fabułą. Ubawiłam się podczas czytania tej książki! Bowiem jest w niej wiele śmiesznych powiedzonek, gagów i przepychanek słownych. Wspaniale odprężająca lektura nie tylko na jeden wieczór. Na pewno sięgnę jeszcze po nią nie raz.

    Autorka stworzyła piękną i poruszającą więź, nie tyko pomiędzy całą szóstką dzieciaków, ale najsilniejszą pomiędzy rodzeństwem. Prosper dla Bo zrobiłby wszystko - tak bardzo kocha brata. Bez niego nie byłby już sobą, a życie nie miałoby dla niego sensu. Natomiast wizja przyjaźni, jaką nam przedstawiła autorka jest również czymś pięknym! Mówi się, że "prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie." I właśnie tutaj mamy idealny przykład takiej przyjaźni.
"Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego!"

    Polecam każdemu. I małemu i dużemu! Wspaniała historia pełna przygód i barwnych, ciepłych postaci. Pani Funke po raz kolejny zaserwowała czytelnikowi wspaniałą powieść, bogatą w tajemnice, o której nie sposób zapomnieć.

Za porywającą lekturę dziękuję serdecznie Wydawnictwu Egmont!

piątek, 24 maja 2013

"Wilczy trop. Alfa i Omega." Patricia Briggs

 

Tytuł oryginału: Cry Wolf
 Cykl: Alfa i Omega 
Tom: I
  Liczba stron: 440
Rok wydania: 2013
 ISBN: 978-83-7574-879-6
Wydawnictwo: Fabryka Słów

"Oto kolejny cykl Patricii Briggs – pisarki, niezwykle popularnej w Polsce wśród młodych czytelniczek urban fantasy. Znanej przede wszystkim z serii o Mercedes Thompson 
Anna nie wiedziała, że wilkołaki istnieją, aż do nocy, kiedy to przeżyła brutalny atak ... i stała się jednym z nich. Po trzech latach życia jako najmniej liczący się członek stada, nauczyła się pokory i nieufności względem dominujących samców. Wtedy pojawił się w jej życiu Charles Cornick, egzekutor i syn przywódcy wilkołaków Północnej Ameryki."

    Do urban fantasy nie trzeba mnie szczególnie przekonywać. Zwłaszcza tych, które wychodzą nakładem Fabryki Słów. Jeszcze się nie zawiodłam i jestem szalenie zadowolona, że wydali kolejną serię pani Briggs! Kiedy tylko zobaczyłam zapowiedź "Wilczego tropu" oczy mi się zaświeciły, a chęć na tą książkę rosła i rosła, aż wreszcie mogłam ją zaspokoić. Dobre fantasy musi mieć przede wszystkim znakomite postaci, interesującą fabułę, napięcie napędzane mocną akcją. Zatem czy "Wilczy trop" ma to wszystko?

    Zacznę od tego, że spodziewałam z goła się czegoś innego. Co prawda książka już od pierwszych stron mnie zachwyciła i naprawdę ciężko było mi się od niej oderwać, ale mam jedno zastrzeżenie względem głównej bohaterki. Jednak o tym nieco później. Najpierw chciałabym zaznaczyć, że jestem zachwycona stylem autorki. Jest naprawdę nienaganny, przez co książkę czyta się z wielką przyjemnością. Następną rzeczą, na którą pragnę zwrócić uwagę, jest fakt, iż autorka po raz kolejny stworzyła nam cykl o wilkołakach. Ja wszytko co z wilkami ma wspólnego, wprost uwielbiam, tak więc książka ląduje na regale z ulubionymi! Co więcej? Akcja jest tutaj bardzo świetnie wyprowadzona. Uderza w czytelnika z wielką mocą już od początku. Fabuła napędzana jest szybkimi zwrotami akcji - co akurat w urban fantasy jest czymś normalnym, bądź powinno takim być. Przygoda interesująca, aczkolwiek czasem miałam drobne "ale", jednak rozumiem, iż jest to tom pierwszy, a tym samym wprowadzający nas w świat Alfy i Omegi.

    Coś o samych postaciach, zacznę od Anny Latham - głównej postaci kobiecej, która z początku wzbudziła moją wielką sympatię, ale niestety w pewnej chwili mnie wręcz irytowała. Dlaczego? Otóż rozumiem, że Anna nie miała łatwego życia. Od początku przemiany musiała sobie radzić sama, była poniżana i gwałcona przez mężczyzn ze swojego stada. Była traktowana jak nic nieznacząca wilczyca, ale czy nie mogłaby się jednak mniej nad sobą użalać? Sądziłam, że autorka wniesie pewne zmiany w jej charakter, że Anna weźmie się za siebie i stanie się twardsza, ale nie. Ona cały czas podkulała ogon pod siebie, a w najmniej odpowiednich momentach pokazywała jaka to ona nie jest odważna - przez co właśnie takie "ataki" odwagi mnie śmieszyły. Niestety, ale Anna zupełnie mnie rozczarowała. Natomiast jeżeli chodzi o Charlesa Cornick'a... Jest to jedna z najbardziej pozytywnych postaci w tej książce! Uwielbiam gościa. Mimo, iż jest swego rodzaju szychą w stadzie, nie chełpi się swoją pozycją. Robi co do niego należy, nie poniżając innych. Nie jest arogancki, twardo stąpa po ziemi i jest bardzo mocnym charakterem. Jednak tutaj też moje wyobrażenie względem postaci męskiej było inne. 

   Wątek miłosny oczywiście jest i gra całkiem ważną rolę. Sądziłam jednak, że napięcie pomiędzy Charlesem, a Anną będzie większe, że nie wszystko potoczy się w tak szybkim tempie. Niemniej autorka się postarała i stworzyła ciekawą parę z tej dwójki. 

    Tajemnica jaką ukryła przed nami pani Briggs była nie lada gratką. Naprawdę nie spodziewałam się właśnie takiej akcji, jaka miała miejsce w górach. A już na pewno nie sądziłam, że autorka zaskoczy nas takim czarnym charakterkiem. Na początku sądziłam, że owym wcieleniem zła, które będzie królowało przez całą książkę będzie Leo bądź Justin, a tutaj taka niespodzianka. Bardzo sprytne i ciekawe zagranie.

    Reasumując, "Wilczy trop" jest książką, która musi zawitać na półce każdego konesera naprawdę dobrych książek. Niewątpliwie pani Briggs jest autorką, której wszystkie dzieła (oczywiście te wydane u nas) znajdą miejsce na najwyższej półce w moim regale. Świetne i mocne urban fantasy.

Dziabnij fragment!


środa, 22 maja 2013

"Zazdrość" Gregg Olsen


Liczba stron: 324
 Rok wydania: 2012
ISBN: 978-83-62478-67-5
 Wydawnictwo: Bukowy Las 

"Dziwne rzeczy dzieją się w uroczym miasteczku Port Gamble w stanie Washington. Nastoletnia Ketelyn zostaje znaleziona martwa w wannie. Czy to był nieszczęśliwy wypadek czy samobójstwo? A może doszło do morderstwa? Kto jest winny? Mieszkańcy miasteczka są do głębi wstrząśnięci. Niezadowolone z oficjalnych ustaleń, piętnastoletnie bliźniaczki Hayley i Taylor postanawiają na własną rękę odkryć prawdę o śmierci koleżanki z klasy. W trakcie swego samozwańczego śledztwa odkrywają prawdę, która jest znacznie bardziej niepokojąca, niż mogły sobie wyobrażać, i która rzuca światło na inny sekret – tajemnicę z przeszłości, o której nawet one nie mają pojęcia."

