"Chwila szczęścia" Federico Moccia

Dziękuję!

Nicco jest młody, ironiczny, dowcipny i bystry. Ma tylko jeden problem: jego dziewczyna, Alessia, odeszła od niego, mówiąc na pożegnanie jedynie „Przykro mi”. Nicco nie może się z tym pogodzić: rok wspaniałego, radosnego i intensywnego związku przekreślony bez słowa wyjaśnienia. Na szczęście jest Gruby, dawny kumpel z liceum, trochę nieokrzesany, ale bardzo sympatyczny, pełen energii, który ciąga Nicca po imprezach, barach i kolacjach. Od roku jest zakochany w dwóch dziewczynach naraz, pracuje przez internet i sprzedaje pirackie płyty z muzyką i filmami. To człowiek, który odnajdzie się w każdej sytuacji. Nie ma żadnych skrupułów, by wykorzystywać okazje, które życie serwuje mu na srebrnym półmisku. Zupełnie inaczej niż Nicco, który wszędzie widzi problemy i ma do siebie żal za wiele zdarzeń z przeszłości, na przykład obwinia się o to, że za rzadko mówił ojcu, jak go kocha. Wymyśla sobie od kretynów za każdym razem, kiedy wspomina chwile, w których czuł, jak bardzo kocha Alessię, ale nie znajdował słów, by jej o tym powiedzieć. Pewnego wieczoru w Rzymie w jego poobijanym życiu pojawiają się dwie turystki z Polski. Gruby i Nicco nadskakują im, jak tylko Włosi potrafią. Gorące lato, Rzym, wszechobecne piękno i pragnienie, by spełniły się marzenia. Każdy z bohaterów otrzyma szansę na szczęście. Czy Nicco otworzy swoje serce przed cudzoziemką? Czy pozwoli zabrać głos nowemu uczuciu? Czy będzie w stanie definitywnie rozliczyć się z przeszłością i cieszyć nowym rozdziałem swojego życia, nawet jeśli ten będzie trwać tylko chwilę?

Federico Moccia większości znany jest zapewne z książek takich, jak np. "Trzy metry nad niebem", czy "Tylko ciebie chcę". Obie te pozycje zostały docenione przez czytelników, a nawet filmy, które powstały na podstawie książek autora zdobyły rzeszę fanek (bo panowie raczej za romansidłami nie przepadają, chociaż...). Dlatego z miłą chęcią skorzystałam z okazji i zapoznałam się z najnowszym dziełem autora, które może nie wywarło na mnie piorunującego wrażenia, jednak zupełnie tego nie oczekiwałam. Sądziłam raczej, że będzie to przyjemna powieść na kilka wieczorów, do przeczytania przed snem. I powiedzieć muszę, że się nie zawiodłam, ale doszukałam się kilku "minusów".

Powieści o nastoletniej miłości jest cała masa. Rzadko kiedy, jakaś wyróżnia się na tle innych. Nie ma co się tutaj doszukiwać jakichś oryginalności na tym polu, jednak lubię, kiedy książka, pomimo iż nie jest innowacyjna, to posiada pewne cechy, które ją wyróżniają. "Chwila szczęścia" posiada na pewno jedną taką cechę, otóż pewien Włoch zakochuje się - uwaga -  w turystce z Polski! A to niespodzianka. Ten motyw bardzo przypadł mi do gustu i z ciekawością czytałam perypetie tej dwójki, a raczej czwórki, bo w książce autor "umieścił" dwie turystki z Polski.

"Straciłem coś i to spowodowało, że przestałem marzyć, a jednego jestem pewien: bez marzeń nigdzie nie dojdziesz"

Styl autora jest lekki, co sprawia, że książkę czyta się niezwykle lekko, a to pozwala nam się odprężyć. "Chwila szczęścia" należy do tego typu powieści, które są niezobowiązujące i nie zajmują całej naszej uwagi na tyle, byśmy zapomnieli o całym Bożym świecie. Ja osobiście czasami lubię sięgnąć po taką lekturę, bowiem po całym dniu, czy tygodniu pracy, szukam czegoś, co sprawi, że się uśmiechnę i zrelaksuję. Nie jest to książka dla tych bardziej wymagających czytelników, chociaż sama do takich należę, ale od czasu, do czasu trzeba się oderwać od fantasy.

Przechodząc do analizy postaci... Nicco zostaje porzucony przez swoją dziewczynę i przez to ciągle się nad sobą użala, co doprowadzało mnie przez większość czasu do szału. Cały czas nachodziły go myśli o swojej byłej, a ja miałam ochotę nim potrząsnąć i wrzasnąć w twarz, żeby nie był takim mięczakiem. Rzuciła go, no trudno, ale przecież świat się nie skończył, prawda? Młody chłopak, przed nim całe życie, a ten mi tutaj smutny chodzi non stop. Na szczęście wszystko się zmieniło, kiedy poznał Anię. Muszę jednak przyznać, że z żadną postacią się nie zżyłam. Owszem sympatię poczułam do wszystkich, ale żadna nie ujęła mnie na tyle, bym nazwała ją ulubioną. Brakowało mi w ich osobowości pewnej konsekwencji autora. Wszystkie były mało barwne i nie wyróżniały się kompletnie niczym. Niemniej mimo to książkę czytało się całkiem dobrze.