poniedziałek, 28 kwietnia 2014

"Mroczny anioł" Virginia C. Andrews


O autorce słów kilka...
Cleo Virginia Andrews (06 czerwca 1923 – 19 grudnia 1986 r.), znana lepiej jako VC Andrews Virginia C. Andrews. Urodziła się w Portsmouth, Virginia, a zmarła na raka piersi w wieku 63 lat. Andrews pisała powieści typu gotyckiego horroru i sagi rodzinnej, obracające się wokół rodzinnych tajemnic i zakazanej miłości. Jej najbardziej znana powieść to słynny bestseller „Flowers in the Attic” (1979). Książki tej autorki zostały przetłumaczone na: francuski, włoski, niemiecki, hiszpański, holenderski, japoński, koreański, turecki, grecki, fiński, węgierski, szwedzki, portugalski i hebrajski i są porównywane do powieści Susan Hill , Gwen Hunter i Nory Roberts.
Czas na wielkie zmiany…
Siedemnastoletnia Heaven Leigh Casteel przeprowadza się z prowincjonalnej miejscowości z dzikich wzgórz Zachodniej Wirginii, gdzie wiodła ubogie i pełne koszmarnych wydarzeń życie, do wielkiej posiadłości swojej babki – Farthingale Manor. Niby pięknie i tak dostatnio, ale jednak nie wszystko, co wydaje się wspaniałe, jest takim w rzeczywistości. I właśnie o tym przekonuje się główna bohaterka.


Wśród zieleni błądzić ścieżkami przeznaczenia…
Zaraz pierwszego dnia po przyjeździe do rezydencji Farthingale Manor dziewczyna czuje się osamotniona, a jej serce rwie się do ucieczki. Wpada więc na pomysł, aby zwiedzić nowy dom, a raczej jego okolice. Odnajduje tym samym tajemniczy ogród, do którego wiedzie labiryntowa ścieżka i w którym odnajduje swoje przeznaczenie.

Uwaga! Mroczny Anioł w akcji. Proszę się uzbroić w cierpliwość…
Tytułowym mrocznym aniołem – jak mniemam – jest główna bohaterka, której mrok polega głównie na tym, że ma wielkie ego i nie daj Boże, aby ktoś nie zwrócił na nią uwagi. „Uwaga! Wchodzę do pomieszczenia, czapki z głów i pokłon. Migiem! Jeśli tego nie zrobisz, nieśmiertelniku, zabiję Cię wzrokiem i mruczeniem pod nosem, bo mogę!” – właśnie takie było moje pierwsze wrażenie po spotkaniu Heaven z Troy’em. Ona cały czas unosiła głos i fukała pod nosem, kiedy ten ją zbywał. Zaś on, spokojnie przemawiając, w ogóle nie zważał na jej dąsy, co z kolei coraz bardziej ją denerwowało. W końcu smarkula sama władowała mu się z buciorami do domu i bezczelnie oczekiwała, że ten rozłoży przed nią czerwony dywan, więc jego zachowanie było uzasadnione. Dlatego zachowanie głównej bohaterki z jednej strony mnie rozśmieszyło, zaś z drugiej – zniesmaczyło. Przez swoje dziecinne postępowanie bardzo straciła w moich oczach. Później wszystko się zmieniło i główna bohaterka zyskała całkowicie moją przychylność. Przyznaję, że mylnie oceniłam jej postać. Heaven jest po prostu nieposkromioną młodą kobietą, która łaknie prawdziwej miłości. Nie tylko tej od ukochanego, ale również matczynej, jak i ojcowskiej. Pragnie również zrozumienia i przyjaźni, które, niestety, trudno zdobyć. Jednak jej indywidualność jest bardzo przekonująca i w ogólnej ocenie wypada bardzo korzystnie.

Fabuła daje nam się zwieść…
Autorka zasłynęła serią o Kwiatach na poddaszu”, która zebrała bardzo dobre recenzje. Mnie jednak nie skusiły słodkie słówka na temat twórczości autorki i tych „wspaniałych” książek. Przyszedł jednak taki dzień, kiedy usłyszałam tytuł „Mroczny Anioł” i przepadłam. Nie zdawałam sobie nawet sprawy z tego, że to ta sama autorka, przed którą wcześniej się wzbraniałam. Jak się okazało, nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Książka nie jest zła, a fabuła nie tak zawiła, jak z początku mogłoby się wydawać. Nie wszyscy bohaterowie zaskarbili sobie moją przychylność, jednak dwie postaci na pewno: główna bohaterka oraz ujmujący i tajemniczy Troy.

Me czytelnicze uczucia, są…
W podsumowaniu mogę napisać, że „Mroczny Anioł” to dobra książka, aczkolwiek – nie do końca mnie urzekła. Serce nie rwie się do sięgnięcia po kontynuację, a ciekawość tego, co będzie dalej, mnie nie zżera. Zwłaszcza, że straciłam jedną z postaci, która wzbudzała we mnie najmocniejsze emocje…

Recenzja napisana dla portalu literatura.juventum.pl

środa, 23 kwietnia 2014

"Rzeki Londynu" Ben Aaronovitch


Dziękuję!

Nazywam się Peter Grant. Jestem detektywem i uczę się na czarodzieja – jako pierwszy uczeń od pięćdziesięciu lat. Zajmuję się gniazdem wampirów w Purley, negocjuję rozejm między walczącymi ze sobą bogiem i boginią Tamizy, wykopuję groby w Covent Garden – a to tylko rutynowe działania. Duch rozruchów i rebelii obudził się w mieście i na mnie spada obowiązek przywrócenia porządku chaosie, który wywołał. Albo tego dokonam, albo umrę próbując…
Londyn, kryminał, zagadki i czarodzieje, a przede wszystkim urban fantasy - to wszystko brzmiało na tyle kusząco, żebym zechciała przeczytać książkę Bena Aaronovitch'a pt. "Rzeki Londynu". Ten nietypowy świat naprawdę mnie wciągnął! Ale to przecież wydawnictwo MAG, które nie wydaje chłamu, więc nie ma się czemu dziwić, że książka jest dobra. Szkoda tylko, że zmienili jeden niewielki, acz (dla mnie) całkiem istotny szczegół na okładce. Mianowicie kolor tytułu. Dlaczego? Ja się pytam. Ta czerwień (w pierwotnej wersji) była o niebo ładniejsza od tej mdłej szarości (srebra). Niemniej, nie patrzy się (taaa, jasne), na okładkę, a na zawartość.

