"Papierowe miasta" John Green

„Nastoletni Quentin Jacobsen spędza czas na adorowaniu z oddali żądnej przygód, zachwycającej Margo Roth Spiegelman. Więc kiedy pewnej nocy niegrzeczna Margo uchyla okno i, zakamuflowana jak ninja, wkracza na powrót w jego życie, wzywając go do udziału w tajemniczej i misternie zaplanowanej przez siebie kampanii odwetowej, Quentin oczywiście podąża za dziewczyną. Gdy ich całonocna wyprawa dobiega końca i nastaje nowy dzień, Quentin przychodzi do szkoły i dowiaduje się, że zagadkowa Margo w tajemniczych okolicznościach zniknęła.” 

Odkąd przeczytałam „Gwiazd naszych wina”[recenzja], John Green stał się jednym z tych, którego książki muszę mieć na swojej półce. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym po jakąś nie sięgnąć. Tak mnie omamił swoim stylem, tym, jak buduje napięcie i wyzwala emocje, że jego książki są dla mnie po prostu ważne. Kiedy więc usłyszałam o kolejnym jego bestsellerze pt. „Papierowe miasta”, rzecz jasna, musiałam po nią sięgnąć. Czy wywarła na mnie tak wielkie wrażenie, jak „Gwiazd naszych wina”? O tym nieco niżej.

Poznajemy głównego bohatera, któremu na imię Quentin, dla przyjaciół po prostu Q. Chłopak ma osiemnaście lat i ma fioła na punkcie swojej sąsiadki, w której zakochał się, jeszcze gdy byli dziećmi – Margo Ruth Spiegelman. Wystarczyło jedno wydarzenie z tamtych czasów, aby wszystko się zmieniło. Obecnie Q i Margo niewiele łączy. W szkole udają, że się nie znają. Należą do zupełnie innych światów. A może tak im się tylko wydaje? Q nadal darzy Margo wielką sympatią, więc kiedy dziewczyna wpada na szalony pomysł i w środku nocy wyciąga chłopaka z łóżka, by ten mógł jej pomóc w jego realizacji, on nie jest do końca przekonany, ale szybko zmienia zdanie. Tym samym nie wie, co go czeka po tej szalonej przygodzie.

Wstępnie wspomniałam jedynie o dwóch postaciach: Margo Ruth Spiegelman – tajemniczej dziewczynie, której do tej chwili nie potrafię zrozumieć – i Quentinie Jacobsenie, który jest główną, a zarazem jedną z najbardziej charyzmatycznych postaci w tej książce… A przecież jest tutaj jeszcze kilka innych, o których aż grzech nie wspomnieć! Mam na myśli niezmiernie śmiesznego i bardzo sympatycznego Bena, jednego z najlepszych przyjaciół Q, który wbił się w moją pamięć dwoma słowami: „królisie” – zwrot, którego Ben notorycznie używa wobec dziewczyn – oraz „o tak!” – jako odpowiedź na wszystko. Jest również geniusz informatyczny – Radar – któremu nic nie jest straszne, a znalezienie informacji w Internecie – nawet tych trudnych dla normalnego człowieka – jest pestką.

Humor, humor i jeszcze raz humor! Autor zieje humorem w tej książce, że aż miło. W dodatku jest to humor, że tak powiem, na poziomie i inteligentny, a nie niby śmieszne słowa rzucane, ot tak, żeby tylko było. Uśmiech nie schodził mi z ust i między innymi to właśnie dlatego cenię sobie Johna Greena. W jednej powieści sprawia, że czytelnik zalewa się łzami, a w drugiej, że śmieje się w głos. Jestem ogromnie ciekawa kolejnej książki Greena „Szukając Alaski” i tego, z której strony tym razem pokaże się nam ów autor. Ogólnie rzecz biorąc, bardzo lubię styl, w jakim tworzy swoje dzieła. Zwłaszcza to, jak barwnie opisuje wydarzenia i uczucia, które targają bohaterami, tym samym idealnie, niczym wytrawny magik żongluje naszymi emocjami… Ogromnie go za to szanuję i cenię, gdyż nie każdy pisarz to potrafi.

Jeżeli chodzi o fabułę, to z pewnością nie jest to sztampowa powieść, co to, to nie. Co prawda, jest nastoletnia miłość, ale zupełnie różniąca się od tych, które spotykamy w niemal każdej książce dla młodzieży. Tak samo przygoda, w której uczestniczą bohaterowie, jak i czytelnik. Śmiem sądzić, że nie spotkaliście się z taką tajemniczą i wciągającą, a nawet detektywistyczną akcją. O tak! Cała masa tutaj zagadek i tajemnic. Czytelnik nie znajdzie czasu na nudę, gdyż autor zapewnił mu wiele poszlak, które czasami wodzą za nos, a czasami doprowadzają do jeszcze większej ilości tropów.

Dlatego naprawdę polecam, nie tylko tym, którzy lubią lekkie i przyjemne powieści, oryginalne wątki czy detektywistyczną akcję. Polecam każdemu, ot tak, po prostu, bo naprawdę warto.

Powyższy tekst ukazał się również na portalu: