niedziela, 30 sierpnia 2015

"Następcy. Wyspa potępionych" Melissa de la Cruz



Dziękuję!

Przed dwudziestu laty wszyscy złoczyńcy zostali wypędzeni z królestwa Auradonu na Wyspę Potępionych –- mroczne, ponure miejsce strzeżone polem energii, które uniemożliwia im ucieczkę. Pozbawieni swych magicznych mocy, żyją teraz w odosobnieniu, zapomniani przez resztę świata. Jednak w Zakazanej Twierdzy ukryte jest Smocze Oko –- klucz do prawdziwego mroku i jedyna nadzieja złoczyńców na ucieczkę. Tylko najsprytniejszy, najbardziej nikczemny i najniegodziwszy łotr zdoła je znaleźć.… Któż to będzie? Podczas wyprawy po Smocze Oko potomkowie czarnych charakterów udowodnią, że łotrowskie pochodzenie o niczym nie przesądza, a bycie dobrym wcale nie jest takie złe.

Jako mała dziewczynka uwielbiałam bajki Disney'a. Oglądałam wszystkie o bohaterach, których w swojej książce umieściła de la Cruz.  A raczej w większości są to antybohaterowie. Przyznać muszę, że w obecnych czasach mało jest bajek z ważnym przekazem. Raczej są to masówki, przez które dzieci głupieją - taka prawda. W dzieciństwie czytano mi bajki o postaciach z książki "Wyspa potępionych", później (jak już wspomniałam) oglądałam o nich bajki, a w dorosłym życiu obejrzałam kilka filmów na ich podstawie. Dlatego też byłam bardzo ciekawa, jak autorka przedstawi bajkowych bohaterów w formie książki i przyznać muszę, że sobie poradziła. Chociaż wątpię aby dorosły czytelnik był usatysfakcjonowany całością, bo książka skierowana jest raczej do młodszego odbiorcy. Sądzę, że przedział 10 - 16 lat będzie odpowiedni. Niemniej poznajcie moją opinię, jako dojrzałego czytelnika. Zapraszam!

"Wyspa potępionych" to pierwszy tom otwierający cykl pt. Następcy. O czym opowiada, mogliście przeczytać na samym początku niniejszego posta, więc nie będę się zagłębiała w treść. Wezmę pod lupę postaci, język, świat i całość.

Jeśli chodzi o postaci, to autorka przedstawiła nam nastoletnich antybohaterów, którzy tak naprawdę powinni nimi być, ale jakoś szczególnie nimi nie są. Złoczyńcy? Złe moce? Owszem, są. Jednak są przedstawione w dosyć wysublimowany sposób, ale jak wcześniej zaznaczyłam - jest to książka skierowana do młodszego czytelnika, więc nie ma co się dziwić, że nie leje się tutaj krew, nie ma brzydkich słów itp. Dlatego też, nie ocenię negatywnie przedstawienia zła w niniejszej pozycji. Chociaż osobiście spodziewałam się czegoś więcej.

Książkę czyta się tak dobrze i lekko, jakbyśmy oglądali film na Disney Channel - co będziemy mogli czynić już od 18 września, gdyż właśnie wtedy odbędzie się premiera filmu "Następcy". I niewątpliwie jest to jeden z plusów, jeśli chodzi o książkę. De la Cruz bardzo dobrze poradziła sobie z opisami czy to postaci, czy to miejsc. I chociaż nie są one jakoś rozlegle przedstawione, to i tak łatwo można sobie dane obiekty wyobrazić. Może właśnie dlatego porównałam czytanie do oglądania.

Świat przedstawiony jest interesujący, ale odrobinę niedopracowany. Ciągle miałam czegoś za mało, coś mi nie współgrało... Sama nie wiem czym jest to "coś", więc podkreślam, że jest to moje odczucie względem powieści, co nie znaczy, że Wy będziecie mieć tak samo. Ogólnie świat baśniowy, magiczny, kolorowy - jednym słowem ciekawy.

Reasumując, książkę polecam młodszemu odbiorcy, co nie znaczy, że ten starszy nie znajdzie w niej uroku z dzieciństwa. Nie jestem pewna czy sięgnę po kolejne tomy ale ta seria będzie idealnym prezentem dla mojej siostrzenicy.

piątek, 21 sierpnia 2015

Zdobycze sierpniowe!

Dzień dobry, cześć i czołem!

Pamiętacie moje obawy związane z tym, że wakacyjnym i jedynym stosem, który Wam zaprezentowałam będzie ten lipcowy? Ha! Cóż... Bardzo się pomyliłam, gdyż zostałam hojnie obdarzona i w tym miesiącu. Połowa książek już przeczytana, nie wszystkie zrecenzowane i tak zapewne pozostanie :) Ostatnio miałam baaardzo dobre tempo czytania. Pochłaniałam książki jak szalone, chyba jakiś głód czytelniczy mnie napadł, aczkolwiek cieszę się z tego, że jeszcze mnie nie opuścił i tempo nadal jest wyśmienite. Niemniej, nie przedłużając oto on. Majestatyczny, cudowny... Oto moje zdobycze.

Stosik recenzyjny (książki od wydawnictw):

"Przedrzeźniacz" -  przeczytany a nawet pojawiła się opinia na temat książki KLIK
"Studnia wstąpienia"-  ah Sanderson *_* Właśnie czytam!
"Król cierni" - pierwszy tom bardzo mi się podobał i jest to książka, którą będę czytała zaraz po Studni.
"Ruina i rewolta" -  jedna z moich ulubionych serii fantasy. Nie chcę żeby to był koniec:(
"Wyspa potępionych" - przeczytana. Niebawem opinia pojawi się na blogu.
"Wiedźmy z Savannah. Źródło" - przeczytana, a opinię możecie przeczytać KLIK 
"Jeśli się odnajdziemy, kotku"- finalny egzemplarz, przeczytana KLIK
"Nie tacy oni straszni" - jw najzabawniejsza książka ever! KLIK
"Szczurynki" - Gromyko! Przeczytana, niebawem opinia.
Do tego otrzymałam jeszcze kilka ebooków od wydawnictwa Prószyński i S-ka:
"Złączeni", "Wyspa", "Szczęście do poprawki", "We dnie, w nocy" (czekam na papierową wersję) KLIK oraz "We dwoje" KLIK


Zdobyczne:

"Mały książę" -  tak cudnego wydania nie mogłam sobie odpuścić
"Ten jeden dzień" - przeczytana, polubiona, czekam na kontynuację!
"Kochając pana Danielsa" - utknęłam... jak dla mnie straszny przeciętniak i słabizna.
"Demon luster" - tom pierwszy był świetny, mam nadzieję, że ten mu dorówna.

To by było na tyle. Jak widać, prawie wszystkie przeczytane. Można poszaleć w przyszłym miesiącu :D

Czytaliście bądź planujecie przeczytać coś z powyższego stosiku?

I na koniec, jak to się już u mnie przyjęło, coś dla ucha :) Piosenka poznana dzięki Patrycji, która podesłała mi ją w konkursie :)

czwartek, 20 sierpnia 2015

Wyniki konkursu!

Dzień dobry wszystkim!


Dobry, bo nie upalny :) Mimo, iż osób do konkursu zgłosiło się mało, to powiem, że nie ilość, a jakość się liczy! I dziewczyny podołały zadaniu. Przeogromne podziękowania za wkład w zadanie konkursowe. Bardzo podobały mi się Wasze odpowiedzi. Czytałam je po kilka razy i musiałam poprosić o pomoc. Pomimo, iż pierwsze miejsce już wytypowałam, to z pozostałymi miałam niemały problem... 

Z jednej strony lubię organizować konkursy, ale z drugiej, kiedy nadchodzi czas, aby wybrać najlepszą odpowiedź jest dla mnie czymś zuuuym! Najchętniej obdarowałabym każdego, ale niestety nie mogę. 

Przechodząc do konkretów, oto wygrani:

MIEJSCE I - KOCIĄ TRYLOGIĘ OTRZYMUJE


MIEJSCE II i III - TRZECI TOM KOCIEJ TRYLOGII OTRZYMUJE

Olga oraz Karolina (karola2.n@op.pl)

Gratuluję! 

Dziękuję Patrycji za podesłanie mi świetnej piosenki! Całkowicie w moim guście muzycznym :) Dominiko, dzięki Tobie przekonałam się do książki "Alibi na szczęście" i na pewno przeczytam! Mitchelia Vitamo (Dominiko) podziwiam Cię za tak wytrwałe prowadzenie pamiętnika - ja poległam bardzo szybko i bardzo dawno temu :D Zawsze uśmiechnięta (Aleksandra) Imagine Dragons, Westlife i Ira <3

Jeszcze raz dziękuję za udział! Napiszę do Was na maila z prośbą o podanie adresu do wysyłki, chyba, że same widzicie niniejszego posta i chce Wam się napisać do mnie od razu :)



Trzymajcie się ciepło!