Na sam początek zaznaczę, że gdyby w książce nie było magii i pewnej szczypty fantastyczności/paranormalności, to nie byłabym nią zainteresowana. A, że to wszystko było, zmienia postać rzeczy. Ja uwielbiam interesujące wątki, w które autorzy wplatają tajemniczą i mroczną magię. Bez tego nie byłoby tyle zabawy. W dodatku - co pragnę zaznaczyć - "Rzeki Londynu" (gdzieś wyczytałam, że) to debiutancka powieść Aaronovitch'a (proszę mnie poprawić, jeśli się mylę). Przyznaję, że jeśli nie wyczytałabym tego wcześniej, nie powiedziałabym, że to jego pierwsza książka. Autor poradził sobie ze wszystkim i nie zauważyłam nawet najmniejszych potknięć. Wszystko jest spójne, a w powieściach kryminalnych zdarza się, że wiele rzeczy jest nielogicznych, a i sami autorzy często w swoich wątkach lubią się zgubić i namieszać. Dlatego tym bardziej chwalę sobie ten debiut. W dodatku styl i język, jakim napisana została ta książka, jest przyjemny i łatwy w odbiorze - ani razu nie czułam się zagubiona, czy też nie zdarzyło mi się, żebym czegoś nie zrozumiała. 

Weźmy teraz pod lupę pierwszoplanowego bohatera. Peter Grant, główna postać, która jest detektywem uczącym się na czarodzieja, to odważny, młody mężczyzna, który po pierwsze: wie czego chce. Po drugie: jest beznadziejny, jeżeli chodzi o przyswajanie nowych informacji. Ludzie no! Chłopak dowiaduje się, że istnieją czarodzieje, siły i istoty nadprzyrodzone, a w wielkim skrócie przyjmuje to słowami: "Dobrze, rozumiem". Na Boga! Gdzie jakieś pytania? Chociażby najbardziej banalne (ale jednak) "Jak to możliwe?" Polubiłam Petera, ale jego niepokojące przyjmowanie wiadomości o wszystkich niebywałych newsach dawało do wiwatu. Peter jest chyba jedynym bohaterem w tej książce, do której mogłabym się przyczepić. Reszta jak sam  Thomas Nightingale czy Beverly Brook są  na tyle dobrze wykreowani i interesujący, co sprawia, że  nieciekawe zachowania Petera idą na dalszy tor.

Anglicy znani są z czarnego humoru, który nie wszyscy rozumieją... Mnie się bardzo podobał. Zawsze powtarzam, że humor w książkach jest ważny, bo bez tego, ani rusz. Powinien być wyważony, nienachalny i ze smaczkiem. Dokładnie taki zaserwował nam autor w "Rzekach Londynu" i jestem mu wdzięczna za to, że nie stworzył nijakiego, jednotorowego dzieła bez szczypty zabawnych wydarzeń/dialogów.

Jeśli lubicie, kiedy opisy miejsc i wydarzeń są bardzo obrazowe, to na pewno spodoba Wam się to, jak Aaronovitch przedstawił "widoki" na Londyn. Cudownie się to wszystko czyta. Czasami miałam wrażenie, że sama tam jestem, a chęć odwiedzenia Londynu narastała we mnie z kolejnymi klimatycznymi opisami miejsc, w których toczyła się akcja książki. 

Twór ten jest ciekawy, wciągający, a fabuła trzyma w napięciu. Do tego humor, zgrabnie wykreowane postaci i świetne opisówki. Cóż więcej mogę dodać... Polecam.


niedziela, 20 kwietnia 2014

"Krwawy szlak. Kroniki czerwonej pustyni" Moira Young

Dziękuję!
Życie Saby zmienia się nieodwracalnie, gdy czterej tajemniczy jeźdźcy porywają jej brata bliźniaka, Lugh. Zdecydowana zrobić wszystko, by go odnaleźć, Saba wkracza w świat, o którym wcześniej tylko słyszała – pełen wrogów, ale i sprzymierzeńców, dziwacznych kreatur i niezwykłych talizmanów. W nowym, złowrogim otoczeniu odkryje, że potrafi być groźną wojowniczką, przebiegłą przeciwniczką, a przede wszystkim – że nic nie może zniszczyć jej woli przetrwania. W towarzystwie przystojnego śmiałka o imieniu Jack i bandy wojowniczek zwanych Wolnymi Jastrzębiami Saba wyruszy, by ocalić brata, a może nawet cały świat.

Prawa do ekranizacji książki nabył Ridley Scott!

Pierwszym, co mnie zaskoczyło był brak wyróżnienia poprzez myślnik, czy cudzysłów wypowiedzi  poszczególnych bohaterów/prowadzonych dialogów. Przyznam, że ciężko było mi się przyzwyczaić do takiego stanu rzeczy, bo wszystko zlewało mi się w jeden potok słów. Jednak kiedy już to przemęczyłam, czytało się  całkiem nieźle. Chociaż zdarzało mi się zastanawiać, która z postaci w danym momencie się wypowiada i czy to aby nie są tylko jej przemyślenia. Brakowało mi bardzo tego zaakcentowania, do którego jestem już przyzwyczajona, gdyż w każdej książce dialogi są wyróżnione wyżej wymienionymi znakami. Z jednej strony jest to bardzo istotna rzecz, z drugiej zaś nie wpływa znacząco na odbiór całości, która jest diabelnie ciekawa i wciągająca. Muszę przyznać, że jest to jedyny „mankament”, jaki znalazłam w tej książce. 

