"Światła pochylenie" Laura Whitcomb

Tytuł:  Światła pochylenie

Autor: Laura Whitcomb

Wydawnictwo: Initium

Liczba stron: 232

Data wydania: 2010

"Ktoś na mnie patrzył. To dość niezwykłe uczucie, kiedy jest się martwym..." Duch Helen przebywał właśnie w klasie angielskiego szkoły średniej, kiedy to poczuła - po raz pierwszy od 130 lat patrzyły na nią ludzkie oczy. Oczy należące do chłopca, który aż do tej chwili niczym szczególnym się nie wyróżniał. Równocześnie przerażona i zaintrygowana Helen zaczyna czuć, że coś ją do niego przyciąga. Fakt, że on przebywa w ciele, a ona nie, stanowi dla nich pierwsze wyzwanie. Walcząc o znalezienie drogi do bycia razem, odkrywają sekrety swojej własnej przeszłości jak również szczegóły z życia młodych ludzi, których ciała przejęli"

    Co się dzieje kiedy umieramy, a nasza dusza pozostaje w tak zwanym zawieszeniu? Większość z nas się zastanawia co jest dalej i ostatnimi czasy jest wiele książek, które poruszają ten temat. Światła pochylenie jest jedną z nich, dlatego też zapragnęłam ją przeczytać i przekonać się, co też jest w niej takiego, że większość z takim ożywieniem ją zachwala. Czy mnie porwała? Niestety nie. Jestem kompletnie zawiedziona.

    Nie rozumiem na czym polega fenomen tej książki. Nawet już nie staram się zrozumieć. Nudziłam się od samego początku, do samego końca. Mdłe opisy, nic nieznaczące dialogi. Wszystko wydawało mi się takie wymuszone, że szok. Jedni się książką zachwycają, ja należę do tych co książki nie potrafili przeczytać, bez powstrzymywania odruchu ziewania. Niestety spodziewałam się po wielu zachwycających recenzjach czegoś zupełnie innego, niż otrzymałam. Bardzo lubię tematykę śmierci i tego co jest po niej. Tutaj jest to wszystko tak niedbale opisane jakby autorka napisała książkę "bo tak". 

    Postaci bezbarwne, zero jakiejś charyzmy czy charakterystycznych cech, no chyba, ze za charakterystyczną cechę weźmie się ich melancholijność i sztywność. Niestety nie mam dobrego zdania o żadnej z nich. Kreacja postaci według mnie strasznie kuleje.

Sama Helen jest niby dorosła, ale tak infantylna, że ciężko czytało mi się jej przemyślenia i odczucia, które na dorosłą osobę, w dodatku tułającą się 130 lat na ziemi w postaci ducha mi nie wyglądają.  Za to czułam się jakbym czytała instrukcję obsługi żelazka, takie to było fascynujące. A James? No może on jeszcze jakoś mnie zaciekawił, ale na pewno nie na tyle, żebym pamiętała o nim więcej niż dwa dni, z porywami do trzech. 

    Fabuła? Pomysł na fabułę niezły, ale niewykorzystany tak jak powinien. Nie wiem, może celem tej książki jest uśpienie czytelnika? Jeśli tak, to zgłaszam, że cel w moim przypadku został osiągnięty. Już od dawna nie czytałam tak nużącej książki. Cieszę się, że ma zaledwie 232 stron, bo więcej bym chyba nie zdzierżyła. Zero zaskoczenia, zero napięcia. Jedyne emocje jakie we mnie wzbudziła są tymi negatywnymi. Dlatego też moja ocena tej książki wygląda tak, a nie inaczej. Osobiście nie polecam. Zrobicie jak uważacie, może Was zachwyci. Kto wie.

Moja ocena to 3/10 Wiem, że znajdą się osoby, które nie zgodzą się z moją opinią i pewnie mnie tutaj "zbluzgają", że tak powiem. Jednak nic nie poradzę na to, że mi się książka nie podobała. Każdy ma swoje zdanie. Moje jest takie, a nie inne. Te trzy punkty daję jedynie za całkiem ładny język, rzekłabym poetycki i podjęty przez autorkę temat.