środa, 19 sierpnia 2015

"Wiedźmy z Savannah. Źródło" J.D. Horn

Pod południowym splendorem Savannah, pełnego dostojnych, starych drzew i historycznych budynków, biegną mroczne korzenie miasta. Członkowie miejscowych klanów wiedźm za wszelką cenę starają się ochronić miasto przed niszczycielskimi siłami. Wiedzie w tym prym rodzina Taylorów - najpotężniejszych wiedźm Południa. Teraz kotwiczącą tego klanu jest Mercy, która jeszcze niedawno sądziła, że nie ma żadnych magicznych mocy. Teraz za wszelką cenę stara się je opanować, ale to nie jest łatwe - jest w ciąży, a do tego wciąż próbuje dojść do siebie po zdradzie, której doznała od swojej siostry bliźniaczki, najbliższej jej osoby. Gdy w mieście pojawia się jej matka, od dawna uważana za zmarłą, Mercy zaczyna się zastanawiać, ile jeszcze nierozszyfrowanych tajemnic ukrywa jej rodzina, i czy komukolwiek w niej może jeszcze zaufać. Za wszelką cenę musi odkryć prawdę na temat swoich krewnych - zanim ta jej nie zniszczy.

A na dzisiaj serwuję kontynuację Wiedźm z Savannah w postaci Źródła. Czy mi się spodobała? A może była lepsza od poprzedniczki? Wszystkiego dowiecie się czytając mnie dalej...

Mam na imię Mercy, jeśli czytaliście wcześniejszą książkę o mnie i mojej rodzinie, to zapewne mnie znacie. Znacie też moją bliźniaczą siostrę Maisie, która swoją drogą wywinęła mi niezły numer, po którym słuch i ślad po niej zaginął. Mimo tego co mi zrobiła, wciąż ją kocham. To w końcu moja siostra. Dlatego też nie przestałam jej szukać. Problem w tym, że muszę to robić w ukryciu przed innymi Rodami. Poza tym, ta cała moc, która została mi odebrana... Wiecie, ciężko mi ją okiełznać. W tym pomaga mi Emmet, pewny siebie i całkiem przystojny golem... A raczej golem, który zyskał człowiecze ciało, tym samym porzucając swoje wcześniejsze "ja". Poza tym jak zapewne wiecie, jestem w ciąży z Peterem. Chłopakiem, którego kocham całą sobą, ale który trochę mnie zawiódł. Jak widać, moje życie nie było i nadal nie jest sielanką. Wiele się w nim dzieje, a najlepsze jest to, że niektórzy powstają ze zmarłych, a to jest przerażające!

Bardzo lubię motyw czarownic czy wiedźm w książkach. W ogóle wszystko co paranormalne jest dla mnie jak miód dla mego serca, ale jeden warunek - historia musi mieć ręce i nogi, musi mieć to coś, co wyróżnia ją na tle innych. I przyznam, że wiedźmia seria J.D. Horn niepodważalnie to coś ma. Począwszy od świetnie nakreślonych i tajemniczych postaci, aż po dopracowaną w najmniejszym detalu treść. Zabierając się za tom pierwszy miałam pewne obawy co do tej serii, ale już po przeczytaniu 2 pierwszych rozdziałów, wiedziałam, że moja przygoda w Savannah szybko się nie zakończy!

Tom drugi jest moim zdaniem jeszcze lepszy od tomu pierwszego, który bardzo przypadł mi do gustu. Otóż w tomie drugim jeszcze bardziej zżyłam się z główną bohaterką i jej rodziną. Poza tym mam wrażenie, że autor poświęcił więcej uwagi na emocje, jakie znajdują się w niniejszej pozycji. W jedynce również była masa emocji, ale tutaj jest ich znacznie więcej, a to jest ogromnym plusem każdej książki. 

Akcja, akcja... W Źródle dzieje się, oj... Dzieje się! Nie ma czasu na nudę. Ciągle jakieś spiski, ataki, miłosne rozterki... Nie będziecie się nudzić, co to, to nie. Już z treści wywnioskowała, że kontynuacja (chyba dobrze wywnioskowałam), będzie interesująca. Już nie mogę się doczekać!

niedziela, 16 sierpnia 2015

"We dnie, w nocy" Agata Kołakowska

Dziękuję! 
Przejmująca opowieść o młodzieńczej nadziei, wielkich niewypowiedzianych marzeniach, życiowych błędach i troskliwej opiece, która czasem wykracza poza nasze wyobrażenia.
Anna ma męża i córkę. Pracuje w firmie zajmującej się aranżacją zieleni. Kiedy wysyła rodzinę na weekend do teściów, w końcu ma czas tylko dla siebie. Podczas wieczornego wina podsumowuje swoje dotychczasowe życie. Chyba nie do końca spełniła swoje młodzieńcze marzenia. Jej mąż także rozminął się z niedawnymi aspiracjami. Mimo wszystko Anna stwierdza, że przecież nie może narzekać. Skoro jednak nie jest źle, to dlaczego nie jest do końca dobrze?
Piotr jest oddanym ojcem dwóch córek i dobrym mężem. Pracuje jako dziennikarz, co jest spełnieniem jego pragnień z młodości. Jednym słowem, ma wszystko, na czym mu zależy. Jednak na tym sielskim obrazku znajduje się rysa widoczna tylko dla niego. Życie Anny i Piotra skrywa sekret, o którym chcieliby bardzo zapomnieć. Przed przeszłością nie da się uciec, ale może można ją zmienić?