Można by pomyśleć, że w dobie, gdzie rządzą wszechobecne schematy, czy to w książkach, czy nawet w filmach, nie da się stworzyć czegoś oryginalnego. Jednak autorzy ciągle próbują. Jednym się to udaje, innym nie. Moira Young może nie stworzyła czegoś innowacyjnego, ale też nie powieliła nudnych schematów, które naprawdę potrafią zmęczyć nawet najbardziej wytrwałego czytelnika. Ja na ten przykład nie znoszę nudnych, przeciągających się wątków, które są opierane tylko i wyłącznie na jednej płaszczyźnie. Zazwyczaj jest to wielka miłość, którą autor opisuje przez całą treść. Ileż można? „Krwawy szlak” na szczęście nie jest ani nudny, ani o wielkiej nieodwzajemnionej miłości, czy też wiecznych problemach - które zazwyczaj sama sobie stwarza - głównej bohaterki. Do charakterystyki postaci przejdziemy jednak za chwilę. Teraz może coś o samej fabule, która z początku do mnie niespecjalnie przemawiała... Otóż zapoznanie się z „Krwawym szlakiem” było ciężkie, aczkolwiek późniejsze zagłębianie się w jego treść było swoistą przyjemnością. Właśnie tego oczekiwałam! Książki, która nie będzie chciała mnie wypuścić ze swojego świata. Pełnego niebezpieczeństw, rozlewu krwi, podejmowania trudnych decyzji, ale przede wszystkim poświęcenia i oddania drugiej osobie.


Analizując postaci, nie będę się szczegółowo rozdrabniała i opisywała każdej z osobna, gdyż zajęłoby mi to naprawdę sporo czasu. Każda z postaci jest na swój sposób skomplikowana, czy to przez charakter, przeszłość czy pobudki, które prowadzą ją do osiągnięcia wytyczonego celu. Bowiem wszystkie postaci w tej książce mają określone zadanie. Zadania te są podobne, lecz każdym z bohaterów kierują inne motywy. Dla jednego ważne jest dobro przyjaciół, dla drugiego przetrwanie, a dla trzeciego uratowanie bliskiej mu osoby. Tak więc można powiedzieć, że co postać, to inne emocje jej towarzyszące. Nie potrafię również wybrać najbardziej wyróżniającej się osobowości, gdyż bohaterowie, jakich nakreśliła nam Moira Young są niebywale interesujący. Każda z osobna i wszystkie razem wzięte tworzą naprawdę ciekawą feerię barw w tej książce.

Cóż ja mogę więcej powiedzieć o tej książce... A! Wiem. Nie porównuję nawet "Krwawego szlaku" do "Igrzysk Śmierci", gdyż moim zdaniem są to zupełnie różne książki. Jakoś nie dostrzegłam podobieństwa jednej, do drugiej... Jednak jeśli musiałabym wybierać pomiędzy Igrzyskami a Szlakiem... Na chwilę obecną wybrałabym Szlak.


piątek, 18 kwietnia 2014

Zdobycze kwietniowe!

Dzień dobry, cześć i czołem!

Zdobycze w tym miesiącu nie tylko książkowe, ale również "te inne". Jako, że w kwietniu obchodziłam urodziny, to "trochę" tych prezentów otrzymałam. Nie wszystkie Wam pokażę, bo i zapewne Was nie będą interesowały :) Wysłuchałam też tylu pięknych życzeń! Mam nadzieję, że chociaż część z nich się spełni. Nie będę się powtarzała, że z recenzjami ostatnio krucho, w porównaniu do "kiedyś tam", ale i czasu mniej. Na szczęście nie nachodzą mnie czarne myśli o porzuceniu blogowania. Co to, to nie! Mniejsza jednak z tym, co mnie nachodzi, a co nie. Przejdźmy do konkretów.

Trzy pozycje z dołu, to prezenty, za którymi już szaleję. Szare śniegi Syberii, Złodziejka książek (w cudownej oprawie!) oraz Angelfall 2 - jedynka była wyśmienita, więc nie mogę się doczekać kontynuacji. Zapewne długo nie wytrzymam i rzucę się na nią przez święta ;) Bezmyślna - do recenzji od wydawnictwa. Zimowa  opowieść oraz Korona w mroku od Libroteki - dziękuję! Natomiast Zabójczy księżyc jest efektem wymiany na LC.

El Sol  - winko, którego nazwa mówi sama za siebie ;D Ja Sol, winko Sol, musimy się zapoznać ^^
Pięknie pachnąca świeczka od kochanej MałejEmily, która w kulki sobie leci z pisaniem bloga!
To czekoladowe coś na stosiku... Niech Was nie zwiedzie ten słodki wygląd! Ja zostałam uprzedzona, żebym nie jadła tego, co dostanę, a kiedy otworzyłam prezent i zobaczyłam opakowanie.... Powąchałam i już mi ślinka leciała, aż doczytałam, że to jest sól do kąpieli, a nie czekolada! ;D Cudownie pachnie. Te piękne aniołki, których skrzydła podtrzymują szklany talerzyk, to najpiękniejszy kominek zapachowy jaki kiedykolwiek widziałam. Kartka ze słodkimi kociętami, to dodatek do prezentu od brata z rodzinką :) Widzicie tam jeszcze ten śliczny breloczek do kluczy? Prosto z wyspy Kos. Ze słonikiem na szczęście. A zdjęcia zrobiłam jeszcze jednym prezentem, którego tak bardzo chciałam! Aparat, który muszę jeszcze okiełznać ;D

To tyle. Ja Wam teraz życzę kochani Spokojnych Świąt w gronie najbliższych! Nie objedzcie się za bardzo, ale za to w poniedziałek bądźcie cali mokrzy ^^ a co! To ponoć szczęście przynosi, więc można powiedzieć, że nie życzę Wam niczego złośliwie ;D