    Książka ta w internecie dostawała dużo wysokich not. Recenzje sprawiły, że postanowiłam ją nabyć i spodziewałam się po niej czegoś naprawdę dobrego. Kryminał z wątkiem paranormalnym - to już mnie przekonało totalnie. Jednak czy książka posiada naprawdę ciekawą fabułę? Czy postaci są barwne i zasłużyły sobie na moją sympatię? Czy autor przekazał wszystko w sposób zrozumiały i intrygujący? Hm...

    Początek był niezły - to muszę przyznać. Później sama nie wiedziałam już o co chodzi. Autor już nie mógł bardziej namieszać. Naprawdę. Po tak dobrze zapowiadającym się początku sądziłam, że książka mnie wciągnie, zaciekawi na tyle, że nie będę mogła od niej wzroku oderwać. Niestety, ale się pomyliłam. Nawet nie dochodząc do połowy stwierdziłam, że to totalne nieporozumienie. Nudziłam się czytając dalsze perypetie tych, jakże nudnych postaci, których przelewało się na kartkach wiele. Żadna z nich nie zasłużyła na moją uwagę. Żadnej również nie zaszczyciłam sympatią. Niczego ciekawego w nich nie znalazłam, a szkoda, bo sądząc po tym co znalazłam w internecie, powinnam przynajmniej trochę się zainteresować losami bohaterów. Nudne, mdłe i bez krzty charyzmy. 

    Przejdę do pomysłu. Pomysł na książkę był całkiem niezły. Jednak nie na tyle dobrze wykorzystany, żeby zainteresować mnie, jako czytelnika na dłuższą metę. Wszystko mnie rozpraszało podczas czytania tej książki. Odkładałam ją po kilka razy, w nadziei, że gdy wezmę ją ponownie, może moje nastawienie się zmieni, albo autor w jakiś magiczny sposób mnie zainteresuje. Jak łatwo można się domyślić - nie zainteresował mnie. Te wszystkie pożal się Boże tajemnice, sekreciki... Pic na wodę, fotomontaż. Nudne jak flaki z olejem, ani trochę mroczne i ni krzty intrygujące. 

    Podsumowując - jak sami zapewne zauważyliście, kilka razy przewinęło się słowo "nudne". Cóż, bo właśnie taka według mnie jest ta książka. Nudna i nic nie wnosząca treść. O postaciach już nawet nie pamiętam - dobrze, że podczas czytania robiłam sobie notatki, bo zapewne nie wiedziałabym o kim piszę. Tak bywa, że kryminał, kryminałowi nierówny. Nie polecam.
                                                        *           *          *
Przy okazji odpowiem na pytania od Kamy, która nominowała mnie do zabawy  Liebster Award. Dziękuję!  :)

 Pytania i odpowiedzi:

1. Jaki jest Twój ulubiony zespół/ artysta?
Trudne pytanie, bo mam ich wielu ;) Wymienię może dwa, które przychodzą mi momentalnie na myśl, gdy widzę/słyszę takie pytania: Linkin Park i Nickelback. 

2. Jaka jest najdziwniejsza rzecz jaką kiedykolwiek zrobiłaś/eś?
Pewnie było to coś głupiego :P


3. Film, który wzbudził w Tobie największe emocje, to... ?
Kilka by się znalazło... np. "Jesienna miłość", "Chłopiec w pasiastej piżamie", "Zielona mila", "Miasto Aniołów", "Dziewczyna z Alabamy", "Król lew" (w sumie, każda baja Disneya) i wiele innych :)

4. Twój ulubiony aktor/aktorka?
Aktorzy: Johny Depp, Heath Ledger (niestety już nie żyje), Hugh Jackman,  Robert Downey Jr., Keanu Reeves, Vin Diesel, Christian Bale, Ben Barnes. 
Aktorki: Kate Beckinsale, Katherine Heigl... coś ich mniej :P

5. Jaki jest twój ulubiony pisarz/ ulubiona pisarka i za co najbardziej go/ją cenisz?
Cassandra Clare za świetne serie! Jeaniene Frost, duet 
Ilona Andrews, Meg Cabot, Rachel Caine, Kim Harrison, Richelle Mead, Karen Marie Moning, za wszystkie świetne książki, które uwielbiam :)

6. Jaka piosenka powoduje, że Twój dzień staje się piękniejszy?
Różnie z tym bywa, zależy od humoru :)

7. Kiedy ostatnio powiedziałaś/eś komuś kocham cię?
Hmm jakiś czas temu :)

8. Jaki jest twój ulubiony serial i dlaczego?
Supernatural *_* Dlaczego? A dlatego, że jest świetny!

9. Kim jest twoja ulubiona postać fikcyjna i dlaczego? (np. jakaś postać z filmu lub książki)
Zbyt wiele ich, ale ostatnio to Augustus z "Gwiazd naszych wina". Świetny chłopak, z dystansem do siebie, rewelacyjnym poczuciem humoru i wspaniałą osobowością.

10. Na koncert jakiej gwiazdy/ zespołu chciałabyś/chciałbyś się udać najbardziej?
Albo Linkin Park, albo Nickelback :) 

11. Jakie są trzy cechy, które lubisz w sobie najbardziej?
yyy... nie wiem :) Uczciwość, poczucie humoru, może jeszcze upartość.

wtorek, 21 maja 2013

Zdobycze majowe part II

W pełnej krasie.
    Jako, że z poprzedniego stosu udało mi się przeczytać prawie wsio (prócz dwóch książek - z tym, że własnych, a nie recenzenckich) postanowiłam się uzbroić w kolejne tytuły! Szczeście mi ostatnio dopisywało i wygrałam w dwóch konkursach naprawdę zacne książki - zwłaszcza, że sama mogłam je sobie wybrać!
    Dzisiaj chciałam sobie poczytać w słoneczku, ale oczywiście pogoda sprawiła mi psikusa i zaczęło padać... Szaleństwo deszczowe. Niemniej w domu też można poczytać w towarzystwie zielonej herbaty z pomarańczą :) Ja jak zwykle się rozgadałam, a przecież nie o tym dzisiejszy post - co czytam, co piję, gdzie czytam i gdzie piję - przechodząc do sedna oto on:

Wygrane, wymiankowe i zakupowe:
"Lewiatan" S.Westerfeld - wygrana w konkursie od księgarni Zinamon
"Klątwa Opali" T. Pierce - jw
"Wojna w blasku dnia" t.1 Peter V. Brett - wygrana od Fabryki Słów
"Zrodzony ze srebra" P. Briggs - jw
"Michael Vey. Więzień celi nr 25" R. Paul Evans - jw
"Złodziej Pioruna" - R. Riordan - wymiana na LC
"Mężczyzna, którego nie chciała pokochać" F. Moccia - jw
"Cyrk nocy" E. Morgenstern - wymiana z Ema Pisula
"Drozdy. Dotyk przeznaczenia" Ch. Wendig - zakup własny
"Deklaracja" G. Malley - zakup własny

Do recenzji (dziękuję!):
"Nowy Przywódca" J. Baggott - Egmont
"Król złodziei" C. Funke - jw
"Saga księżycowa. Scarlet" M. Meyer - jw
"Wilczy trop" P. Briggs - Fabryka Słów 
[buzz] Anders de la Motte - Czarna Owca
[geim] Anders de la Motte -jw
"Pieprzyć przyjaciół" S. Andresky - jw

    Trochę tego jest, oczywiście w pierwszej kolejności biorę się za recenzenckie! Ostatnio nawet nadrobiłam swoje półkowe zaległości, z czego jestem zadowolona :) Wracam do czytania "Wilczego tropu"!



