"Więzień Labiryntu" James Dashner

  Tytuł: Więzień Labiryntu

  Autor: James Dashner

Tom: I

Seria: Trylogia Więzień Labiryntu

 Liczba stron: 420

ISBN: 978-83-61386-10-0

Wydawnictwo: Papierowy Księżyc

Rok wydania:  2011

"Kiedy Thomas budzi się w ciemnej windzie, jedyną rzeczą jaką pamięta jest jego imię. Kiedy drzwi się otwierają jego oczom ukazuje się grupa nastoletnich chłopców, która wita go w Strefie – otwartej przestrzeni otoczonej wielkimi murami, która znajduje się w samym centrum wielkiego i przerażającego Labiryntu.

Podobnie jak Thomas, żaden z mieszkańców Strefy nie wie z jakiego powodu się tu znalazł i kto ich tu zesłał. Czują jednak, że ich obecność nie jest przypadkowa i każdego ranka próbują znaleźć odpowiedź, przemierzając korytarze otaczającego ich Labiryntu. Jednak ta droga nie jest łatwa, bowiem Labirynt skrywa swoje okrutne tajemnice.

Kiedy następnego dnia po Thomasie windą do Strefy po raz pierwszy zostaje dostarczona dziewczyna przynosząc tajemniczą wiadomość, wszyscy Streferzy zdają sobie sprawę, że od tej pory nic nie będzie już takie jak było. Thomas podświadomie czuje, że to właśnie on i dziewczyna są kluczem do rozwiązania zagadki Labiryntu i znalezienia wyjścia. Ale z każdą chwilą czasu na to jest coraz mniej, a pytań wciąż więcej.

Dlaczego w ogóle znaleźli się w Strefie?

Jaka jest ich rola?

Kim są Stwórcy, którzy sprawują nad nimi kontrolę?

Czym jest Labirynt i czy można znaleźć z niego wyjście?

Jaką cenę przyjdzie im za to zapłacić i czy są na to gotowi?

Szansa jest tylko jedna:

Znajdź wyjście albo giń."

    Przyznam szczerze, że nie zwracałam wcześniej najmniejszej uwagi na książkę Więzień Labiryntu. Wydawało mi się, że nie znajdę w niej nic co mogłoby mnie wprawić w zachwyt. Dlaczego tak sądziłam? Nie mam bladego pojęcia. Gdzieś natknęłam się na recenzję książki i postanowiłam zapoznać się ponownie z jej opisem. Wcześniej nie zaczytywałam się w dystopiach tak jak teraz. Postanowiłam spróbować i dać szansę Więźniowi. Zwłaszcza, że jest to perełka pod skrzydłami Papierowego Księżyca, którego książki bardzo mi się podobają. Tak więc zaznajomiłam się z fabułą książki i teraz pytanie brzmi czy jest sens zwracania uwagi na książkę Dashnera? Czy jest to książka oryginalna i wciągająca? Wywołująca więcej emocji niż inne dystopie jakie dane mi było przeczytać? Na wszystkie pytania udzielę stosownej odpowiedzi, ale najpierw zobaczmy jak to się wszystko zaczęło...

    Wyobraź sobie, że pojawiasz się w zupełnie obcym miejscu otoczony przez zupełnie obcych ludzi. Nie pamiętasz kim jesteś, skąd pochodzisz ani niczego ze swojej przeszłości. Jedyne czego jesteś pewien to twe imię.

    Świat w którym nagle się znalazłeś jest niebezpieczny. Jedyną opokę bezpieczeństwa dają mury labiryntu, które zamykają się co noc, nie wpuszczając do bezpiecznej Strefy bestii, które zarażają bądź zabijają jej mieszkańców. Poznajesz osoby zamieszkujące to miejsce i zaznajamiasz się z prawami bytu. Wszystko w tym świecie wydaje się nie takie jakie być powinno. Zbyt wiele zagmatwań, zbyt wiele dziwnych zbiegów okoliczności. W dodatku jak wydostać się z Labiryntu i poznać inny świat czekający za jego murami?

W takim położeniu znajduje się Thomas. Główny bohater książki, który jest zdeterminowany, by odkryć tajemnicę Labiryntu oraz odnaleźć z niego wyjście. Czy jednak podoła wyzwaniom jakie na niego czyhają?