środa, 16 kwietnia 2014

"Karmazynowa korona" Cinda Williams Chima




Tysiąc lat temu dwoje młodych kochanków zostało zdradzonych - dla Algera Waterlowa oznaczało to śmierć, dla Hanalei, królowej Fells, życie bez miłości. Teraz ponownie królestwo Fells zdaje się drżeć w posadach. Młoda królowa Raisa ana'Marianna ma poważne problemy z utrzymaniem pokoju nawet w murach własnego zamku. Napięcia między czarownikami a klanami sięgnęły zenitu. W sytuacji, gdy sąsiednie królestwa próbują wykorzystać wewnętrzne waśnie w Fells do własnych celów, Raisa liczy na zjednoczenie swojego ludu przeciwko wspólnemu wrogowi. Jednakże równie groźnym przeciwnikiem może być ten, którego królowa darzy uczuciem.
Poruszanie się wśród meandrów polityki nigdy jeszcze nie było tak niebezpieczne, a dawny herszt ulicznego gangu Han Alister wydaje się wzbudzać wrogość zarówno klanów, jak i czarowników. Jego jedynym sojusznikiem jest Raisa. Han nie potrafi oprzeć się uczuciom wobec niej, choć wie, że to igranie z ogniem. Niebawem Han odkrywa tajemnicę, uważaną za dawno zapomnianą - informację o takiej mocy, że może zjednoczyć ludność Fells. Czy zabierze ten sekret do grobu, nie zdążywszy go wykorzystać? Wstrząsająca prawda przysłonięta powtarzanymi przez tysiąc lat kłamstwami w końcu wychodzi na jaw w tym błyskotliwym zakończeniu serii o Siedmiu Królestwach.


Nie! Tylko nie to! Dlaczego to ostatnia księga? Nie chcę się żegnać z Hanem i Raisą. Z Amonem, Tancerzem Ognia, Cat i tym podstępnym, ale uroczym Micahem. Nie chcę! Ale, niestety, muszę. Czytanie „Karmazynowej korony” było dla mnie przyjemnością, a nawet – mogę śmiało napisać – wprost pokochałam serię „Siedmiu Królestw”, wszystkie księgi razem wzięte i każdą z osobna. Przejdźmy jednak do konkretów.

Legenda o Królu Demonie i królowej Fells, Hanalei, zdaje się zataczać krąg. Tyle, że tym razem demonem jest Han Alister, a królową Fells – Raisa ana’Marianna. Dwoje młodych ludzi, którzy mają za sobą bagaż doświadczeń, a przed sobą trudne wybory. Han, niegdyś znany jako Bransoleciarz i herszt ulicznego gangu, obecnie jako Czarownik ubiega się o stanowisko Wielkiego Maga.

Zacznę może jednak od oceny niebywale interesującego i wciągającego świata Siedmiu Królestw, jaki stworzyła Cinda Williams Chima. Opisy miejsc i postaci są tak realistyczne, że dzięki nim możemy sobie wyobrazić, iż znajdujemy się w Fells i przeżywamy wszystko równie mocno jak bohaterowie. Każdą porażkę, upadek, wzniosłe chwile, rozdzierające serce… Jestem wprost zachwycona i zarazem oszołomiona sposobem, w jaki autorce udało się to uchwycić i przekazać odbiorcy. Po przeczytaniu pierwszych trzech ksiąg miałam wrażenie, że znam każdy najmniejszy i najciemniejszy zakamarek królestwa: zarówno w zamku, koloniach, jak i w Łachmantargu. W czwartej księdze Chima ujawniła kilka nowych miejsc, mam tutaj na myśli chociażby skarbiec Królów Obdarzonych Mocą. Muszę przyznać, że jest to jedyna książka, której opisy świata, przygód i ważnych miejsc tak bardzo mi się spodobały. W dodatku ciągłe intrygi, walki, magia, miłość, przyjaźń i wartka, wciągająca akcja… Jednym słowem: rewelacja!

Drugą wisienką na torcie są postaci, którymi również mam zamiar się zachwycać. Pokochałam tę historię całym sercem i nie mam się do czego przyczepić. Wracając jednak do bohaterów… Han Alister to jedna z najlepiej stworzonych postaci, jakie znam – zapewne już to pisałam w ostatniej recenzji, ale nie mogę tego nie powtórzyć. Nic nie poradzę na to, że jego postać oczarowała mnie całkowicie. Z jednej strony autorka przedstawia go jako zbira i złodzieja, zaś z drugiej ukazała nam delikatną naturę chłopaka, który potrzebuje miłości i opieki. To wszystko sprawia, że Han jest niezwykle urzekający. Raisa, jako postać kobieca, jest odpowiedzialną i dobroduszną królową, którą wszyscy kochają, ale potrafi również pokazać pazurki i powalczyć o swoje. Ma własne zdanie i nie da sobie w kaszę dmuchać. Ponieważ bardzo lubię takie postaci, Raisa zaskarbiła sobie bardzo szybko moją sympatię. Tancerz Ognia, serdeczny przyjaciel Hana, który jest dla niego jak brat, zrobi wszystko dla swojego druha (z wzajemnością oczywiście). To postać bardzo sympatyczna, o ile nie najsympatyczniejszą. Skrywa pewne sekrety, które, kiedy już ujrzą światło dzienne, zaskoczą niejedną osobę. Cat, oddana przyjaciółka Hana i ukochana Tancerza, jest strasznie narwaną dziewczyną, a jej urok polega na ciętej ripoście. Ponadto dla bliskich jej osób zrobi dosłownie wszystko. Mogłabym tak wymieniać i opisywać wszystkie postaci, ale sądzę, że jest to zbędne. Jeśli chcecie poznać resztę osobliwych bohaterów, to sięgnijcie po książki Cindy Williams Chimy.

