"Nieposkromieni" Meg Cabot

Tytuł: "Nieposkromieni"

Autor: Meg Cabot

Tom: II
Wydawnictwo: Amber

Rok wydania: 2011

Przyznam bez bicia, że nie miałam zamiaru pisać opinii na temat tej książki. Dlaczego? Ano dlatego, że nie lubię pisać o kontynuacji bez napisania opinii o pierwszej części. Jednak postanowiłam coś napisać. Nie będzie to jakaś długa notka, ale nie mogłam się powstrzymać.

Tak więc zacznijmy od okładki.
Tajemniczość jaka z niej bije na pewno przyciąga wzrok. Jabłko. Krwistoczerwony owoc. Można by powiedzieć owoc zła. Wodzi nas na pokuszenie. I tak właśnie jest... Jabłko jak mniemam symbolizuje pewnego rodzaju pokusę. Okładka pierwszej części jednak bardziej przypadła mi do gustu.

<--- Oto i ona.

W Nienasyconych poznajemy losy niezwykłej kobiety Meeny Harper. Jej niesamowitość polega na tym, że kobieta jest jasnowidzem, jednak niezwykłe jest to, że jej jasnowidzenie polega jedynie na przepowiadaniu czyjejś śmierci. Potrafi ona przewidzieć, że może stać się coś złego,ale nie widzi dokładnie co. Meena nie znosi wampirów. Ma dość słuchania o nich. Najlepsze jednak jest to, że jej szef uważa, że wątek wampiryczny doskonale sprawdzi się w telenoweli, której scenariusz pisze właśnie nie kto inny jak nasza bohaterka. Meena nie lubi swojego paranormalnego daru. Wielu ludzi się od niej odwróciło, przez właśnie jej dziwaczność. Jednak prawdziwe kłopoty zaczynają się dopiero, gdy spotyka Luciena - piekielnie inteligentnego, nieludzko przystojnego i bardzo seksownego... No właśnie kogo? A to Ci dopiero! Wampira! Ba... Samego, we własnej osobie księcia ciemności.
Wszystko by było ok. Gdyby nie był on ścigany przez Gwardię Palatyńską (wysłannika Watykanu) i samego Alarica Wulfa. Głównym celem Gwardii jak i Alarica jest tropienie i zabijanie wampirów. Wszystko się komplikuje, kiedy Alaric zaczyna czuć coś do Meeny...


W drugiej części jaką dane mi było przeczytać czyli Nieposkromieni. Meena ma jeszcze większe kłopoty i i przeszła jeszcze więcej zmian. Otóż panna Harper pracuje dla Gwardii, jej współpracownikiem jest nie kto inny jak Alaric, a Lucien zakopał się dosłownie pod ziemie. Celem Gwardii jest odnalezienie księcia ciemności i zlikwidowanie go. Jednak nie będzie to takie łatwe zważywszy na to, że Lucien nie jest głupi i nie ma zamiaru dać się złapać. Meena zaczyna mieć dziwne sny. Głównym ich wątkiem jest sam Lucien jako mały chłopiec i jego matka. Anioł? Jeżeli matka Luciena jest Aniołem to czy to przypadkiem nie oznacza, że nie jest on czystym ucieleśnieniem zła i posiada wielkie pokłady dobra? Tego właśnie chce dowieść Meena w tej części.
Czy jej się uda?

Powiem tak... Moim skromnym zdaniem drugi tom nie dorównuje pierwszemu. Muszę przyznać, że tocząca akcja czasem się mi dłużyła. Za mało Luciena! Stanowczo za mało. W I części wydawał mi się być, bardziej zdecydowany, bardziej wyrazisty. W tej jest przyćmiony przez Meenę i Alarica. Takie odniosłam wrażenie. Nie przepadam za Alaricem, ale muszę przyznać, że jest fajnie wykreowaną postacią. Samo zakończenie książki mnie bardzo zaskoczyło, co jest ogromnym plusem! Zaskoczyło, jednak nie do końca mi się podobało, co nie znaczy, że nie było dobre. Po prostu nie poszło po mojej myśli.
Język prosty, opisy przyjemne, akcja momentami nudnawa, ale kiedy trzeba z przytupem. Lubię styl pisania Pani Meg Cabot. Przeczytałam wiele jej książek kierowanych do młodzieży i szanuję autorkę za to, że tak wspaniale umie dostosować język do czytelnika.

Podsumowując. Nienasyceni bardziej mnie urzekły, aniżeli Nieposkromieni. Dlatego daję 3/6 I pozwolę sobie ocenić Nienasyconych 5/6.

Dziękuję MałejEmily, że mogłam przeczytać dalsze losy bohaterów!