Życzę miłego dnia!


niedziela, 19 maja 2013

"Nieczysta" Megan Hart


Ilość stron: 496
ISBN: 978-83-7554-669-9
Rok wydania: 2013
Wydawnictwo: Czarna Owca

"Słodycz znajdziesz w ekskluzywnej cukierni. Rozkosz przyniesie ci tylko to, co nieznane. 

Elle ma w sobie wiele emocji, ale przez ostatnie lata budowała wokół siebie szczelną tamę. Myślała, że wszystko w życiu musi mieć ustalone miejsce, że musi być przewidywalne. Dlatego dotąd wybierała bezpruderyjny seks z przypadkowymi kochankami jako sposób na życie. Swoim partnerom pozwala na wszystko, lecz nigdy nie całuje się w usta. Pragnie i pożąda, ale całą sobą broni się przed bliskością. Słodycz życia odnajduje tylko w wyrafinowanych czekoladkach z ekskluzywnej cukierni. Nie spodziewa się, że spotka tam mężczyznę, z którym wyruszy w seksualną, porywającą podróż pełną erotycznych niespodzianek…"


    Jest to już moje trzecie spotkanie twórczością tej autorki. "Nieczysta" to moim zdaniem - jak dotąd - najlepsza książka tej autorki. Owszem, wcześniejsze "Trzy oblicza pożądania" również bardzo mi się podobały, "Barwy pożądania" co prawda mniej, ale "Nieczysta" przebiła obie te książki. Przyznam, że tego się właśnie spodziewałam. Dlaczego? Nie wiem.
    Sama okładka wydaje mi się bardziej przyciągająca wzrok, niż tamtych dwóch, a i opis nie jest gorszy. Jak się możecie spodziewać, to również jest erotyk, jednak po raz kolejny pani Hart wplotła udolnie w niego problemy psychologiczne bohaterów, nie tylko samej głównej postaci, ale również tych pobocznych, i przyznać muszę, że jej się to świetnie udało.

    Sam początek, okazał się już na tyle intrygujący, że nie mogłam odłożyć książki. Książka nie zaczyna się zaraz pikantnymi opisami erotycznymi, tylko spotkaniem dwójki dorosłych osób, pomiędzy którymi narodzi się pewna więź. Mowa tutaj o Ellie i Danie. Przypadkowe spotkanie w cukierni, niewinny flirt i zapowiedź czegoś więcej. Ellie jest kobietą, która nie chce związku, nie umawia się na randki i ma pewne zasady, tak więc czy Dan posiada taką siłę, ażeby zmienić jej nastawienie? Czy mimo, iż obiecał się nie angażować, pokocha tą kobietę z przeszłością, która stroni od takich uczuć?

   Bardzo podoba mi się wątek Dana i Ellie. Jest fajnie rozbudowany, bogaty w uczucia, pikantne opisy scen erotycznych - napisanych w sposób nierażący. To uczucie rodzące się pomiędzy tą dwójką nie wzięło się autorce znikąd, tylko to wszystko dzieje się stopniowo. Postaci się poznają, poznają również swoje pragnienia i z czasem ich uczucia się wzmagają, pomimo, iż wcale tego nie chcieli - chyba, że podświadomie.
   Podobało mi się również, że autorka nie poświęciła uwagi tylko i wyłącznie na seks i jego różne "przeboje". Mam tutaj na myśli to, że poznajemy problemy Ellie, Dana, jak i nastoletniego sąsiada głównej bohaterki. Jak mówię, nie jest to tylko erotyk, ale również dramat i ciekawe wątki psychologiczne. Wszystko to jest napisane prostym, zwięzłym i ciekawym językiem, dzięki czemu książkę czyta się lekko i przyjemnie.

   Z erotykami to bywa tak, że jedni je czytają, inni omijają szerokim łukiem, zaś jeszcze inni po przeczytaniu jednego kiepskiego uparcie twierdzą, że inne nie są godne przeczytania - co poniekąd mnie trochę śmieszy, ale cóż. Dlatego nie namawiam nikogo do przeczytania. Wiem tylko jedno, na pewno spodoba się tym, którzy czytali którąkolwiek z poprzednich książek autorki. Jak już wcześniej wspomniałam, twierdzę, że jest to - jak na razie - najlepsza książka Megan Hart.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca!

sobota, 18 maja 2013

"Intruz" Stephenie Meyer


Liczba stron: 560
ISBN: 978-83-245-8699-8
 Rok wydania: 2008 
Wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie
"Przyszłość. Nasz świat opanował niewidzialny wróg. Najeźdźcy przejęli ludzkie ciała i umysły, wiodąc w nich na pozór normalne życie. W ciele Melanie zostaje umieszczona "dusza" o imieniu Wagabunda, która wie, że ludzkie ciała doznają gwałtownych uczuć, ich zmysły odbierają mnóstwo wrażeń, a wspomnienia potrafią być aż nadto wyraziste. Ale jest coś, czego Wagabunda się nie spodziewa: poprzedni właściciel ciała nie zamierza poddać się bez walki. Wagabunda wertuje myśli Melanie w poszukiwaniu śladów prowadzących do reszty rebeliantów. Tymczasem Melanie podsuwa jej coraz to nowe wspomnienia ukochanego mężczyzny, Jareda, który ukrywa się na pustyni. Wagabunda nie potrafi oddzielić swoich uczuć od pragnień ciała i zaczyna tęsknić za mężczyzną, którego miała pomóc schwytać. Wkrótce Wagabunda i Melanie stają się mimowolnymi sojuszniczkami i wyruszają na poszukiwanie człowieka, bez którego nie mogą żyć."
    Wyobraźcie sobie ten sam świat, w którym obecnie żyjemy, ale bez przemocy, agresji, złości, bez chorób. Wszystkiego byłoby pod dostatkiem i za nic nie trzeba byłoby płacić. Niemal idealnie prawda? Dlaczego użyłam słowa "niemal"? Otóż moi drodzy, to łączy się tym samym z brakiem spontanicznego działania, życia mechanicznego. Niestety, ale nie można mieć wszystkiego, a świat idealny nie istnieje...

   Zacznę od tego, że pomysł na książkę autorka miała świetny. Po wybiciu się na świat sagą "Zmierzch" zaserwowała nam ponownie swój talent autorski i ciekawą fabułę, która różni się wszystkim od poprzedniego światowego dzieła. "Intruz" to książka zupełnie się różniąca od aktualnie popularnych paranormali czy fantasy, nie znajdziemy tutaj żadnych wampirów, wilkołaków, elfów, a i prawdę mówiąc ludzi tutaj mało (jeśli chodzi o ścisłość). Za to są Dusze. Zupełnie odrębna bytność, która przemierzając wiele światów, wzięła sobie pod "opiekę" naszą Ziemię, twierdząc, że my szarzy ludzie dążymy do jej zagłady (w sumie gdyby się tak nad tym głębiej zastanowić, to czyż właśnie tego nie czynimy?). Dusze sądzą, że ludzie jako priorytet obrali sobie samozagładę i nie zasługują, aby zamieszkiwać tak piękną planetę - tym samym ją niszcząc. Dlatego też oto wybawiciele - samozwańczy - postanawiają przejąć ciała zwykłych śmiertelników i osiedlić się tutaj na stałe. Niestety - jak to się często zdarza - znajdą się i tacy, którzy się z tym nie zgadzają. Tacy, którzy chcą żyć - rebelianci. Taką rebeliantką, pragnącą żyć jest Melanie, która sądzi, że prócz niej i jej brata nie ma już nikogo, kto mógłby jej pomóc. Jednak pewnego wieczoru narażając swe życie, by zdobyć pożywienie dla swojego brata i siebie udaje się do domu intruzów i wpada na Jareda. Chłopaka, który tak samo jak ona myślał, że jest jedynym człowiekiem na tej planecie...