    Zacznę może od omówienia samego pomysłu na fabułę książki. Moim jakżeż skromnym zdaniem pomysł ten jest zdumiewająco oryginalny, nieskazitelnie dopracowany i fantastycznie przedstawiony. Czytając wyobrażenie świata przedstawionego przez autora odczuwa się pewną jego realność. Wiele osób mogłoby mnie wyśmiać i powiedzieć "jaka realność, przecież to wszystko jest zupełnie niemożliwe!". Wtedy ja powiedziałabym, że wszystko jest możliwe, gdyż ludzie teraz posiadają tak rozwiniętą technikę, że aż strach pomyśleć do czego mogą ją wykorzystać w przyszłości. Jednak nie dopuszczam do siebie myśli, że człowiek drugiemu człowiekowi mógłby zgotować taki los. Chociaż... Przecież historia nam pokazuje, jak wiele jeden człowiek może wyrządzić krzywdy całej ludzkości. Mam jednak nadzieję, że opowieść wymyślona przez Dashnera nie "wyjdzie" z  kartek i nie wejdzie w życie realne. Niemniej jednak w stronę autora biję wielki pokłon za wykorzystanie w 100% potencjału książki. I powiem nawet więcej. OTO PRZYKŁAD DOBREJ DYSTOPII! Wzbudzającej tak wiele emocji, że nie sposób ich wszystkich wymienić. Ciekawa bardzo jestem co też Dashner pokazał w kontynuacji zatytułowanej Próby Ognia. 

    Teraz coś o samych postaciach  oraz istotach wykreowanych przez autora. Otóż tutaj nie mam najmniejszych zastrzeżeń co do któregokolwiek bohatera, bowiem każdy jest kimś wyjątkowym i każdy wnosi coś w historię zawartą w książce. Moimi ulubieńcami jest oczywiście Thomas, Minho i kochany Chuck. Jeżeli chodzi o inne istoty, te mniej ludzkie jakie spotykamy w książce. Przyznam, że również jestem pozytywnie zaskoczona. Nie dość, że nie spotkałam się do tej pory z takim "mechanicznym czymś" to w dodatku jego konstrukcja nieźle mnie zaintrygowała. Coś innowacyjnego i naprawdę dopracowanego.

    Jeżeli chodzi o styl autora jest on dosyć intrygujący. Mam tutaj na myśli to ciekawe słowotwórstwo, pod którym autor ukrył np. przekleństwa. Na początku ciężko mi się było przyzwyczaić do tych ciekawych zwrotów i czasami mnie one śmieszyły, ale z biegiem czasu do nich przywykłam i przyznać muszę, że był to naprawdę ciekawy zabieg językowy. Książkę czytało mi się bardzo przyjemnie i całkiem szybko. Trzecioosobowa narracja jaką posługuje się w Więźniu Labiryntu autor jest moim zdaniem trafnym rozwiązaniem. Nie ukrywam, że lubię narrację prowadzoną w pierwszej osobie, jednak sądzę, że w tej książce właśnie trzecioosobowa narracja oddaję wspaniale całą istotę powieści.

    Książka wywarła na mnie piorunujące wrażenie. Jej oryginalny świat wciągnął mnie jako czytelnika i pozwolił się zapoznać z jego regułami. Poznać fantastycznych i barwnych bohaterów, którzy zapadają głęboko w pamięć. Muszę uprzedzić wszystkich, którzy pragną sięgnąć po tą książkę... Wciąga! Nie puszcza do momentu aż  skończymy czytać ostatnie słowo. Gorąco polecam każdemu, a zwłaszcza osobom, które lubują się w tym gatunku. Gwarantuję Wam, że nie będziecie się podczas czytania Więźnia nudzić. Ja osobiście uznaję Więźnia Labiryntu jako moją druga ulubioną książkę przedstawiającą wizję świata w czarnych barwach. Pierwszą są Podzieleni!
Ocena: 10/10!
Teraz nie pozostaje mi nic innego jak zapoznanie się z kolejnym tomem Próbami Ognia, którego okładka prezentuje się tak:

Wspomniałam również w poście niżej, że można je wygrać u Tirindeth.

"Nic już nie będzie takie jak kiedyś"

  Za zapoznanie się z tą wspaniałą książką dziękuję serdecznie Panu Arturowi oraz Wydawnictwu Papierowy Księżyc! 

I świetna zapowiedź książki!