Mówi się, że zakończenie serii powinno być jej ukoronowaniem. Niewątpliwie „Karmazynowa korona” nim jest. W tej części wszystko zostaje wyjaśnione, wszystkie zagadki stają się jasne, nie ma rzeczy niedopowiedzianych. Żałuję, że nie będę już mogła poznać dalszych losów moich ukochanych bohaterów, ale z drugiej strony uważam, że przeciąganie serii to nie najlepsze rozwiązanie i jestem w pełni usatysfakcjonowana tym, co mam. Na sam koniec pragnę Was zachęcić gorąco do zapoznania się z wszystkimi księgami „Siedmiu Królestw”, ponieważ jest to seria, obok której nie można przejść obojętnie.


Recenzja napisana dla literatura.juventum.pl



sobota, 12 kwietnia 2014

"Red Rising: Złota Krew" Pierce Brown

Jeśli wejdziesz między wrony, musisz krakać jak i one…
Dziękuję!

Patrzę na setki ich najsilniejszych synów i córek słuchających mowy bezlitosnego Złotego, stojącego między wielkimi marmurowymi filarami. Słuchają bestii, która sprowadziła ogień trawiący moje serce.
FRAGMENT „RED RISING”!

Ta książka zaciekawiła mnie już wtedy, kiedy pojawiły się w Internecie jej głośne zapowiedzi. A gdy wydawnictwo opublikowało w sieci fragment powieści, stwierdziłam, że to coś dla mnie. Świat pełen skrajności, bogowie, napięcie, zaskakujące zwroty akcji… To wszystko, co znalazłam na okładce, okazało się prawdą. Wydawca w żaden sposób nie mydli nam oczu banalnymi frazesami, które niewiele mają potem wspólnego z treścią utworu. Niestety, rzadko zapewnienia wydawców okazują się prawdziwe. Ale w przypadku „Red Rising” wszystko się zgadza. Zawsze porównuję swoje odczucia po przeczytaniu książki z tym, co publikowane jest na jej temat w Internecie czy też na okładce i – niestety - często są to skrajnie różne opinie. Taka dygresja na początek, ale przejdźmy już może do konkretów.

„Red Rising: Złota krew”, to jedna z najbardziej zaskakujących książek, jakie dane mi było przeczytać. Po fragmencie, który przeczytałam dużo wcześniej, zanim sięgnęłam po cały tekst, spodziewałam się czegoś oryginalnego… Ale nie aż tak! W dodatku autor ma dar zaskakiwania odbiorcy nagłymi zwrotami akcji, których nie można przewidzieć. Czasami aż ze zdumienia nie wiedziałam, co mam myśleć i czytałam wybrane fragmenty po dwa razy, żeby się upewnić, czy na pewno wszystko się tu zgadza. Uwielbiam takie zdumiewające momenty w książkach. Niejeden autor mógłby się uczyć od Browna budowania napięcia, które od pierwszej, aż po ostatnią stronę mnie nie opuszczało. Można się więc łatwo domyślić, że książkę dosłownie pochłonęłam, nie było innej możliwości, gdyż autor kończył tak każdy rozdział, że trudno było się oderwać od treści, pragnąc tym samym poznać kolejne wydarzenia.

O tym, że fabuła jest oryginalna i bez reszty mną zawładnęła, już pisałam. Ale nie wspomniałam jeszcze, że autor doskonale wie, co zrobić, aby podziałać na wyobraźnię czytelnika. Spróbuję zatem naprawić swoje niedopatrzenie i opowiedzieć Wam coś o świecie, jaki stworzył Brown. Nie mogę też zapomnieć o doskonałych kreacjach bohaterów. Fabuła utworu rozgrywa się na Marsie, gdzie ludzkość została podzielona na pewne grupy, z których każda ma przydzielony kolor odpowiadający zadaniom (zawodom), jakie wykonują. Są też Złoci – majętni ludzie u władzy oraz inni, mniej znaczący. Autor na początku powieści przedstawia nam życie głównego bohatera (Darrowa) jako Helldivera (Czerwonego), człowieka, który zajmuje się wydobywaniem cennych surowców. Ukazuje nam jego codzienność, zaznajamia z pochodzeniem bohatera oraz opowiada o tym, co jest dla niego najważniejsze. Pewne tragiczne wydarzenia, które miały miejsce w życiu Darrowa, doprowadziły chłopaka do podjęcia przez niego pewnych kroków i zmieniły go na zawsze. Dzięki temu, że wszystko widzimy oczami Darrowa, można powiedzieć, że identyfikujemy się z nim, odczuwamy jego emocje i wiemy, co nim kieruje. Więcej Wam nie zdradzę, więc sięgnijcie po książkę, bo naprawdę warto!

Analizując kreacje bohaterów, mogę powiedzieć, że każda z nich jest niemal idealna. Darrow to specyficzna postać, która jest zdeterminowana do tego, by osiągnąć swój cel. Czasami miałam wrażenie, że zatracił się w nowej roli… Chłopak, chcąc wejść do świata znienawidzonego wroga, musiał stać się jednym z tych, którzy odebrali mu wszystko, na czym najbardziej mu zależało. Postacie drugoplanowe są równie wyraziste, co postać główna. Nie będę tutaj wymieniała każdej z imienia, ale nie mogę nie wspomnieć o Sevro. Pokochałam go. To moja ulubiona postać. Mistrz ciętej riposty i rozbrajający, mały, niebezpieczny świr.

Na koniec dodam jeszcze, że humor (a jest go całkiem sporo) był wyśmienity. Zawsze, kiedy działo się coś śmiesznego, w dodatku w najmniej oczekiwanym momencie, było to tak rozbrajające, że śmiałam się na głos i nie mogłam przestać! Rewelacja!