    Jak wspomniałam, pomysł naprawdę dobry i wykorzystany również bardzo dobrze. Autorka zadbała o najmniejsze detale. Opisy miejsc, przeszłości bohaterów, emocji jakie się w nich kłębią, oraz pochwalę również same postaci (?) Intruzów/Dusz. Przyznać muszę, że jeżeli chodzi o książkę, to pierwszy raz się z takim czymś spotykam. Obawiałam się po opisie, że może mi się to nie spodobać, ale jak widać jestem naprawdę zadowolona z tego co autorka mi zaserwowała. Kolejną rzeczą, na którą chciałabym zwrócić uwagę jest język jakim posługuje się pani Meyer. Lekki, niewymuszony, elokwentny, barwny i na pewno uprzyjemniający odbiór historii zawartej na stronicach książki. Podobały mi się również wszystkie opisy miejsc i przygód, były tak realistycznie stworzone, że czułam się jakbym sama uczestniczyła w tych wydarzeniach i była w tych wszystkich zaprezentowanych przez autorkę miejscach.

   Jeżeli zaś chodzi o postaci... Postać Melanie jakoś nieszczególnie wzbudziła moją sympatię, za to Wagabunda/Wanda o wiele bardziej sprawiła, że ją polubiłam. Co prawda czasami było mi żal Melanie, w końcu była uwięziona we własnym ciele, a sterowała nią zupełnie inna forma życia w postaci Wagabundy/Wandy. Postać Jareda i Iana bardzo fajnie wykreowana, chociaż obaj czasami działali mi na nerwy. Moim ulubionym bohaterem był niezaprzeczalnie brat Melanie, Jamie - bardzo pozytywna postać. Nie mogę się niestety, albo stety, doczepić do żadnej z postaci. Każda według mnie jest świetnie stworzona, każda ma w sobie coś, co sprawiło, że się z nią zżyłam. 

   Jeśli mam być szczera, to muszę przyznać, że książka nie porwała mnie od pierwszych stron, gdyż autorka trochę przynudzała. Jednak gdy już pierwsze - te mniej ciekawe - opisy były już za mną, zaczęła się prawdziwa pożywka dla mojej wyobraźni. Tak piękna historia, jaką zawiera książka "Intruz" nie może być zignorowana. Piękno tej książki polega głównie na historii, która łapie za serce, ale również to, jak autorka wprowadziła nas w świat Melanie i Wagabundy - tutaj chodzi mi o narrację, którą prowadzi Wagabunda. Właśnie dzięki niej mamy możliwość poznać ją i Melanie najlepiej jak tylko się da, co również sprawia, że wszystkie uczucia, jakie obie postaci odczuwają w danym momencie, przelewają się na nas, jako na czytelnika. 

   Reasumując, książka jest jak najbardziej warta przeczytania. Już sam pomysł potrafi przyciągnąć uwagę, a co dopiero to świetne wykorzystanie go i stworzenie czegoś tak pięknego. Postaci są niezaprzeczalnie jednym z największych atutów książki. Nie pozostaje mi więc nic innego, jak tylko zachęcić Was do przeczytania "Intruza".

Za poznanie zupełnie innej wizji świata w jakim żyję dziękuję serdecznie Grupie Wydawniczej Publicat!

czwartek, 16 maja 2013

"Potem..." Guillaume Musso


Liczba stron: 368
ISBN: 978-83-7659-904-5
Rok wydania: 2012
Wydawnictwo: Albatros
"Nowojorski adwokat Nathan Del Amico robi karierę kosztem rodziny, której nie poświęca zbyt wiele czasu. Jego żona, Mallory, pomimo tego, że go bardzo kocha - zdecydowała o odejściu. Pewnego dnia w kancelarii Nathana zjawia się Garrett Goodrich, chirurg, ordynator oddziału opieki paliatywnej, opiekun ludzi śmiertelnie chorych. Posiada on szczególny dar– dostrzega świetlistą aureolę nad osobami, które mają rychło zejść z tego świata. Rolą Posłańców, bo tak nazywani są ludzie obdarzeni podobną cechą, jest podtrzymywanie na duchu skazanych na śmierć. Goodrich w sposób zawoalowany mówi Nathanowi, że i on wkrótce umrze. Od tej pory Nathan inaczej patrzy na świat, zdaje sobie sprawę, że zawiódł ukochaną żonę..."

    Jest to moje pierwsze spotkanie z tym autorem, ale na pewno nie ostatnie. Wzięłam sobie jego dzieła na celownik i przeczytam wszystkie. Co prawda po owym tytule czytałam kilka niezbyt zachęcających opinii i może temu chciałam właśnie od niego zacząć, żeby później wspiąć się na wyżyny przyjemności podczas czytania "tych lepszych" pozycji pana Musso. Jednak czy i ja odebrałam "Potem..." jako książkę słabszą? Czy może znalazłam w niej coś, czego inni nie znaleźli? O tym nieco niżej, a ja powiem tylko tyle, że nie tego się spodziewałam...

    Książka ta opowiada o pogoni za pieniędzmi, karierą i zapominaniem o tym, co w życiu najważniejsze. O rodzinie, o szczęściu, zdrowiu i, o tym, żeby po prostu być. Główny bohater zapomina o tym wszystkim i, dąży do samorealizacji kosztem szczęścia rodzinnego, aż wreszcie zostaje sam, nawet nie wie kiedy to się wszystko wydarzyło. Jednak pewnego dnia zostaje uświadomiony, że życie przecież nie trwa wiecznie, a te wszystkie stracone chwile nie wrócą. Dochodzi do wniosku, że musi coś zmienić, że nie chce żyć tak jak do tej pory - bez kochanej i wspaniałej córeczki oraz żony, którą nadal mocno kocha. Jednak czy nie jest już za późno? Przecież dowiedział się również o tym, iż nie zostało mu dużo czasu aby nacieszyć się rodziną... Musi wykorzystać go w pełni, tak jak najlepiej potrafi.

    Osobiście liczyłam na to, że jednak książka mnie zachwyci, może i nie zachwyciła, ale bezsprzecznie umiliła mi czas. Nie uważam, żebym zmarnowała go właśnie na tę powieść, gdyż jak mówię - podobała mi się. Nie zaparła tchu w piersiach, nie wzruszyła do łez, ale dała do myślenia.

  "Potem..." to książka, czasami nudnawa, czasami wciągająca, a czasami nierealna. W swej fabule posiada postaci jak najbardziej realne, takie,  z którymi łatwo jest nam się utożsamić, w których być może odnajdziemy i cząstkę samych siebie. Jest to książka nie trudna, ale poruszająca całkiem ciekawy temat, a samo jego zgłębienie zmusza nas do refleksji. Co w życiu liczy się najbardziej? Czy brnąc coraz dalej w uwielbienie pieniądza, wspinanie się po szczeblach kariery ślepo nie wierzymy w coś, co nie da nam szczęścia, a tylko dzięki temu będziemy samotni i zgorzkniali. Niewątpliwie jest to książka z tych, które niosą ze sobą pewien przekaz i śmiem sądzić, że każde dzieło autora do takich właśnie należy, a ja każdą z nich będę chciała poznać, wysnuć wnioski i poszukać tego wszystkiego na własnym przykładzie. Lubię takie niby niezobowiązujące, ale jednak coś wnoszące w człowieczą świadomość fabuły, które otwierają człowiekowi oczy nie tylko na to co widzi niewyraźnie, ale również na to, czego kompletnie nie dostrzega, a właśnie to coś dotyczy go jak nikogo innego.

