poniedziałek, 15 lutego 2016

"Kuracja samobójców. Program 2" Suzanne Young

Dziękuję!


Sloane i James uciekli przed epidemią i programem, ale nie udało im się uciec przed niebezpieczeństwem. Bo program nie chce o nich zapomnieć…
Teraz, dołączywszy do grupy buntowników, muszą uważać na to, komu mogą zaufać, i znaleźć sposób na obalenie programu i powstrzymanie epidemii. A to jest bardzo trudne, gdy w pamięci mają tyle białych plam. Pomóc im może tylko Kuracja – tajemnicza tabletka, która może przywrócić wspomnienia. Za bardzo wysoką cenę.
I istnieje tylko jedna dawka.

Dzisiaj przyszedł czas na kontynuację serii "Program". "Kuracja samobójców" wypadła w moim odczuciu nieco słabiej niż jej poprzedni tom. Wydaje mi się, że autorka skupiła się bardziej na wątku miłosnym i rozterkach głównych bohaterów, a mniej poświęciła akcji z programem. Więcej tutaj trójkąta miłosnego - co nigdy mi nie odpowiada w powieściach, aniżeli treści, która trzyma w napięciu. Z tomem pierwszym było odwrotnie.  Może to tylko moje odczucie, sama nie wiem. Niemniej książka nie jest zła. Cała seria ma potencjał, wykorzystany, ale nie do końca. Tom pierwszy mnie mile zaskoczył o czym możecie się przekonać, czytając moją recenzję: "Plaga samobójców".

Jak w opisie widniejącym na okładce jest napisane - bohaterowie uciekli przed programem, ale czy przed epidemią? Jak się okazuje, nie do końca. Nie tak łatwo przecież uciec od swoich myśli czy uczuć. Niebezpieczeństwo w postaci agentów depcze im po piętach. Program nie pozwala na takie zachowanie. Nie pozwala na ucieczkę... Tropi, znajduje i likwiduje to, czego nie uda im się uleczyć. 

Jest też wątek buntowników, który tak naprawdę nie jest w pełni wykorzystany tak, jakbym tego oczekiwała. Ta garstka buntowników prawdę powiedziawszy nic nie robi. Buntuje się tak jak nastolatkowie buntują się przeciwko swoim rodzicom: coś odburkuje, mruczy pod nosem. Brakowało mi akcji. Akcji, która pokaże na co stać prawdziwych buntowników. Stało się to dopiero pod koniec książki, a szkoda, że nie wcześniej. 

Tytułowa kuracja, czyli tabletka, która może pomóc przywrócić wspomnienia, co jednak nie pozostanie bez trwałych uszkodzeń. Przynajmniej tak wywnioskowałam czytając kilka opinii na jej temat. Tabletka jest tylko jedna, i nasuwa się pytanie co teraz? Jak jedna tabletka może pomóc tylu osobom? Nie powiem, interesujący wątek wymyśliła autorka. Do końca byłam ciekawa jak to będzie. Czy im się uda i co zrobią bohaterowie. Tylko gdyby to wszystko było przedstawione nieco spokojniej, nie tak chaotycznie... Sama nie wiem dlaczego autorka zmieniła swoje podejście do tej serii i w tym tomie zaserwowała nam taką wariację. 

Jak w tomie pierwszym główna bohaterka zaskarbiła sobie moją sympatię, tak w tym niestety ją straciła. To jej ciągłe użalanie się nad sobą i niezdecydowanie dawało mi w kość. I to bardzo. Żal mi było Jamesa, który musiał znosić to wszystko. Ale również Michaela, którego Sloane wodziła za nos...

Niemniej jeśli czytaliście tom pierwszy, to polecam Wam kontynuację. Nie wierzę, że nie zżera Was ciekawość, co też przydarzyło się bohaterom po zakończeniu "Plagi samobójców". 


8 komentarzy:

  1. Książka grzecznie czeka na półeczce i na szczęście nie ucieka ;)
    Oby udało mi się ją przeczytać jeszcze w tym tygodniu!

    Pozdrawiam :*
    ksiazki-mitchelii.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  2. Zgadzam się, pierwszy tom był lepszy, drugi natomiast był po prostu rozczarowujący.

    OdpowiedzUsuń
  3. Sięgnę. Nie teraz, ale na pewno kiedyś w końcu sięgnę. Ciekawi mnie ta historia, to stanowczo MÓJ klimat.

    Pozdrawiam,
    Po Książkach Mam Kaca

    OdpowiedzUsuń
  4. Sama jestem w szoku, że pierwszy tom przypadł mi do gustu. I w sumie nie wiem czy sięgać po drugi. :)

    OdpowiedzUsuń
  5. To już kolejna recenzja przekonująca, że druga część nie umywa się do pierwszej. Niemniej tak intryguje mnie ta seria, że na pewno sięgnę po oba tomy.

    OdpowiedzUsuń
  6. Nie zżera mnie ciekawość, bo nie czytałam tomu I :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Skoro drugi tom znacznie słabszy, to pierwszy chyba sobie odpuszczę ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj, a naprawdę warto przeczytać pierwszy :) A drugiemu dać szansę...

      Usuń