Wydawnictwo Prószyński i S-ka ponownie zaserwowało mi dawkę obyczajowej powieści. Tym razem w postaci tytułu "We dnie, w nocy". Wiecie z czym skojarzył mi się tytuł? Z modlitwą do Anioła Stróża:

Aniele Boży, stróżu mój,
Ty zawsze przy mnie stój.
Rano, wieczór, we dnie, w nocy
Bądź mi zawsze ku pomocy,
Strzeż duszy, ciała mego,
zaprowadź mnie do żywota wiecznego.

Amen.

A najlepsze jest to, że niewiele się pomyliłam, bo uwaga! W książce jest anielski motyw (jak ja uwielbiam anioły!). I to właśnie według mnie jest największy plus tej powieści. Nie mówiąc tym samym, że reszta nie jest dobra. Jest, ale nie do końca odnalazłam się w tej powieści. Owszem, dobrze mi się ją czytało. Autorka włada zgrabnym językiem, ale czasami zbyt prostym. Często również są przeplatane wątki, przez co czasami traciłam wątek, kto, co, dlaczego i ale jak to?!. Oczywiście to, że ja się gubiłam i nie bardzo odnalazłam się w powieści, nie znaczy, że inni czytelnicy będą tak samo odbierać niniejszą lekturę. 

Pisząc, przeplatane wątki mam na myśli to, że autorka wprowadza czytelnika w świat swojej powieści oczami trzech postaci: Anny, Piotra i Anioła Stróża Anny. Muszę przyznać, że bardzo, ale to bardzo podoba mi się ten zabieg, ale mimo wszystko czasami traciłam wątek. Właśnie dzięki temu, że widzimy wszystko z trzech różnych perspektyw i mamy wgląd w sytuację każdej postaci. Podoba mi się również to, że autorka wtrącała wątki z przeszłości, co w zasadzie logiczne, bo przeszłość Anny i Piotra odgrywa kluczową rolę w "We dnie, w nocy".  

Agata Kołakowska nakreśliła nam interesujące postaci i równie interesująco przedstawiła nam ich historię. Poznajemy Annę, która na początku książki wydaje nam się spełnioną matką i szczęśliwą żoną. Wszystko z biegiem czasu nabiera zupełnie innych barw. Jako czytelnicy, dowiadujemy się o Annie wielu rzeczy. Na przykład tego, jak wiele ta kobieta tłumi w sobie emocji, jak wiele poświęciła dla swojego obecnego "ja". Dlaczego obecnego "ja"? Dlatego, że odniosłam wrażenie, że Anna tak naprawdę posiada drugie "ja", to, które ukazuje nam przyszłość widzianą oczami jej przeszłości. Jako nastolatka Anna pragnęła zostać aktorką, jej marzeniem było odgrywać wielkie role... Niestety życie sprowadziło ją na ziemię. Aktualne "ja" Anny jawi się tym, że skończyła polonistykę i znalazła pracę jako sekretarka - odniosłam wrażenie, że teraźniejszość ją przytłoczyła. Jest jeszcze druga główna postać, Piotr, który posiada wspaniałą rodzinę: dwie córeczki i żonę, którą kocha... Piotr w przeszłości zrobił coś, co zaważyło nie tylko na jego życiu, ale również życiu Anny.

Zastanawiam się, jak można być takim potworem, który robi innym świadomą krzywdę. Potworem, który wykorzystuje zaufanie innych ludzi i sprawia, że ci cierpią... Nigdy tego nie zrozumiem. Ale wiem jedno, takich drani, jest na tym świecie cała masa... Szkoda, że kary nie są adekwatne do zbrodni. A najgorsza jest nieświadomość, naiwność osób pokrzywdzonych i brak sił aby mogły się bronić. 

Reasumując, Agata Kołakowska zrobiła kawał dobrej roboty. Nie dość, że stworzyła intrygującą historię, to jeszcze zgrabnie przelała ją na papier. Historię nie byle jaką, historię, jakich wiele się słyszy w życiu realnym... W pewnym sensie również ostrzega nas kobiety, abyśmy starały się uważać na to zło, które czyha gdzieś za rogiem. Dlatego moje drogie Panie, polecam Wam "We dnie, w nocy", bo książka niesie ze sobą ważny komunikat, obok którego nie da się przejść obojętnie. 

piątek, 14 sierpnia 2015

"Ukryta Toskania" John Keahey


Dziękuję!
Toskania to nie tylko dobrze znane z pocztówek malownicze pagórki, cyprysy, Florencja czy Siena. To także brukowane uliczki zagubionych wiosek, doskonała kuchnia, bogactwo sztuki i przede wszystkim – wspaniali ludzie. Otwórz drzwi mało znanych miejsc w sercu Toskanii i zobacz, co się za nimi kryje! John Keahey zabierze cię w niezapomnianą podróż przez jeden z najbardziej fascynujących regionów Włoch. Przeżyjesz wspaniałą toskańską przygodę – kulturową, historyczną i obfitującą w apetyczne opisy kulinarne. Ten przewodnik, a zarazem osobisty dziennik autora, zaprowadzi cię do miejsc, o których mało kto słyszał. To książka dla ciekawego świata podróżnika, który chce wiedzieć, jak wybierać kierunek i organizować bazę wypadową, do której wraca się wieczorami, a każdego poranka znów rusza dalej bez żadnego planu w głowie.
Jeżeli kiedykolwiek staniesz na rozstaju toskańskich dróg, rzuć monetą i niech los zdecyduje, którym szlakiem podążać. I trzymaj się z dala od autostrad!

Dzisiaj krótko i (mam nadzieję) na temat o książce pt. "Ukryta Toskania". Muszę przyznać, że wzięłam ją w ciemno, spodziewając się, iż będzie to zwyczajna powieść obyczajowa z wątkiem romantycznym. Jakież było moje zdziwienie, kiedy okazało się inaczej. Otóż książka, którą napisał Keahey to coś na wzór przewodnika po pięknych, Toskańskich zakątkach. Niemniej przyznam, że i tak jestem mile zaskoczona. 

Nie bywa ze mną tak, żebym czytała jakieś przewodniki, a i za poradnikami nie przepadam. Ale powiedziałam sobie "nie no, jak już masz tak ślicznie wydaną książkę, to szkoda, żebyś jej nie przeczytała". Fakt. Okładka sama kusi i przyciąga wzrok. Jest taka ciepła, wakacyjna i aż grzech nie przeczytać, jak się już ją ma w swoich zbiorach. Tak więc, zapoznałam się z niniejszą pozycją i przedstawię Wam moją zgrabną opinię na jej temat.

Można by pomyśleć, że będzie to nudny i zwyczajny przewodnik, który nic ciekawego nam nie "powie". Nic bardziej mylnego! Autor - że tak się wyrażę - soczyście opowiada o pięknej Toskanii, że nie sposób nie wyobrazić sobie siebie w opisywanych miejscach. Czy to w restauracjach, w których zajada się smakowitości i popija smaczne wino. Czy to odwiedzamy sklepy, aby skosztować dobrodziejstw, które Toskańscy mieszkańcy mają na co dzień. Czy to wybieramy się z autorem w zaskakującą podróż, w nieznane.  

Wiecie, co podobało mi się równie bardzo, jak sam sposób opisywania miejsc przez autora? Otóż na samym początku Keahey przytoczył nam, czytelnikom kilka historycznych faktów. Jak sama nigdy nie przepadałam za historią, tak teraz lubuję się w takich wstawkach w książkach. I przyswajam je z niemałą dozą ciekawości.

Rozumiem jednak, że nie każdy lubi przewodniki i nie każdemu może się niniejsza pozycja spodobać, ale sądzę, że warto jej dać szansę. Zwłaszcza jeśli wybieracie się do Włoszech, bądź jeśli te rejony świata Was interesują i chcecie dowiedzieć się o nich czegoś więcej. 

środa, 12 sierpnia 2015

"We dwoje" Katarzyna Woźniczka

Dziękuję! 
"Pełna pogody ducha Karolina Tyrolska od zawsze wierzyła, że los jej sprzyja. Miała kochającego męża, satysfakcjonującą pracę, stabilizację finansową, więc mimo problemów z zajściem w ciążę, była pewna, że prędzej czy później uda się zrealizować jej marzenie.
Pewien lipcowy dzień wystawił ją na niespodziewaną próbę. Po raz pierwszy życie przestaje układać się po jej myśli i Karolina czuje, że traci grunt pod nogami. W jej świat wkraczają nowe postacie, inne schodzą na drugi plan.
 Zagubiona i przerażona pozwala, by bliscy decydowali za nią. A każdy ma inny sposób na wybawienie jej z opresji…Tylko czy to jeszcze jest jej życie?"

Książka Katarzyny Woźniczki opowiada nam o tym, jak radzić sobie ze stratą. Stratą najbliższej nam osoby, w tym przypadku męża głównej bohaterki. Jak ułożyć sobie życie na nowo? A może ciągle żyć tak samo... Chociaż po stracie drugiej połówki nic nie będzie już takie samo. Nie będzie krzątaniny po mieszkaniu, marudzenia, uśmiechów... Wsparcia. Nikt nie zrozumie nas tak, jak rozumiało nas właśnie nasze lepsze "ja". Ciągle będzie nam czegoś brak...