    Styl Musso przypomina mi poniekąd styl samego Sparksa, którego również bardzo sobie cenię i, którego dzieła czytam z równą dozą ciekawości. Tak więc jeśli lubujecie się w książkach obyczajowych, w książkach Sparksa, czy też jeżeli szukacie książek, które zmuszają do refleksji, to sądzę, że spodoba Wam się "Potem...".

wtorek, 14 maja 2013

"Magia Krwawi" Ilona Andrews

Tom: IV
Seria o Kate Daniels
 Liczba stron: 436
ISBN: 978-83-7574-547-4 
 Rok wydania: 2011
Wydawnictwo: Fabryka Słów
 "To nieprawda, że rodziny się nie wybiera.
Atlantę nawiedza śmiertelnie groźna zaraza. To demonstracja siły i władzy urządzana przez starożytną boginię chorób.
Siedem plag spada i gromi miasto. Jad, Potop, Huragan, Wstrząs, Bestia, Pożoga i najgroźniejszy z nich, Mrok. Bogini ulegają kolejno rządzące Atlantą: Gildia Najemników, Świątynia, Zakon i Gromada. Najwyższy czas, by ktoś wziął sprawy w swoje ręce. Kate, Curran i pies z piekła rodem rzucają się w wir wydarzeń. Będzie naprawdę ostro!"
Oto przed Państwem Kate Daniels i jej pudel morderca!
    Serię o Kate Daniels uwielbiam - przez wielkie U! Całą, calusieńką. Dlaczego? Ha! A dlatego, że zawiera w sobie ostry i świetny humor, idealnych wg. mnie bohaterów, wspaniałą fabułę... Mogę wymieniać i wymieniać. Za co ją uwielbiam? Ha! Za wszystko. Tak więc drogi czytelniku, jeśli nie jesteś w stanie przeczytać tej pochwalnej pieśni na temat tej serii, to... a co ja będę. No czytaj! I albo się weź za nią, albo... się za nią weź o!

    Tym razem na celownik wzięłam tom IV przygód Kate Daniels, zatytułowany "Magia Krwawi". Jeśli ktoś czytał poprzednie tomy, może się mniej więcej domyślić, co też ów tytuł może oznaczać. O tak, drogi czytelniku, niewątpliwie chodzi bezpośrednio o samą główną bohaterkę, której wszystkie działania prowadziły do nieuchronnego spotkania z... Rodziną. Nikt inny, jak ciocia - bynajmniej nie najlepsza pod słońcem - odwiedza Atlantę i pragnie (?) poznać swoją bratanice. Nie jest to jednak miłe spotkanie po latach. Nie wpadają sobie w ramiona z uśmiechem na twarzy. Co prawda wpadają na siebie, pod siebie, w siebie - tyle, że z mieczem w dłoni, a uśmiech jest nie tyle złowieszczy, co śmiertelnie przerażający.
"- Zamknij się. Skąd mogłam wiedzieć, że dasz się połamać dwóm małym misiom, Złotowłosy?
- Ach tak, niewyparzony jęzor, tęskniłem za tym. - Zgniótł mnie w uścisku. - Teraz już jest mój."

    W Atlancie dzieją się coraz to gorsze rzeczy. Tym razem ktoś morduje ważne osobistości, przez co wiele osób jest nie tyle poszkodowanych, co żądnych zemsty. I tutaj - jak się łatwo domyślić - zgłaszają się o pomoc do najlepszej z najlepszych, czyli nikogo innego, jak tylko Kate Daniels we własnej osobie. Wyszczekana, silna, przebiegła, spostrzegawcza i przede wszystkim nieugięta i wojownicza. Jednak czy to wszystko wystarczy, by pokonać śmiertelnego wroga?
"- Głupol z ciebie, Wasza Futrzastość.
W jego oczach zatańczyły żółtawe iskierki.
- Jesteś w moich pokojach, w mojej osobistej wannie, i nadal pyskujesz."
   Rozwinął nam się tutaj również wątek miłosny Currana i Kate. Wcześniej były podchody, niewinny flirt, zabawne zaczepki, a teraz jesteśmy świadkami czegoś o wiele bardziej silniejszego, a autorka ostrzegła nas na początku, że w tej części znajdziemy również pikantniejsze sceny. Ja osobiście cieszę się, że ten cały romans ujawniał się stopniowo i powoli, a nie został rzucony przed nos czytelnikowi, bez wcześniejszego przygotowania. Te wszystkie podchody i śmieszne gagi były nie lada gratką, budziły ciekawość i siały w czytelniku pewną dozę napięcia.
"- A ja myślałam, że tylko udajesz szaleńca.
- Nie, taki jestem naprawdę, brutal, paranoik i wszystko musi być tak, jak ja chcę."
    O postaciach nie będę się wiele rozpisywała, gdyż według mnie są wprost fenomenalne! Rozpisywałam się o nich w poprzednich trzech recenzjach i śmiem sądzić, że nikt nie chciałby czytać powtarzających się  nieustannie zwrotów. Tak więc, jedno słowo powinno oddać całość, zarówno postaciom, fabule, przygodom, językowi i całokształtowi tej książki, a słowo to brzmi: GENIALNA! I nie dodam niczego więcej, gdyż przekonywanie Was, abyście sięgnęli po ten cykl , w tym momencie powinno być zbędne.



~.~ Magia Kąsa ~.~ Magia Parzy ~.~ Magia Uderza ~.~ Magia Krwawi ~.~ Magia Zabija (?) ~.~

sobota, 11 maja 2013

"Przypływ" Cilla i Rolf Börjlind

Tytuł: Przypływ
Tytuł oryginalny: Springfloden
Autorzy: Cilla Börjlind, Rolf Börjlind
Cykl: Tom Stilton i Olivia Rönning 
Stron: 444 
 Data wydania: 8 maja 2013
ISBN: 978-83-7554-533-3 
Wydawnictwo: Czarna Owca

"Pierwsza z serii książek, której bohaterami są Tom Stilton i Olivia Rönning.
W księżycową noc młoda ciężarna kobieta pada ofiarą wyjątkowo okrutnego morderstwa. Przypadkowym świadkiem zbrodni jest mały chłopiec. Śledczemu Tomowi Stiltonowi nie udaje się ustalić motywu, ani znaleźć sprawców morderstwa. Nie zna on nawet tożsamości ofiary.
Kilkadziesiąt lat później Olivia Rönning, studentka Wyższej Szkoły Policyjnej, przygotowuje referat na temat tej brutalnej zbrodni. Korzystając z wszelkich dostępnych źródeł, stara się wyłowić jak najwięcej informacji. Najtrudniej jest jednak dotrzeć do człowieka, który prowadził wtedy śledztwo – Tom Stilton zapadł się pod ziemię…"

    Czarna seria wydawnictwa Czarna Owca już od jakiegoś czasu mnie intrygowała, więc postanowiłam się zapoznać z nią bliżej. Tym razem zabrałam się za książkę pod tytułem "Przypływ". Ciekawy opis i jeszcze ciekawsza okładka wzbudziła moje zainteresowanie, i kiedy tylko książka trafiła w moje ręce, nie musiała długo czekać na swoją kolej. Czy zatem spotkanie z pierwszym tomem cyklu Cilli i Rolfa Börjlind było przyjemne? Czy może wręcz przeciwnie?