Aż dziw bierze, że „Red Rising: Złota krew” to debiut Pierce’a Browna. Tak genialne dzieło i debiut? Szok! Teraz czekam na kolejny tom powieści i, jeśli debiut był tak dobry, już nie wiem, co myśleć o kolejnych książkach tego autora.

Recenzja ukazała się również na literatura.juventum.pl

środa, 9 kwietnia 2014

"Niewolnica" A.M. Chaudière

 
Dziękuję!

Powieść zawiera wątki erotyczne. Piękna kobieta i dwaj niebezpieczni, kochający ją do szaleństwa mężczyźni. Arina – zniewolony mag, Azarel – Mag Aszarte i Severio – Gwardzista Akademii Morza Deszczów… 
Związki, które nie mają prawa przetrwać. Uczucie, które nie powinno się narodzić. Ludzie, którzy nie mogą się spotkać. „Niewolnica” to napisana z niebywałym rozmachem historia o miłości, zdradzie, sile przyjaźni, kobiecości, magii, nienawiści, seksie, dorastaniu, przeznaczeniu. Czytelnika całkowicie pochłonie świat magów, wampirów, czarownic, a także niewolników i ich panów. To całkiem nowy świat, nowy niewolniczy porządek, uprzedmiotowienie i zniewolenie, ludzkie pragnienie władzy nad drugim człowiekiem, sprawdzenia, na ile można upodlić i jak czerpać z tego przyjemność… To czas zakazanych uczuć i silnych emocji. Niespodziewane zwroty akcji, a także sugestywna fabuła wciągają tak bardzo, że ma się ochotę nieustannie śledzić losy bohaterów. A.M. Chaudiere wykreowała świat, którego nie chce się opuszczać.

Przy tej pozycji mam naprawdę ciężki orzech do zgryzienia. Z jednej strony książka mi się podobała, z drugiej zaś nie do końca. Podzieliłam ją sobie na dwie części. Jedną, kompletnie niezrozumiałą i bardzo słabą. Drugą, świetną od której nie mogłam się oderwać. Stosunkowo łatwo jest rozdzielić książkę na te części. Pierwsza i druga połowa, z czego pierwsza jest tym słabszym ogniwem, a druga połowa jest tym lepszym i mocniejszym. Wszędzie widziałam same wychwalające recenzje, więc liczę się również z tym, że zapewne gdzieś w sieci znajdą się osoby, które zaczną nagonkę na mnie i moją recenzję. Jednak ja mam własne zdanie i proszę je uszanować, a nie za plecami obrażać, jak to już było wiele razy po negatywnych recenzjach książek polskich autorów. A obrażanie innych świadczy o Was samych. Taka mała dygresja, a teraz zacznijmy jednak od początku, czyli od tej gorszej strony...

Pierwsze (plus, minus) dwadzieścia stron było ogólnie biorąc, dobre. Później zaczęły się schody, a mianowicie miałam wrażenie, że czytałam jedno i to samo. Nic tak naprawdę się nie działo, Arina wiecznie łkała i robiła z siebie totalną ofiarę. Wszyscy jej żałowali, tulili, wspierali... I tak na okrągło przez mniej, więcej dwieście pięćdziesiąt stron. W ogóle, to zdziwi mnie fakt, że osoba torturowana i gwałcona pokochała swojego oprawcę,  fachowo nazywa się to syndromem sztokholmskim. Poważnie? Jak można się zakochać w kimś, kto nas krzywdzi? Dla mnie jest to całkowicie niezrozumiałe, a w przypadku Ariny i Azarela śmieszne. Jednak do oceny postaci dopiero przejdziemy. Wracając do negatywnej, pierwszej części książki, strasznie dużo tutaj niezrozumiałych i podniosłych słów, którymi treść jest przepełniona, a które sprawiają, że czyta się to wszystko strasznie topornie. Pokusiłabym się tutaj o powiedzenie, że autorka postawiła na patetyczny język, który mi nie pasował do całości. O ile dobrze się orientuję (bo przez język i zachowania poszczególnych postaci miałam mętlik w głowie, czy to nie aby średniowiecze), to akcja powieści toczy się w przyszłości (jeśli się mylę, niech mnie ktoś poprawi). Cóż, mnie jakoś ta przyszłość nie do końca przekonała.

Przechodząc do oceny bohaterów muszę z przykrością stwierdzić, że większość z nich kompletnie nie przypadła mi do gustu, ale ja mam to do siebie, że nie lubię żałosnych i słabych postaci. Tak więc Arina, jej przyjaciółki Cath i Anna oraz Azarel - są według mnie postaciami, których zachowania i poczynania kompletnie mnie osłabiały, albo były dla mnie zupełnie nielogiczne. Jedynymi postaciami, które tolerowałam i, które polubiłam to, Severio i Levi. Jakby postaci z zupełnie innej bajki, przemyślane i inteligentne, zupełne przeciwieństwo wcześniej wymienionej czwórki. Arina, to największa sierota, jaką dane mi było poznać. Szczerze powiedziawszy, to równie dobrze mogłoby jej nie być, bo jakoś nieszczególnie mnie ona obchodziła - wiem jednak, że bez niej nie byłoby przecież książki, ale sądzę, że gdyby autorka postarała się tę postać jakoś ubarwić, nadać jej, że tak powiem jakiś kształt, byłoby inaczej. Dla mnie była to bezbarwna i bezkształtna masa. 

Wszystko złe, co leżało mi na wątrobie, napisałam, więc teraz czas, aby powiedzieć kilka dobrych słów o "Niewolnicy". Druga połowa książki jest bardzo dobra i dlatego zastanawiam się przez cały czas, dlaczego te 250 stron było tak fatalne? Naprawdę nie mam zielonego pojęcia. To tak, jakbym czytała dwie zupełnie inne książki, z tym, że Ariana pojawia się w obu. Od kiedy Severio wraz z Levim ją znaleźli i pomogli jej, przez książkę po prostu się płynęło. Z ciekawością pochłaniałam kolejne strony i chciałam więcej. A te długie rozdziały (?) wcale mi nie przeszkadzały.  Czyli, jak dla mnie, pierwsza część mogłaby w ogóle nie istnieć, bo tylko druga była rewelacyjna i nie mogłam przestać się nią zachwycać.