Autorka obdarowała swoją główną bohaterkę ogromnym bagażem doświadczeń. Jak już wyżej wspomniałam, strata najbliższej nam osoby jest straszną i niewyobrażalną tragedią. Dlatego też Karolina, kiedy zostaje sama w ciąży i co najważniejsze SAMA musi sobie poradzić ze swoim cierpieniem, bo jej rodzina i rodzina Krzysztofa (jej tragicznie zmarłego męża) zdaje się w ogóle dziewczyny nie rozumieć - dźwiga spory ciężar na swych barkach. Kiedy  w życiu Karoliny pojawia się zakręcona koleżanka z dawnych lat oraz jej przystojny i uroczy brat, wszystko się zmienia. Czy aby na lepsze?

W zasadzie autorka "We dwoje" zaintrygowała mnie swoją wizją, bo na dobrą sprawę poruszyła nie tylko ważną kwestię radzenia sobie z cierpieniem, ale również pokazała mi, jak ludzie postrzegają życie innych. Weźmy na to teściową Karoliny. Czy dziewczyna nie ma prawa nawet próbować żyć normalnie, bo zaraz jest jej to wypominane, a sama ona piętnowana przez niemalże wszystkich dookoła? Czy już przez całe swoje życie ma się ubierać na czarno, nie jeść, nie uśmiechać się? Może jeszcze najlepiej niech nie oddycha. Strasznie irytowała mnie postać teściowej, teścia i wścibskiej sąsiadki. W ogólnym rozrachunku to właśnie Karolina, Marta (przyjaciółka K.) i Szymon (brat Marty) najbardziej przypadli mi do gustu. Chociaż trzeba przyznać, że Katarzyna Woźniczka potrafi skonstruować całą paletę barwnych postaci, co działa na duży plus.

Jest jednak coś, na co zwróciłam szczególną uwagę... Są to, mało rozbudowane sceny. Wiele wątków żyje własnym, za szybkim życiem, przez co czasami trudno było mi się odnaleźć. Brak większego wglądu w uczucia bohaterów - wszystko opisane zbyt powierzchownie. Przez co jako czytelnik nie mogłam wczuć się w historię Karoliny, a szkoda, bo autorka stworzyła fajną postać i jej przeżycia, gdyby były bardziej rozbudowane, to na pewno by mnie poruszyły. Tak to niestety czułam się - że tak powiem - jak intruz, a tak nie powinno być. Wręcz przeciwnie, lubię książki podczas czytania których nie czuję się tylko jako bierny odbiorca treści. A za sprawą uczuć w niej uczestniczę. Tego niestety brakowało w powieści "We dwoje".
Więcej grzechów nie pamiętam, a i te mogę łatwo wybaczyć, bo książka nawet z tymi mankamentami jest dobra.

Było o minusach, więc na koniec jeszcze trochę o plusach. Na pewno pozytywnie odebrałam styl autorki. Włada ona prostym, przyjemnym i nieskomplikowanym językiem, który pasuje do obyczajowych treści. Spodobał mi się również pomysł na książkę, ale nie tylko, ponieważ wykonanie równie dobre.

Na sam koniec napomknę krótko komu może spodobać się niniejsza powieść. Na pewno komuś kto lubi książki, gdzie przewijają się ciężkie tematy, "We dwoje" to książka kierowana głównie do kobiet, ale nie powiedziane jest, że panowie nie znajdą w niej niczego dla siebie. Mnie powieść o trudach Karoliny przypadła do gustu, a jak będzie z Tobą?

niedziela, 9 sierpnia 2015

[Przedpremierowo] "Nie tacy oni straszni" Federica Bosco

 Premiera: 11 sierpnia 2015 r.

Dziękuję!

Cristina ma trzydzieści dwa lata, fajtłapowatego chłopaka, kota z nadwagą o wymownym imieniu Krokiet, ekscentrycznego brata bliźniaka, przytulne mieszkanie w centrum Bolonii i ciepłą posadkę w lokalnej telewizji.
Dwadzieścia cztery godziny później chłopak znajduje sobie nowy obiekt westchnień, Krokiet postanawia uciec z domu, a Cristina traci jednocześnie pracę i mieszkanie. Podejrzewana o próbę samobójczą, trafia na ostry dyżur i płukanie żołądka.
Bezdomna i bezrobotna Cristina będzie musiała zamieszkać wraz z bratem-dziwolągiem i rodzicami, którzy po ponad czterdziestu latach małżeństwa mówią do siebie per Pysiu i Kluseczko…
A jakby tego było mało, młody pan doktor od płukania żołądka jest obłędnie przystojny i beznadziejnie zajęty. Jeśli kiedyś zdawało ci się, że nieszczęścia chodzą parami, to jesteś w błędzie. Nieszczęścia to bestie stadne. Czasem nawet joga i buddyjskie mądrości nie są w stanie przywrócić ci równowagi…