 Dwudziestotrzyletnia Olivia - adeptka Wyższej Szkoły Policyjnej zainteresowała się pewną nierozwikłaną sprawą z 1987 roku. Na plaży w Nordkoster została zamordowana ciężarna kobieta. Świadkiem tego okrutnego morderstwa był pewien mały chłopiec, jednak nie udało się znaleźć sprawców, oraz ustalić tożsamości kobiety. Kim więc jest ofiara? Kim są jej mordercy? I dlaczego doszło do tego czynu? Właśnie to pragnie ustalić Olivia - nieodrodna córeczka tatusia, który notabene, w przeszłości zajmował się właśnie tym śledztwem. Czy uda jej się dowiedzieć, co kryje się pod tymi niewiadomymi? 

   Idziemy tropem zbrodni. Już na samym początku, w prologu poczułam, że to dziwne uczucie, które zagnieździło się we mnie, podczas czytania opisu na okładce - się wzmogło. Czytałam tak zachłannie ten prolog, że głowa mała. Tak mnie pochłonął i żałowałam, że jest taki krótki (chociaż wiem, że takie właśnie prologi powinny być - ignorantką nie jestem), niemniej pomyślałam sobie, że jeśli cała książka będzie tak intrygująca, to skończę ją migiem. Przyznam więc całkiem szczerze, że początek nieco mnie zaskoczył - nie tego się spodziewałam, aczkolwiek później było już lepiej, a moje oczekiwania się spełniły. Tak więc, początek mnie nie porwał, lekko znużył, ponieważ nie było nic o zbrodni z prologu, a o terroryzowaniu bezdomnych, zastanawiałam się co to ma wspólnego z całą resztą, ale wkrótce się dowiedziałam. Cierpliwa nie jestem, ale doczekałam się pierwszego powiązania historii młodej adeptki Wyższej Szkoły Policyjnej, z tym całym tajemniczym i przerażającym morderstwie na plaży. Przechodząc do lekkiego i niewiele zdradzającego zarysu, czego mniej więcej możecie być świadkami, a tym samym nie chcąc wyjawić zbyt wiele, zacznę od tego, że...

    Skandynawscy pisarze mają dosyć specyficzny styl pisania. Po pierwsze duża ilość postaci, a na świat patrzymy okiem każdego z nich. Wiemy, co w danym momencie myśli, czuje, jaką decyzję zamierza podjąć i jakie targają nim wątpliwości. Po drugie, takie... Powiedziałabym suche fakty. Jeśli ktoś mówi "nie", to autor, tudzież autorka nie ciągnie dalszej dyskusji postaci - co jest w moim odczuciu niemałym minusem, gdyż ja lubię emocjonujące dialogi, a nie takie, gdzie to jedna postać oczekuje jakichś informacji, druga strona mówi, że ich nie udzieli, to pierwsza odpuszcza i wychodzi bez słowa. Nie wiem, może komuś się spodoba takie podejście, niestety mi nie. Niemniej wracając do specyficzności skandynawskich utworów - mroczność i tajemniczość - cholernie klimatyczna i tutaj z kolei wielki plus! Uwielbiam klimatyczne książki, a tutaj było czuć napięcie, ciekawość, zbrodnię, tajemnicę i przede wszystkim chęć odkrycia prawdy i wskazania zbirów! Nie powiem, że było łatwo odkryć tajemnicę, jaką skrzętnie ukryli przede mną autorzy... Poszlaki, poszlakami, ale ja nie mogłam dowieść prawdy no! Ach uwielbiam właśnie takie fabuły! A sam koniec książki? Przyznam, że zrobiłam wielkie oczy i, naprawdę ciężko mi było w to wszystko uwierzyć, kolejny wielki plus za trzymanie w niepewności do samego końca. 

   Jak wyżej wspomniałam - postaci książka zawiera wiele. Są te ciekawe i, te mniej ciekawe. Jednak każda z nich jest na pewno warta zapamiętania, a sądzę, że niewiele trzeba się będzie wysilać, żeby je zapamiętać. Po prostu są one dosyć charakterystyczne. Ja miałam mały problem z zapamiętaniem imion, ale przypisuję sobie zarys postaci - utworzony w mojej wyobraźni - do danego wątku, więc nie jest tak źle. Niewątpliwie na wyróżnienie zasługuje sama Olivia, która może nie wzbudziła we mnie wielkiej sympatii, ale za to, głównie dzięki niej, odczułam ten dreszczyk emocji. Drugą postacią, godną pochwały jest Tom Stilton i cała jego historia.

   Wielowątkowość, to również zaliczam jako specyfikę skandynawskich autorów. Dużo się dzieje, dużo faktów, dużo wszystkiego. I tutaj muszę przyznać, że tego wszystkiego niestety, ale jest ZA dużo. Próbowałam się doszukać sensu tych wszystkich zawiłości, ale niestety nie znalazłam. Chyba, że autorom chodziło o to, żeby zapchać fabułę dodatkowymi wątkami, które ni jak mi nie pasowały do najważniejszego.

Reasumując: książka warta uwagi i, jeśli ktoś lubi sensacyjne/kryminalne książki, to zapewne im się spodoba. Ja za kryminałami nie przepadam, a ten przypadł mi do gustu i z przyjemnością poznam dalsze losy Toma i Olivii.

Za pójście śladami zbrodni dziękuję serdecznie Wydawnictwu Czarna Owca!


środa, 8 maja 2013

"Dziewięć żyć Chloe King" Liz Braswell




Liczba stron: 300
Rok wydania: 2013
Wydawnictwo: Filia

"Chloe King to normalna nastolatka, chodzi do szkoły, interesuje się chłopcami, kłóci się z mamą. Do czasu.W okolicy swoich 16-tych urodzin Chloe orientuje się, że ma bardzo szczególne zdolności…Zrobi wszystko żeby odkryć prawdę. Musi się spieszyć bo jej prześladowca cały czas czai się w cieniu, żeby znów zabić. Bo Chloe ma dziewięć żyć,
 ale czy one jej wystarczą…?"
   Taki był szał na "Dziewięć żyć Chloe King", że i mnie się to udzieliło, a tymczasem okazało się, że książka jest nawet mniej niż przeciętna. Jedyną ciekawą rzeczą był pomysł na nią, ale kompletnie niewykorzystany. I oczywiście piękna okładka. Naprawdę zawiodłam się na tej książce, a miałam względem niej strasznie duże oczekiwania - wniosek bardzo prosty: najlepiej nie mieć wygórowanych oczekiwań względem książek, z tym, że oczywiście, zazwyczaj większość z tych, na które się rzucam z głodem, spełniają moje oczekiwania. No cóż. Lubię bardzo film Catwoman z Halle Berry i liczyłam, że książka będzie też czymś w tym stylu. Jednak nie.

    Jeśli chodzi o fabułę, to jest moim zdaniem przewidywalna i szczerze powiedziawszy zaskoczyła mnie tylko jeden raz. Cała ta przewidywalność odbiera książce naprawdę wiele, ponieważ... Cóż nie owijając w bawełnę - książka ta nie ma zbyt wiele do zaoferowania szanującemu się czytelnikowi. Osobiście sądziłam, że zarówno postaci, fabuła jak i nutka tajemniczości to będzie coś, co mnie zachwyci, a tutaj jak się okazało, postać głównej bohaterki jest straszna! Reszta postaci równie niedopracowana, że aż głowa mała! Mdli, zero jakiegokolwiek charakteru, bezbarwni... Trochę, zaznaczam - TROCHĘ polubiłam Briana, chociaż tutaj również szału nie było. Chloe to moim zdaniem totalna porażka. Dlaczego? Gdzieś przeczytałam, że dziewczyna nie należy do tych nastoletnich, gdzie to posiadanie dwóch chłopaków jest główną przyczyną jej istnienia w książce. A guzik prawda! Jej całe życie, jakiego jesteśmy świadkami opiera się głównie na tym, gdzie i kogo by tu zaliczyć. Pragnę jednak zaznaczyć, że jeżeli jeden nie chce jej całować, to jest dupkiem w jej mniemaniu bo przecież ona jest taka łatwa, a z nikogo nie może zedrzeć ubrania. Czy ja już wspominałam, że postać głównej bohaterki jest żałosna? Nie? Tak? No to wspominam jeszcze raz Chloe King to naprawdę śmieszna i strasznie irytująca postać! Nie mogłam jej zdzierżyć, a biorąc pod uwagę to, że jest główną postacią, to mówi samo za siebie, jak męczyłam się czytając jej przygody. 

    Przyjaciele Chloe i te ich perypetie, również godne pożałowania. Autorka lakonicznie opisała ten wątek, zresztą jak każdy. Mam wrażenie, że to wszystko jest zrobione na tzw. "odwal się". Te zgrzyty pomiędzy Chloe i jej matką, pomiędzy przyjaciółmi... Autorka za wszelką cenę chyba pragnęła zrobić z tej dziewczyny taką biedną i niekochaną przez nikogo. Moim zdaniem wyszło to strasznie nieudolnie i sztucznie, a ja takiego czegoś nie lubię. To samo z tym jej darem. Sądziłam, że bardziej będę zaskoczona tym wszystkim, że bardziej ciekawe, no cóż - przeliczyłam się. Głupie odzywki głównej bohaterki były równie elokwentne, jak ona "wspaniała". "Może matka jest na prochach" - moja natychmiastowa myśl "Prędzej ty gówniaro jesteś na prochach." Naprawdę zachowanie Chloe było żenujące, w każdej sytuacji dawała mi powód do przewracania oczami i ubolewania nad jej głupotą. Naprawdę czytałam kilka "Dziewięć żyć Chloe King"  i zastanawiam się, czy na pewno ja i te osoby, czytałyśmy tą samą książkę...

    Jak mówię pomysł na książkę naprawdę dobry, ale cholernie źle wykorzystany. Naprawdę szkoda. Sądzę również, że więcej szumu wokół książki, niżeli w ogólnej ocenie jest ona go warta. 
Co prawda szybko się ją czyta - co w sumie może być plusem, a w moim przypadku na pewno tym plusem jest, bo chciałam ją skończyć jak najszybciej. Po kontynuację - jak się łatwo można domyślić - raczej nie sięgnę. Serial ponoć lepszy, jeżeli jednak miałabym patrzeć nań przez pryzmat książki, to na pewno nie chciałabym go oglądać, sądząc że będzie to tak samo nieciekawe jak i ona.

Podsumowując krótko: ja się zawiodłam na książce, oczekiwałam czegoś innego i nie polecam. Jeśli miałabym ją ocenić? Tak sprawiedliwie byłoby to 3/10.

wtorek, 7 maja 2013

Zdobycze majowe!

Cześć moi drodzy! Dzisiaj przedstawię Wam moje zdobycze, może i nie są imponujące, ale jestem z nich zadowolona :) Ostatnio dałam sobie szlaban na kupowanie książek w większej ilości (nie mówię, że wcale, bo wiem, że to nierealne). Niebawem jeszcze ma do mnie przyjść kilka książek wygranych oraz z wymian, ale to już zaserwuję w kolejnym poście chwalipięty.

"Dziewięć żyć Chloe King" L. Braswell- od MałejEmily :* - zdania o książce są różne. Ostatnio czytałam, że to "totalne dno" więc przekonam się niebawem co też skrywa w sobie ta ciekawa okładka.
"Telefon od Anioła" G. Musso - prezent od siebie dla siebie na Dzień Książki - to już druga książka tego autora, a obiecałam sobie, że powoli zdobędę wszystkie :)
"Jeden dzień" D. Nicholls - na tę pozycję czaiłam się od dłuższego czasu i mam! Filmu nie oglądałam, ponoć to dobrze, ponieważ wcześniejsze zaznajomienie się z ekranizacją psuje smak książki.
"Nieczysta" M. Hart - do recenzji od Czarnej Owcy - dziękuję! To będzie moja już trzecia przygoda z tą autorką.
"Przypływ" Rolf i Cilla Börjlind - jw. Książkę kończę, więc niebawem recenzja.
"Time Riders. Jeźdźcy w czasie" A. Scarrow - do recenzji od Zielonej Sowy  [recenzja] 
"Odmieniec" P. Greggory - do recenzji od Egmont [recenzja] - kolejna perełka tegoż wydawnictwa :)

 I moja wspaniała koszulka z przypinką od chrześnicy!


U mnie było słoneczko... Nacieszyłam się nim, ale zaraz przyszła burza... przyprowadziła ze sobą ulewę i tak urzędowały u mnie i urzędowały. Co zrobić, deszcz równie ważny! Ja lubię to czyste powietrze zaraz po burzy, a Wy?


Pozdrawiam!


niedziela, 5 maja 2013

"Gwiazd naszych wina" John Green

  "Moje idee to gwiazdy, których nie potrafię ułożyć w konstelacje." 

 Tytuł: Gwiazd naszych wina  
Autor: John Green
Liczba stron: 312
Rok wydania: 2013
Wydawnictwo: Bukowy Las

"Panie, daj mi siłę, abym zmienił to, co zmienić mogę; daj mi cierpliwość, abym zniósł to, czego zmienić nie mogę, i daj mi mądrość, abym odróżnił jedno od drugiego."

    Kiedy tylko usłyszałam o tej książce, zapragnęłam ją mieć. Czułam, że będzie to jedna z tych, które pokocham całym sercem. Ktoś mi często mówi, że mam nosa do dobrych książek i, jak widać tak jest. Dlaczego więc nie sięgnęłam po nią wcześniej? Cóż, nie za bardzo mam ochotę czytać powieści, na które jest aktualnie szał i, które wszyscy wokół zachwalają w niebiosa. Podchodzę do nich dosyć sceptycznie i zabieram się za nie dopiero wtedy, gdy ten dziki szał na nie nieco zelżeje. Zatem książka poczekała sobie trochę, aż się za nią wezmę - chociaż przyznam, że i tak jeszcze zwlekałam jak mogłam. Dlaczego? Nie wiem, nie pytajcie, bowiem sama pojęcia nie mam. Słyszałam, że jest to książka z tych, co to łzy wyciska niesamowicie, a i emocjami żongluje niczym wytrawny magik. Jak się okazało, wcale te słowa nie są przesadzone. Łez wylałam podczas czytania co nie miara... Żadna książka chyba nie wywarła na mnie takich emocji, zaraz po jej zakończeniu, byłam tzw. wrakiem emocjonalnym, i może niektórzy z Was stwierdzą, że przesadzam, ale niestety moi drodzy, wcale nie przesadzam. Otóż od połowy łzy ciekły mi niesamowicie, chusteczki sobie nie radziły. Ja jestem z natury strasznie emocjonalnym człowiekiem - nie mylcie mnie z płaczliwym. Nie płaczę o byle co, ale przy tej książce, po prostu inaczej się nie da! Skończę może ten mój monolog i przejdę do rzeczy, ale wspomnę jeszcze, że chciałabym zawrzeć w recenzji wszystko, co tylko mi na myśl przyjdzie... Wiem jednak, że niektórych rzeczy nie będę potrafiła ubrać w słowa i proszę tym samym o wybaczenie, że nie będzie to tym samym pełnowartościowa recenzja, gdyż emocje mi nie pozwolą uwiecznić, zapewne wielu kwestii związanych z fabułą, postaciami itp. Postaram się jednak zrobić co w mojej mocy, by napisać jak najlepszą opinię tej powieści. Powieści, która skradła me serce! Tak wiem powtarzam się i, tak wiem, miałam zakończyć monolog! Tak więc biorę się do roboty i przechodzę do rzeczy.