Książka zawiera fragmenty erotyczne, które z jednej strony bywają tandetne, z drugiej zaś są nieprzesadzone, co działa poniekąd na plus całości. Świat magów, wampirów i czarownic? Powiem, że szału nie było. Magowie są, wampiry... hmm. Nie pamiętam, ale bodajże dwa się znalazły. Na pewno przyjaciółka Ariny, Cath i jakiś mężczyzna. Przyznaję bez bicia, że nie pamiętam wszystkich postaci, zapewne były mało wyraziste i niegodne zapamiętania. Muszę również się przyczepić tego, że tej magii było strasznie mało. Więcej było perypetii miłosnych, seksu, płaczu, żalu i omdleń. 

Do książek rodzimych autorów podchodzę bardzo ostrożnie. Wiele razy się "przejechałam" na treści, która najpierw była zachwalana przez wiele osób, a ich reklama była oszałamiająca, co w ogólnym rozrachunku, po przeczytaniu treści dawało mi wielką dawkę rozczarowania. "Niewolnica" nie jest zła, jakoś ciężko byłoby ją nazwać nawet przeciętną, gdyż widać, że autorka miała pomysł, lecz nie do końca moim zdaniem go wykorzystała. Gdyby większość z książki wywalić, ponieważ robiła za tzw. zapychacz, a nad niektórymi elementami i postaciami popracować, to można by wtedy powiedzieć, że książka jest bardzo dobra. Mam nadzieję, że kolejny tom "Niewolnicy" będzie napisany w stylu drugiej, a nie pierwszej połowy "jedynki".

A w  Libroteka.pl wiosenna wyprzedaż!

niedziela, 6 kwietnia 2014

"Chwila szczęścia" Federico Moccia

Dziękuję!
Nicco jest młody, ironiczny, dowcipny i bystry. Ma tylko jeden problem: jego dziewczyna, Alessia, odeszła od niego, mówiąc na pożegnanie jedynie „Przykro mi”. Nicco nie może się z tym pogodzić: rok wspaniałego, radosnego i intensywnego związku przekreślony bez słowa wyjaśnienia. Na szczęście jest Gruby, dawny kumpel z liceum, trochę nieokrzesany, ale bardzo sympatyczny, pełen energii, który ciąga Nicca po imprezach, barach i kolacjach. Od roku jest zakochany w dwóch dziewczynach naraz, pracuje przez internet i sprzedaje pirackie płyty z muzyką i filmami. To człowiek, który odnajdzie się w każdej sytuacji. Nie ma żadnych skrupułów, by wykorzystywać okazje, które życie serwuje mu na srebrnym półmisku. Zupełnie inaczej niż Nicco, który wszędzie widzi problemy i ma do siebie żal za wiele zdarzeń z przeszłości, na przykład obwinia się o to, że za rzadko mówił ojcu, jak go kocha. Wymyśla sobie od kretynów za każdym razem, kiedy wspomina chwile, w których czuł, jak bardzo kocha Alessię, ale nie znajdował słów, by jej o tym powiedzieć. Pewnego wieczoru w Rzymie w jego poobijanym życiu pojawiają się dwie turystki z Polski. Gruby i Nicco nadskakują im, jak tylko Włosi potrafią. Gorące lato, Rzym, wszechobecne piękno i pragnienie, by spełniły się marzenia. Każdy z bohaterów otrzyma szansę na szczęście. Czy Nicco otworzy swoje serce przed cudzoziemką? Czy pozwoli zabrać głos nowemu uczuciu? Czy będzie w stanie definitywnie rozliczyć się z przeszłością i cieszyć nowym rozdziałem swojego życia, nawet jeśli ten będzie trwać tylko chwilę?
Federico Moccia większości znany jest zapewne z książek takich, jak np. "Trzy metry nad niebem", czy "Tylko ciebie chcę". Obie te pozycje zostały docenione przez czytelników, a nawet filmy, które powstały na podstawie książek autora zdobyły rzeszę fanek (bo panowie raczej za romansidłami nie przepadają, chociaż...). Dlatego z miłą chęcią skorzystałam z okazji i zapoznałam się z najnowszym dziełem autora, które może nie wywarło na mnie piorunującego wrażenia, jednak zupełnie tego nie oczekiwałam. Sądziłam raczej, że będzie to przyjemna powieść na kilka wieczorów, do przeczytania przed snem. I powiedzieć muszę, że się nie zawiodłam, ale doszukałam się kilku "minusów".

Powieści o nastoletniej miłości jest cała masa. Rzadko kiedy, jakaś wyróżnia się na tle innych. Nie ma co się tutaj doszukiwać jakichś oryginalności na tym polu, jednak lubię, kiedy książka, pomimo iż nie jest innowacyjna, to posiada pewne cechy, które ją wyróżniają. "Chwila szczęścia" posiada na pewno jedną taką cechę, otóż pewien Włoch zakochuje się - uwaga -  w turystce z Polski! A to niespodzianka. Ten motyw bardzo przypadł mi do gustu i z ciekawością czytałam perypetie tej dwójki, a raczej czwórki, bo w książce autor "umieścił" dwie turystki z Polski.
"Straciłem coś i to spowodowało, że przestałem marzyć, a jednego jestem pewien: bez marzeń nigdzie nie dojdziesz"
Styl autora jest lekki, co sprawia, że książkę czyta się niezwykle lekko, a to pozwala nam się odprężyć. "Chwila szczęścia" należy do tego typu powieści, które są niezobowiązujące i nie zajmują całej naszej uwagi na tyle, byśmy zapomnieli o całym Bożym świecie. Ja osobiście czasami lubię sięgnąć po taką lekturę, bowiem po całym dniu, czy tygodniu pracy, szukam czegoś, co sprawi, że się uśmiechnę i zrelaksuję. Nie jest to książka dla tych bardziej wymagających czytelników, chociaż sama do takich należę, ale od czasu, do czasu trzeba się oderwać od fantasy.