Wiecie co? Już dawno się tak nie uśmiałam podczas czytania książki. Uśmiech nie schodził mi z twarzy. Bosci napisała bardzo zabawną powieść, która poprawi humor każdemu, więc jeśli szukacie czegoś na poprawę humoru, to bez zastanowienia sięgajcie po pozycję "Nie tacy oni straszni". Nie zawiedziecie się! Zresztą już sam opis daje nam do zrozumienia, że będzie to komedia obyczajowo - romantyczna i właśnie taka ta książka jest. W dodatku czyta się ją i ma się wrażenie, że ogląda świetną komedię. Swoją drogą, chętnie zobaczyłabym jej ekranizację.

Wyobraźcie sobie, że w Waszym życiu mało co idzie po Waszej myśli... Bardziej dosadnie mówiąc - nic nie idzie po Waszej myśli. Wasza praca to pasmo niepowodzeń... O miłosnych aspektach życia nie wspominając. Właśnie tak hojnym pasmem niepowodzeń los obdarował główną bohaterkę niniejszej pozycji. Można by pomyśleć, że Cristina to totalna niedojda życiowa... Może to prawda. Jednak! Uwaga, jest przy tym rozkosznie urocza i zabawna, a z nią nudzić się na pewno nie będziecie. Nawet przez minutę - obiecuję! 

Książka na pewno do banalnych nie należy. Do przewidywalnych tym bardziej nie. Ciężko rozgryźć, co też wydarzy się w następnym momencie. Zaskoczenie towarzyszy nam do samego końca, tak samo jak uśmiech. Chociaż koniec jest do przewidzenia, to powiem szczerze, że właśnie na coś takiego liczyłam. Od początku po drodze do samej mety autorka zaskakuje nas wydarzeniami, których wprost nie da się przewidzieć. Co oczywiście działa na plus całości.

Jeśli zaś o  postaci chodzi... Główna bohaterka jest tak pocieszna, że nie sposób jej nie polubić, aczkolwiek czasami miałam ochotę krzyknąć, żeby się ogarnęła. Jej zakręcona rodzinka czasami przypominała mi własną, dlatego zapałałam do niej ogromną sympatią. Są dwie postaci, które można by było podpiąć pod negatywne, ale z drugiej strony ciężko nazwać je złymi bohaterami niniejszej powieści. Dlatego wspomnę tylko tyle, że nie przepadałam za nimi od początku, do samego końca. Nie zdradzę Wam o kogo chodzi, sami musicie się przekonać. A co!

"Nie tacy oni straszni" to książka, która pokazuje nam, że pomimo, iż człowiek upada, to podnosi się z wdziękiem. Pokazuje nam, że żadna praca nie hańbi, a wszystko z biegiem czasu się układa, czasem trzeba poczekać, ale cierpliwość popłaca. Wierzcie mi, główna bohaterka coś na ten temat wie. Książkę Bosco polecam z całego serca każdej kobiecie. Zapewniając ją tym samym, że spędzi przy niej wesołe i miłe chwile.

Przypominam o zacnym konkursie!

czwartek, 6 sierpnia 2015

KONKURSOWO!

Kici, kici, miau miau!


Cześć wszystkim,

Dzisiaj mam dla Was konkurs, w którym będziecie mogli zdobyć książki Wioletty Sawickiej, o których więcej możecie przeczytać klikając w niżej podlinkowane tytułu.

Wierzcie mi, warto powalczyć, bo książki są naprawdę dobre.
Panowie, jeśli nie macie pomysłu na prezent dla bliskiej Wam osoby płci pięknej, to ta seria idealnie się na takowy nada.Zadanie jest banalnie proste i mam nadzieję, że nie chcecie przegapić takiej okazji, więc do dzieła!

Notka konkursowa:

1. Organizatorem konkursu jestem ja, właścicielka bloga BOOKS HUNTER. Natomiast fundatorem nagród jest cudowne wydawnictwo, które zapewne jest wszystkim znane, Prószyński S-ka.
2. Wygranych będzie aż troje! Dla miejsca pierwszego przewidziano nagrodę w postaci całej kociej trylogii, w skład której wchodzą następujące tomy: "Wyjdziesz za mnie, kotku?", "Będzie dobrze, kotku" oraz "Jeśli się odnajdziemy, kotku". Osoba zajmująca miejsce drugie i trzecie otrzyma tom trzeci kociej serii, czyli "Jeśli się odnajdziemy, kotku".
3. Konkurs trwał będzie od 6.08.2015 r. do 16.08.2015 r. (z zastrzeżeniem, że organizator może go przedłużyć).
4. Wyniki zostaną ogłoszone trzy dni po zakończeniu konkursu.
5. Udział w konkursie może wziąć każdy, nawet anonimowy czytelnik, który nie posiada konta. Z zastrzeżeniem, iż każdy może odpowiedzieć na zadanie konkursowe tylko jeden raz!
6. Nagrody zostaną wysłane przez wydawnictwo i nie będą wysyłane za granicę Polski.
7. Odpowiedź na zadanie konkursowe należy umieszczać pod niniejszym postem w komentarzu z dopiskiem: imię biorącego udział, adres mailowy oraz formułka "Zapoznałem/łam się z notką konkursową i akceptuję wszystkie jej punkty".

Zadanie konkursowe (do wyboru!):

Drogi konkursowiczu napisz mi proszę, bez jakich trzech rzeczy nie możesz obejść  się w codziennym życiu i dlaczego akurat te rzeczy wybrałeś?

Zaproponuj mi trzy piosenki:
Jedna na smutno, jedna na wesoło i jedna Twoja ulubiona.

Będę wdzięczna za umieszczenie poniższego baneru na w instagramie/blogu tudzież na facebooku. 



wtorek, 4 sierpnia 2015

"Przedrzeźniacz" Walter Tevis

Dziękuję!

W umierającym świecie, w którym ludzie są odurzeni narkotykami i pogrążeni w elektronicznej błogości, gdzie nie ma sztuki, literatury i nie rodzą się dzieci, gdzie niektórzy wolą dokonać samospalenia niż dalej żyć, Spofforth jest najdoskonalszą maszyną, jaką kiedykolwiek stworzono. Mimo tego ma tylko jedno, niemożliwe do spełnienia pragnienie – chce przestać istnieć. Jednak nawet w tych ponurych i przygnębiających czasach pojawia się iskierka nadziei, którą stanowią namiętność i radość, jakie pewien mężczyzna i pewna kobieta odkrywają w miłości i książkach. To nadzieja na lepszą przyszłość, a może nawet nadzieja dla Spoffortha.

Dzisiaj przyszedł czas na moje wrażenia dotyczące książki Waltera Tevisa pt. "Przedrzeźniacz". Nie ukrywam, że na książkę zwróciłam uwagę zaraz po pojawieniu się jej zapowiedzi. Ujęła mnie prosta, acz interesująca okładka, ale również i opis, który zapoczątkował moje oczekiwania względem treści. Muszę przyznać, że spodziewałam się czegoś nieco innego, ale w ogólnym rozrachunku nie zawiodłam się na całości. 

Dawno nie czytałam czegoś tak odmiennego od książek, jakie zazwyczaj pochłaniam. Przyznaję, że z początku ciężko było mi się wbić w treść, ale kiedy już do tego doszło, książkę pochłonęłam w bardzo szybkim tempie, a to za sprawą mojej czytelniczej ciekawości, która nie pozwalała mi jej odłożyć. "Przedrzeźniacz" swoją treścią uświadomił mnie, że jest wiele książek o oryginalnej fabule, których jeszcze nie poznałam. Ciężko mi określić historię zawartą w niniejszej powieści... Bardzo mi się ona podobała, a po jej zakończeniu czułam jakbym wróciła z innej planety... Tevis przeprowadził mnie do swojego świata i zamknął wraz z jego głównym bohaterem w szklanej bańce, gdzie wszystko działo się w zwolnionym tempie. Jak wspomniałam, naprawdę nie potrafię ubrać w słowa swoich odczuć, które najbardziej chciałabym Wam przedstawić. Musicie sami przekonać się o czym mówię, sięgając właśnie po "Przedrzeźniacza".

Nie będę przedstawiała Wam treści, ponieważ wydawca świetnie zobrazował nam jej cząstkę w krótkim opisie, który zamieściłam wyżej pod okładką. Nie chcę tym samym wyjawiać tajemnicy, jaka rządzi światem Tevisa. A i o samych postaciach mogę wspomnieć tylko tyle, że są inne niż wszystkie, jakie poznałam dotychczas, niespotykane, wykreowane tak, że ciężko je porównać z innymi.

Niniejsza opinia może i jest chaotyczna, ale nie mogę jej napisać inaczej, ponieważ w mojej głowie kłębią się przeróżne myśli, które ciężko jest mi wyłapać i odpowiednio ułożyć w zdania, ale mam nadzieję, że rozumiecie mój przekaz. 

Książka idealna dla osób lubujących się w tego typu powieściach. Dlatego głównie im polecam "Przedrzeźniacza", bowiem to właśnie oni odnajdą się w historii Tevisa najlepiej.