"Ostatnia Piosenka" Nicholas Sparks

 

Tytuł: Ostatnia Piosenka

Autor: Nicholas Sparks
  Liczba stron: ok 440
Rok wydania: 2010
Wydawnictwo: Albatros

'Życie siedemnastoletniej Ronnie Miller wywróciło się do góry nogami, gdy jej ojciec postanowił porzucić karierę i wyjechać do niewielkiego miasteczka w Północnej Karolinie. Jego ucieczka oznaczała koniec małżeństwa Millerów. Trzy lata później Ronnie dalej nie chce mieć nic wspólnego z ojcem i nie utrzymuje z nim kontaktu.

 Nieoczekiwanie matka wysyła dziewczynę i jej młodszego brata, Jonaha, by spędzili wakacje w Wilmington. Dla Ronnie to ciężka próba - przyzwyczajona do Nowego Jorku, zakochana w jego nocnym życiu i modnych klubach, musi zmierzyć się nie tylko z niechęcią do wiodącego spokojne życie pianisty i zaangażowanego w budowę miejscowego kościoła ojca, ale również z senną atmosferą nadmorskiej mieściny. Wszystko wskazuje na to, że to będzie najgorsze lato w jej życiu."

    Do dzieł Nicholasa Sparksa podchodziłam z pewnym dystansem, ale dla mnie koniecznością było rozpoczęcie przygody z jego twórczością.  Długo zbierałam się, żeby sięgnąć po jakieś dzieło tego autora, aż w końcu zaczęłam od Szczęściarza (recenzja TU) teraz nadszedł czas na Ostatnią Piosenkę, po przeczytaniu której wiem, że sięgnę po więcej jego książek . 

Film widziałam, a po przeczytaniu książki, koniecznie muszę obejrzeć ponownie.

    W Ostatniej Piosence poznajemy losy siedemnastoletniej Ronnie, która przez rozwód swoich rodziców przechodzi pewną przemianę. Kiedy jej ojciec zostawia ją, jej mamę i młodszego brata Jonaha, dziewczyna zmienia się ze słodkiej nastolatki w buntowniczkę. Ma wielki żal do ojca za to, że ich zostawił. Przestaje się do niego odzywać i porzuca grę na pianinie, która dotąd była jej wielką pasją. Nie jest zadowolona z tego, że musi spędzić całe lato u ojca w domku na plaży. Nie rozmawiała z nim od trzech lat i sama nie wie jak go traktować. Obchodzi się z nim ozięble, pakuje się w kłopoty i jest wiecznie rozdrażniona. Dziewczyna zdaje sobie sprawę z tego, że robi źle i krzywdzi swojego tatę, jednak nie może mu przebaczyć tego, że ją zostawił. Po pewnym czasie w Ronnie zachodzi stopniowa zmiana, zaczyna inaczej traktować swojego tatę, a nawet zaczyna jej się tu podobać. Czy to może za sprawą przystojnego Willa? Otóż Ronnie zaczyna czuć coś do chłopaka, którego poznała w dosyć niefortunnych okolicznościach. Później razem opiekują się żółwiami morskimi, rozmawiają na różne tematy, umawiają się na spotkania, a między nimi zaczyna się rodzić głębokie uczucie.       Czy wakacyjna miłość przetrwa? Kiedy nadchodzi koniec pobytu u ojca, Ronnie dostrzega pewną zmianę w jego zachowaniu. Czuje, ze coś jest nie tak... Kiedy dowiaduje się prawdy, jest wstrząśnięta i zrozpaczona.

   

    Zacznę od postaci, jakie zaserwował nam autor. Ronnie jest dobrym przykładem zbuntowanej nastolatki, która czuje się zagubiona i ma ku temu całkiem dorzeczny powód. Nie jest rozkapryszona z byle widzimisię. Jest też dobrym przykładem osoby, która przechodzi wielką przemianę. Stopniowe opisywanie zachodzących w niej zmian bardzo mi się podoba. Nie jest pochopne i nagłe, daje nam możliwość dostrzeżenia ważnych spraw, dlaczego Ronnie postępowała tak, a nie inaczej. Co nią w danej chwili kierowało, oraz jakie uczucia nią targają. Jest to chyba najlepiej opisana postać w tej książce, nie ma czemu się dziwić, w końcu to główna bohaterka. Jednak to co lubię w książkach Sparksa, to możliwość "widzenia oczami" różnych bohaterów. Nie mamy tutaj ograniczenia się tylko do jednej perspektywy. Wiemy co czuje np. ojciec, Will, jak i Ronnie. Bardzo mi się taki zabieg podoba. Wracając do postaci... Will jest takim chłopakiem z sąsiedztwa, miły, uprzejmy, błyskotliwy i pomimo, iż pochodzi z bogatej rodziny, to się nie wywyższa i jego postawa nie mówi "spójrz jaki jestem super!" Otóż Will nie chwiali się swoim nazwiskiem, chłopak pragnie, aby ktoś go polubił/pokochał, takim jakim jest naprawdę, a nie ze względu na pieniądze i pochodzenie.  Postać Willa bardzo przypadła mi do gustu. Urzekł mnie natomiast młodszy brat Ronnie - Jonah. Uśmiałam się przy dialogach, których był członkiem. Dociekliwe, małe stworzenie! 

    Przyczepić się mogę do niedopracowanego wątku z Marcusem - czarnym charakterem w książce. Chłopakiem, który odgrywa dosyć ważną rolę w życiu Willa, a który obrał sobie Ronnie jako swoją kolejną "ofiarę". Czekałam do samego końca na coś szczególnego z jego udziałem i się totalnie zawiodłam. Prawda, były jakieś akcje z nim związane, ale takie mdłe i nieciekawe.

    Język jakim posługuje się autor powinien spodobać się każdemu. Książkę czyta się szybko i przyjemnie, nie ma żadnych niepotrzebnych udziwnień, skomplikowanych opisów i nużących akcji. Lekka w odbiorze lektura, która umili Wam niejeden wieczór. Miła i poruszająca fabuła w której brak gwałtownej akcji jest plusem.

    Nicholas Sparks idealnie ukazuje w swoich książkach uczucia jakie towarzyszą bohaterom, którzy przeżywają różnego rodzaju rozterki. Pokazuje, że życie wcale nie jest takie różowe. 

    Wszem i wobec mogę stwierdzić, że Sparks należy do cenionych przeze mnie autorów. Potrafi wzbudzić we mnie tyle emocji, wywołać łzy i poruszyć mnie do głębi. Ostatnia Piosenka bezsprzecznie należy do tych, które zmuszają czytelnika do refleksji. Nie jest to pusta opowiastka o niczym. Jest to piękna historia o wybaczaniu, miłości, więzi, o przemianie i dostrzeganiu w życiu tego co powinno być najważniejsze. Ja wprost uwielbiam takie klimatyczne książki, a ta do takich jak najbardziej należy i wiem, że często będę do niej wracała myślami. Dlatego moja ocena to 8,5/10. Polecam każdemu!