"Maybe someday" Collen Hoover

On, Ridge, gra na gitarze tak, że porusza każdego. Ale jego utworom brakuje jednego: tekstów. Gdy zauważa dziewczynę z sąsiedztwa śpiewającą do jego muzyki, postanawia ją bliżej poznać.

Ona, Sydney, ma poukładane życie: studiuje, pracuje, jest w stabilnym związku. Wszystko to rozpada się na kawałki w ciągu kilku godzin.

Wkrótce tych dwoje odkryje, że razem mogą stworzyć coś wyjątkowego. Dowiedzą się także, jak łatwo złamać czyjeś serce…

"Maybe Someday" to opowieść o ludziach rozdartych między „może kiedyś” a „właśnie teraz”, o emocjach ukrytych między słowami i o muzyce, którą czuje się całym ciałem.

Colleen Hoover zna chyba większość czytelniczek. Jest to kolejna i najnowsza powieść wydana u nas. Wcześniejsze były dobre i lepsze, a więc jaka jest ta? Przyznam, że spodziewałam się czegoś nieco lepszego, co oczywiście nie znaczy, że książka jest słaba. Co to, to nie. Po prostu czytając pierwszych dwadzieścia stron stwierdziłam, że wow! To jest to! A później się odrobinkę skiełbasiło i wyszło jak zwykle. Czyli nieco przewidywanie, nieco schematycznie, mało zaskakująco. Niemniej jednak tak to już jest (nie zawsze, bo nie zawsze - wyjątki się zdarzają), że autorzy, którzy napisali po kilka książek/serii tracą swoją oryginalność w tworzeniu powieści i cała reszta wychodzi podobnie do poprzednich historii. Tego właśnie nie mogę nigdy przecierpieć. Chociaż z drugiej strony, co też można wymyślić tworząc powieści z gatunku New Adult, czy jemu pokrewnych? Wszystko już było: choroba, śmierć, cierpienie, molestowanie, znęcanie się itp. Jeśli jakiś autor/autorka mnie zaskoczy, to będę biła pokłony!

Nie będę się za bardzo rozwodziła na temat niniejszej lektury. Będzie krótko i na temat. A przynajmniej taki mam zamiar. Teraz, kiedy minęło już trochę czasu od przeczytania "Maybe someday", a moje odczucia względem książki się wyklarowały, trochę inaczej postrzegam kilka rzeczy...

Otóż mam wrażenie, że autorka trochę przesłodziła powieść i gdyby nie zawiłe relacje Ridga, Sydney i Maggie, to rzygałabym tęczą. Jest jeszcze kwestia problemów głównych bohaterów i może bym im współczuła, gdybym nie miała wrażenia (całkiem realnego i prawdziwego... więc chyba to nie jest tylko wrażenie), że to już było. Czytałam to i oglądałam. Dlatego też główni bohaterowie, mimo iż bardzo ich polubiłam, to jednak nie współczułam im zbytnio. I nie zapałałam jakąś szczególną miłością względem nich. NIECH MNIE TYLKO FANKI TEJ KSIĄŻKI NIE ZJEDZĄ. Chociaż z drugiej strony, jestem ciężkostrawna, więc śmiało ^^

Co mi się podobało i zarazem nie podobało? Teksty piosenek. Słodko pierdzące teksty piosenek i zachowanie głównych bohaterów, podczas ich współpracy. Taaak wiem, czepiam się. Jednak nic na to nie poradzę, a przecież o to chodzi, żeby opowiedzieć Wam o moich odczuciach. Czyż nie? Tak więc, jak z początku było to urocze i słodkie (nieprzesadnie), tak później już ciężko mogłam to zdzierżyć. Nie należę do słodkopierdzącychdziewcząttakwięcprzykromi. A nie, jednak nie. 

Styl Hoover, jak to styl Hoover. Język łatwy w odbiorze, nie za prosty, nie za trudny, a w sam raz. Książkę czyta się (pomimo kilku minusów) przyjemnie i szybko. I pomimo, iż nie wszystko mi pasowało, to jednak zapewne wrócę do "Maybe someday". Dlaczego? Bo tak. A komu polecam niniejszą pozycję? Na pewno fanom Hoover i nastoletnim (i nie tylko) dziewczętom.