"Czerwień rubinu" - ekranizacja.

Pewnego dnia szesnastoletnia Gwendolyn Shepherd  niespodziewanie przenosząc się wstecz o sto lat -  odkrywa, że jest posiadaczką genu podróży w czasie. Wszyscy byli przekonani, że gen ten posiada jej kuzynka, Charlotta. Jednak los chciał inaczej. Gwen zostaje wtajemniczona w sprawy podróżników i wraz z przystojnym, aczkolwiek zbyt aroganckim siebie Gideonem ma do wypełnienia niebezpieczną misję w XVIII. wieku.

    Znacie „Trylogię Czasu” autorstwa pani Kerstin Gier? Jeśli tak, to zapewne wiecie, że powstała ekranizacja pierwszego tomu pt. „Czerwień Rubinu”. Tych, którzy o trylogii nie słyszeli, a lubią podróże w czasie, zachęcam do sięgnięcia po te trzy pozycje. Dzisiaj nie stricte o książce, a o samej ekranizacji. Oczywiście nie obejdzie się bez porównań książki do filmu, filmu do książki. Inaczej się nie da.

Gatunek: Fantasy
Produkcja: Niemcy
Premiera: 14 marca 2013 (świat)
Reżyseria: Felix Fuchssteiner
Scenariusz: Katharina Schöde, Felix Fuchssteiner

   Całość wykonania pozostawia naprawdę wiele do życzenia. Zacznę od scen, które są kompletnie niedopracowane, a czasami śmieszne. Mam wrażenie, że wykonawcy nie poświęcili poszczególnym scenom większej uwagi, w dodatku wszystko jest zrobione na odczepnego. Ja rozumiem, że nie da się żywcem wszystkiego przenieść z książki na ekran, ale jeśli już poświęcam się jakiejś scenie, to niech ona będzie porywająca chociaż w najmniejszym stopniu. Mnie jakoś żadna ze scen nie porwała ani względem żadnej z nich nie odczułam jakichś głębszych emocji. Czasami zastanawiałam się, czy to na pewno ta scena z książki i dlaczego to wszystko tak ze sobą nie współgra; chodzi mi tutaj o grę aktorską, szybkość wydarzeń, a także o wymieszanie kilku wątków i stworzenie zupełnie odrębnej całości.
Ogólnie mówiąc, film to jakiś miszmasz z książki. Wszystko biegnie tak szaleńczym tempem, że ciężko się połapać; jeśli ktoś czytał książkę, a następnie zabrał się za oglądanie tej ekranizacji, to zapewne wie, o co mi chodzi, a jeśli nie, to Wam przybliżę. Otóż w książce wszystkie wątki są w mniejszy lub większy sposób rozbudowane, dzięki czemu czytelnik wczuwa się w życie bohaterów, może się z nimi utożsamić. Fabuła książki jest podzielona na rozdziały i w każdym z nich dzieje się coś innego, wszystkie wydarzenia biegną swoim torem, nie mieszając się z innymi, wtedy czytelnik nie ma mętliku w głowie i pytań typu „ale jak to?”. Natomiast jeśli idzie o film, to byłam często skonfundowana. Po obejrzeniu zastanawiałam się, dlaczego to wszystko jest tak wymieszane i sprawia, że widz sam nie wie, co o tym myśleć.

   Gra aktorska? Nie powiedziałabym, że aktorzy się postarali w odgrywaniu swoich ról. Brakowało mi tych widocznych emocji, tego wszystkiego, co sprawiłoby, że uwierzyłabym w to, co widzę, np. uczucie pomiędzy Gwendolyn (Maria Ehrich) i Gideonem (Jannis Niewöhner), strach przed przeznaczeniem Gwendolyn albo zazdrość Charlotte (Laura Berlin). Nie powiem, mogłoby być gorzej. Jednak sądzę, że CI MŁODZI aktorzy nie sprostali wymaganiom.

    Teraz czas na efekty specjalne. W końcu sama kwestia podróżowania w czasie jest czymś niezwykłym i byłam ciekawa, jak poradzą sobie z tym realizatorzy filmu. Tutaj akurat było w porządku, aczkolwiek bez fajerwerków. Spodziewałam się czegoś zgoła innego, ale nie narzekam. Przeskoki w czasie przedstawione są w sposób prosty i całkiem przyjemny, więc nawet nie mogłabym powiedzieć, że tutaj realizatorzy wykazali się jakąś ponadprzeciętną maszynerią.

Ogólnie rzecz biorąc, nie obejrzałabym ponownie tego filmu. Jak książkę sobie chwalę, tak ekranizacja jest nieciekawa.

Recenzja powstała na potrzeby portalu: