"Krwawy szlak. Kroniki czerwonej pustyni" Moira Young

Dziękuję!

Życie Saby zmienia się nieodwracalnie, gdy czterej tajemniczy jeźdźcy porywają jej brata bliźniaka, Lugh. Zdecydowana zrobić wszystko, by go odnaleźć, Saba wkracza w świat, o którym wcześniej tylko słyszała – pełen wrogów, ale i sprzymierzeńców, dziwacznych kreatur i niezwykłych talizmanów. W nowym, złowrogim otoczeniu odkryje, że potrafi być groźną wojowniczką, przebiegłą przeciwniczką, a przede wszystkim – że nic nie może zniszczyć jej woli przetrwania. W towarzystwie przystojnego śmiałka o imieniu Jack i bandy wojowniczek zwanych Wolnymi Jastrzębiami Saba wyruszy, by ocalić brata, a może nawet cały świat.

Prawa do ekranizacji książki nabył Ridley Scott!

Pierwszym, co mnie zaskoczyło był brak wyróżnienia poprzez myślnik, czy cudzysłów wypowiedzi  poszczególnych bohaterów/prowadzonych dialogów. Przyznam, że ciężko było mi się przyzwyczaić do takiego stanu rzeczy, bo wszystko zlewało mi się w jeden potok słów. Jednak kiedy już to przemęczyłam, czytało się  całkiem nieźle. Chociaż zdarzało mi się zastanawiać, która z postaci w danym momencie się wypowiada i czy to aby nie są tylko jej przemyślenia. Brakowało mi bardzo tego zaakcentowania, do którego jestem już przyzwyczajona, gdyż w każdej książce dialogi są wyróżnione wyżej wymienionymi znakami. Z jednej strony jest to bardzo istotna rzecz, z drugiej zaś nie wpływa znacząco na odbiór całości, która jest diabelnie ciekawa i wciągająca. Muszę przyznać, że jest to jedyny „mankament”, jaki znalazłam w tej książce. 

Można by pomyśleć, że w dobie, gdzie rządzą wszechobecne schematy, czy to w książkach, czy nawet w filmach, nie da się stworzyć czegoś oryginalnego. Jednak autorzy ciągle próbują. Jednym się to udaje, innym nie. Moira Young może nie stworzyła czegoś innowacyjnego, ale też nie powieliła nudnych schematów, które naprawdę potrafią zmęczyć nawet najbardziej wytrwałego czytelnika. Ja na ten przykład nie znoszę nudnych, przeciągających się wątków, które są opierane tylko i wyłącznie na jednej płaszczyźnie. Zazwyczaj jest to wielka miłość, którą autor opisuje przez całą treść. Ileż można? „Krwawy szlak” na szczęście nie jest ani nudny, ani o wielkiej nieodwzajemnionej miłości, czy też wiecznych problemach - które zazwyczaj sama sobie stwarza - głównej bohaterki. Do charakterystyki postaci przejdziemy jednak za chwilę. Teraz może coś o samej fabule, która z początku do mnie niespecjalnie przemawiała... Otóż zapoznanie się z „Krwawym szlakiem” było ciężkie, aczkolwiek późniejsze zagłębianie się w jego treść było swoistą przyjemnością. Właśnie tego oczekiwałam! Książki, która nie będzie chciała mnie wypuścić ze swojego świata. Pełnego niebezpieczeństw, rozlewu krwi, podejmowania trudnych decyzji, ale przede wszystkim poświęcenia i oddania drugiej osobie.

Analizując postaci, nie będę się szczegółowo rozdrabniała i opisywała każdej z osobna, gdyż zajęłoby mi to naprawdę sporo czasu. Każda z postaci jest na swój sposób skomplikowana, czy to przez charakter, przeszłość czy pobudki, które prowadzą ją do osiągnięcia wytyczonego celu. Bowiem wszystkie postaci w tej książce mają określone zadanie. Zadania te są podobne, lecz każdym z bohaterów kierują inne motywy. Dla jednego ważne jest dobro przyjaciół, dla drugiego przetrwanie, a dla trzeciego uratowanie bliskiej mu osoby. Tak więc można powiedzieć, że co postać, to inne emocje jej towarzyszące. Nie potrafię również wybrać najbardziej wyróżniającej się osobowości, gdyż bohaterowie, jakich nakreśliła nam Moira Young są niebywale interesujący. Każda z osobna i wszystkie razem wzięte tworzą naprawdę ciekawą feerię barw w tej książce.

Cóż ja mogę więcej powiedzieć o tej książce... A! Wiem. Nie porównuję nawet "Krwawego szlaku" do "Igrzysk Śmierci", gdyż moim zdaniem są to zupełnie różne książki. Jakoś nie dostrzegłam podobieństwa jednej, do drugiej... Jednak jeśli musiałabym wybierać pomiędzy Igrzyskami a Szlakiem... Na chwilę obecną wybrałabym Szlak.