   Poznajemy siedemnastoletnią dziewczynę o imieniu Hazel. Hazel, to jednak nie jest typowa nastolatka, z typowymi nastoletnimi problemami. Nie pisze dziennika, w którym ujawnia swoje najskrytsze sekrety, nie opisuje tam swoich miłostek i nie narzeka na wszystko wokół tylko dlatego, że coś nie idzie po jej myśli. Niestety Hazel nie ma zbyt ciekawych przygód do opisania. Jest chora na raka tarczycy, z przerzutami na płucach, a choruje już od trzynastego roku życia. Tak więc, nie chodzi do szkoły, nie ma wielu znajomych, nie imprezuje i nie szaleje korzystając z uroków nastoletniego życia. Czemu się dziwić, z butlą, która dostarcza jej tlen ciężko się bawić i dotrzymać kroku zdrowym rówieśnikom. Niemniej Hazel stara się jak może i nie przysparza niepotrzebnych problemów, czy też trosk swoim kochanym rodzicom, którzy dla swojej córeczki są w stanie zrobić wszystko. Hazel jest bardzo wartościową, wesołą i inteligentną dziewczyną, której naprawdę nie sposób nie polubić. Jest szczera, posiada hart ducha i nie ma dla niej rzeczy niemożliwych - rzecz jasna jeśli nie brać pod uwagę oczywistych przeszkód. Jednak jesteśmy świadkami kilku sytuacji, gdzie to nawet i te oczywistości nie przeszkadzają jej w dążeniu do celu. Nastolatka świadoma nieuniknionego pragnąca żyć, tak aby ktoś kiedyś mógł powiedzieć "była wspaniała i korzystała z życia najlepiej jak mogła!".

    Poznajemy również czarującego Augustusa - chociaż słowo "czarujący" to wielkie niedopowiedzenie. Augustus to jest mega wspaniała postać męska! Pokochałam go już od pierwszej strony. Wzbudził we mnie tyle emocji, że nie sposób ich wszystkich wymienić. Naprawdę najbardziej charyzmatyczna postać, jaką kiedykolwiek poznałam w literaturze. Augustus dla przyjaciół po prostu Gus jest niebywale interesującym, uroczym i zabawnym młodym człowiekiem, który mimo, iż sam nie jest zdrowy, pomaga innym jak tylko może nie zważając na własne niedogodności. Kiedy poznał Hazel jego życie zmieniło się niesamowicie. Oczywiście na lepsze. I to właśnie Augustus jest sprawcą wszystkich moich łez. A ja ciągle pytałam dlaczego?! (Jak przeczytacie, będziecie wiedzieli o co mi chodzi). Wiecie... Gus stwierdził coś całkiem fajnego, coś czemu muszę zaprzeczyć..."- Hazel Grace, kiedy ktoś jest tak czarujący i fizycznie atrakcyjny jak ja, łatwo mu podbijać serca ludzi, których poznaje osobiście. Ale nakłonienie obcych do tego, by cię kochali...to dopiero jest sztuka". Tak więc drogi Augustusie, z tego oto miejsca, pragnę Cię poinformować, że do pokochania Ciebie nie trzeba było mnie namawiać.

    Uczucie, jakie rodzi się pomiędzy tą dwójką bohaterów jest bardzo istotnym elementem fabuły. Jest opisane przepięknie. Emocje jakie narastają w sercu Hazel, czy też samego Augustusa, narastały również we mnie. Odczuwałam wszystko to co oni, obawy i nadzieje - a to, moi mili, świadczy o niezwykłym darze samego autora. Ja osobiście uwielbiam, kiedy książka wywołuje we mnie całą masę emocji, a nie zawsze mam możliwość, aż tak bardzo wczuć się w sytuację głównych bohaterów. Tak więc ta miłość tych nastolatków została opisana przez autora - jak dla mnie - w sposób wręcz idealny. Wątek ten, zresztą jak każdy inny, został dopracowany w najmniejszym szczególe.


    Poznajemy również bardzo sympatycznych rodziców Hazel oraz Augustusa. Poznajemy Isaaka - przyjaciela tej dwójki, dzięki któremu się poznali. Nie znalazłam w tej książce postaci, która wzbudziłaby we mnie negatywne emocje... No chyba, że Monica i główna postać  tej cholernej choroby, która dziesiątkuje świat - rak.
    Wszystkie postaci są bardzo, ale to bardzo realistycznie przedstawione nam przez autora, i aż dziw bierze, że nie są prawdziwe. Psia kość - dla mnie są! Ja sobie już sama nakreśliłam, że gdzieś tam jest sobie taki Augustus i taka Hazel, i guzik mnie obchodzi, że autor sądzi inaczej o! Uwielbiam Johna Greena za tą historię. UWIELBIAM! Jest to historia napisana po mistrzowsku i w mistrzowskim stylu zagnieździła się w moim sercu, w mojej głowie, i nigdy o niej nie zapomnę, gdyż jest o wprost niemożliwe!
    Emocje, emocje, emocje... Cała masa emocji. John Green potrafi bawić się emocjami czytelnika. Z premedytacją napisał i zapoznał mnie z tą olśniewającą historią, rozkochał mnie w niej, żeby z łatwością złamać moje serce. I znowu moje pytanie: dlaczego! Nie mogło być pięknie? Nie, nie mogło, ale muszę stwierdzić, że pokazał nam prawdziwe życie, a nie usłany różami the end. Niestety, pokazał jak to w życiu jest naprawdę, że żyjemy po to by cierpieć, bo przykro mi, ale taka jest prawda. Nie ma ludzi niecierpiących, a ostatnimi czasy często słyszę słowa, że "nie ma ludzi zdrowych" i oto, właśnie ta powieść - nawet zmyślona - pokazuje nam prawdziwy i nie do końca sprawiedliwy świat.

   "Gwiazd naszych wina" w moim mniemaniu jest to jedna z najbardziej wartościowych książek. Mówi o nieszczęściu, prawdziwej miłości, która nie zna przeszkód, których nie dałoby się pokonać, wspaniałej przyjaźni, wsparciu, rodzinie, problemach, cierpieniu, walce, nadziejach, oczekiwaniach, zawodach, ale przede wszystkim o prawdzie i rzeczach nieuniknionych. Dla mnie jest to arcydzieło. Niebywale wspaniała historia. Zapewniła mi ona niezapomnianą przygodę, zmusiła do refleksji, a John Green pokazał, że można stworzyć coś tak świetnego, tak znakomitego, że aż brak słów, żeby wychwalić owe dzieło. Zakochałam się w tej historii od pierwszej, aż po ostatnią stronę nie mogłam się od niej oderwać. Pragnę więcej takich dzieł! Jestem pewna, że nie zawiodę się na kolejnej książce tego autora.
Czy polecam? Proszę mnie nie rozśmieszać. Ja NALEGAM, aby każdy kto tylko ma możliwość zapoznał się z tą piękną, wzruszającą, sympatyczną i pełną niewiarygodnego humoru książką!

"Bez smutku nie zaznalibyśmy smaku radości."

Piosenka, która mi pasuje do tej książki:

"Ta powieść powstała z linii wydrapanych na papierze (...). Zamieszkujący ją bohaterowie nie mają żadnego innego życia poza tymi liniami. Co się z nimi dzieje? Wszyscy przestaną istnieć w chwili, gdy powieść się kończy."