Przechodząc do analizy postaci... Nicco zostaje porzucony przez swoją dziewczynę i przez to ciągle się nad sobą użala, co doprowadzało mnie przez większość czasu do szału. Cały czas nachodziły go myśli o swojej byłej, a ja miałam ochotę nim potrząsnąć i wrzasnąć w twarz, żeby nie był takim mięczakiem. Rzuciła go, no trudno, ale przecież świat się nie skończył, prawda? Młody chłopak, przed nim całe życie, a ten mi tutaj smutny chodzi non stop. Na szczęście wszystko się zmieniło, kiedy poznał Anię. Muszę jednak przyznać, że z żadną postacią się nie zżyłam. Owszem sympatię poczułam do wszystkich, ale żadna nie ujęła mnie na tyle, bym nazwała ją ulubioną. Brakowało mi w ich osobowości pewnej konsekwencji autora. Wszystkie były mało barwne i nie wyróżniały się kompletnie niczym. Niemniej mimo to książkę czytało się całkiem dobrze.

środa, 2 kwietnia 2014

"Morze spokoju" Katja Millay

Dziękuję!
Wydawnictwo Jaguar zawsze potrafi mnie skusić swoimi propozycjami. Porównując  "Morze spokoju" do "Tak blisko..." autorstwa Tammary Webber, której moją recenzję możecie przeczytać tutaj KLIK  bardziej przekonać mnie już chyba nie mogło. Byłam przygotowana na przyjemną powieść, która mnie oczaruje, zwłaszcza, że "Tak blisko..." należy do moich ulubionych powieści obyczajowych. Czy porównanie jednej książki, do drugiej było trafne? 

Wystarczyła chwila, żebym polubiła postaci, jakie wykreowała nam autorka. Na pewno nie są schematyczne i nie działają w sposób nielogiczny - co jest dużym plusem, zwłaszcza, że ostatnio wpadały w moje ręce książki, gdzie w większej mierze postaci były lekkomyślne, a ich posunięcia były tak żałośnie nielogiczne, że głowa mała. Dlatego uważam, że to, jak Millay stworzyła swoich bohaterów jest przemyślane i dopracowane. Każdy szczegół: przeszłość bohaterów, ich poglądy, poczynania i emocje - to wszystko do siebie świetnie pasowało i dobrze ze sobą współgrało. Ogólnie mówiąc - dobra robota. Jednak chciałabym Wam również powiedzieć o kilku postaciach coś więcej, aniżeli krótką wzmiankę w ogólnej charakterystyce zbiorowej. Weźmy pod lupę główną bohaterkę. Nastya Kashnikov to intrygująca dziewczyna, która przez pewien incydent z przeszłości postanowiła nigdy więcej się do nikogo nie odzywać. Co zdarzyło się tej dziewczynie? Tego autorka nam nie zdradza na samym początku... W sumie racja, bo gdzie byłaby zabawa, gdyby wszystkie karty były odwrócone? Trzeba trzymać tego asa w rękawie! Nastya jest dosyć skomplikowaną osobą, jednak wszystkie jej poczynania są dokładnie przemyślane, tylko ciągle zastanawiałam się dlaczego chce być postrzegana w swoim środowisku, jako puszczalska i bezwstydna dziewucha? (Potem wszystko staje się jasne, ale na wyjaśnienia przyjdzie trochę poczekać).  Kolejną intrygującą postacią jest Josh. Chłopak zamknięty w sobie, stroniący od towarzystwa innych. Chłopak, który stracił wszystkie bliskie mu osoby, ale przynajmniej nie użala się wiecznie nad swoim życiem (i to lubię!).  Jest jeszcze jedna specyficzna, z początku drażniąca mnie, ale później dająca się lubić postać imieniem Drew. 


Z początku sądziłam, że to kolejna książka, gdzie prym wiedzie trójkąt miłosny i pomyślałam sobie (nie, tylko nie to!). Na szczęście autorka sprytnie zagrała na emocjach czytelnika i po dłuższej "chwili" rozwiała wszelkie jego wątpliwości. Trójkąta miłosnego nie ma w tej książce! Całe szczęście, że brak  w niej kiczowatych zagrywek ze strony chłopaków i brak dziewoi, która ma wieczne dylematy, którego z przystojniaków wybrać, bo przecież... (zawsze jakieś argumenty, głupsze, czy... jeszcze durniejsze się znajdą). Ogromny pozytyw.

Jest trójkąt, ale za to inny. Nazwałabym go przyjacielskim(?) (Jakkolwiek dziwnie to brzmi, hmm...) Drew, Josh i Nastya, to bardzo dobry przykład prawdziwej przyjaźni. Bardzo podobał mi się ten, jak i miłosny wątek, którego poniekąd jest tutaj wiele, zaś z drugiej strony jest on tak sprytnie stonowany, że nie powinien nikogo razić (mowa tutaj o tych, co to nie lubią kiedy miłosne rozterki są na pierwszym miejscu). 

Katja Millay może nie stworzyła jakiejś innowacyjnej książki, gdzie to wszystko dzieje się w innej czasoprzestrzeni, albo inne bzdety, ale stworzyła ciekawą, wzruszającą, piękną i pełną przeróżnych emocji opowieść o zagubionej dziewczynie i doświadczonym przez los chłopaku, których przyszłość nie jawi się w różowych barwach. Powieść, która zaskoczy czytelnika niejednokrotnie. Na koniec rzucę Wam tak filozoficznie... Spodziewajcie się niespodziewanego. (Ha!)

Piosenka, która idealnie spasowała mi do tej książki :)