"Siedem minut po północy" Patrick Ness

"Odważna, pełna czarnego humoru, głęboko poruszająca opowieść o chłopcu, jego ciężko chorej matce i niezapowiedzianym, potwornym gościu. 

Jest siedem minut po północy, gdy trzynastoletni Conor budzi się i odkrywa, że za oknem jego sypialni czai się potwór. Jednak to nie tego potwora Conor się spodziewał – sądził, że odwiedzi go raczej ten z dręczącego go koszmaru, powtarzającego się niemal każdej nocy od dnia, kiedy matka chłopca rozpoczęła leczenie. Potwór z jego podwórka jest inny. Sędziwy. I dziki. I chce czegoś od Conora. Czegoś niebezpiecznego i przerażającego.

Żąda prawdy.

Na podstawie ostatniego pomysłu wielokrotnie nagradzanej pisarki Siobhan Dowd – która zmarła na raka i nie mogła sama napisać tej historii – Patrick Ness stworzył mroczną, przejmującą powieść o nieszczęściu i stracie, a także o potworach: tych realnych i tych wyobrażonych."

    "Siedem minut po północy" to nie jest byle powieść, czy jakaś tam opowiastka, która ma czytelnikowi tylko umilić czas. Jest to porywająca i piękna historia chłopca i jego lęków, ukazana w sposób nieco fantazyjny, ale również prawdziwy. Sama wizja potwora, który dręczy małego Conora jest jedną, wielką metaforą, tak dobrze skonstruowaną, że sama do końca nie wiedziałam o co chodzi. Dopiero pod koniec książki wszystko układało się w jedną i kompletną całość, która wzruszyła mnie do głębi. Z początku, kiedy widziałam zapowiedź, nie sądziłam, że będzie to aż tak wzruszająca  i pełna refleksji lektura. Patrząc na okładkę i sam tytuł myślałam, że będzie to coś na kształt kryminału, tudzież thrillera psychologicznego. Co prawda jest to emocjonująca książka z dobrze skrojonym wątkiem psychologicznym, ale (na szczęście) brak wątku kryminalnego. Dlaczego na szczęście? Jakoś nie miałam ochoty na kryminalne zagrywki.

"Opowieści to dzikie stworzenia - rzekł potwór. - Gdy je uwolnisz, kto wie, jakiego spustoszenia mogą narobić."

    Trzynastoletni Conor przechodzi trudny okres w swoim życiu. Chłopiec musiał szybciej dorosnąć i uporać się z rzeczywistością, która niestety nie była dla niego łaskawa. Ciężko mu się przyzwyczaić do tego, że stan jego mamy zamiast się poprawiać, ulega drastycznemu pogorszeniu. Conor próbuje sobie z tym wszystkim poradzić na swój własny sposób. W szkole odtrąca od siebie przyjaciółkę - w sumie nie ma czemu się się dziwić, w końcu to ona wypaplała wszystkim o tym, co dzieje się w domu chłopca - daje się poniewierać innym dzieciakom i nie szuka pomocy, kiedy inni chcą mu jej udzielić. Jest jednak Potwór, który nawiedza chłopaka w czasie tytułowym, czyli wtedy, gdy zegar wybija 12.07. Conor nie obawia się potwora, co z początku wydawało mi się trochę dziwne. Nie okazuje względem niego lęku, a nawet pozwala sobie na kwestionowanie jego mocy i istnienia. Potwór postanawia opowiedzieć chłopcu 3 historie, z jednym zastrzeżeniem. Czwartą prawdziwą historię ze swojego życia opowie sam Conor...

"Nie zawsze musi istnieć jakiś dobry bohater. Tak jak nie zawsze musi istnieć zły. Większość ludzi plasuje się gdzieś pośrodku."

    Jeśli idzie o treść, to według mnie jest ona bez zarzutu. Tak samo postaci, jak i świetny pomysł na książkę, o samej wciągającej fabule nie wspominając. Lecz jest coś, co podobało mi się najbardziej. Mianowicie te trzy historie opowiadane przez Potwora. Każda z nich niesie ze sobą pewien przekaz, który dla chłopca nie jest widoczny na pierwszy rzut oka, za to dla mnie, jako czytelnika był jasny i zrozumiały. Podobał mi się również ogólny przekaz, jaki niesie ze sobą treść "Siedmiu minut po północy". W dodatku te przecudowne i mrożące krew ilustracje, idealnie wkomponowane w treść, są nie tylko dodatkiem, ale moim zdaniem bardzo ważnym uzupełnieniem całej historii małego Conora, Potwora i jego mamy.

"Niekiedy ludzie muszą najmocniej okłamywać właśnie samych siebie."

    Można pomyśleć, że tych dwieście stron to niewiele, jednak kiedy już się zagłębi w ich treść, odczuwa się ich bogactwo. Ogólnie rzecz biorąc... Książka (jak dla mnie) jest niesamowitym dziełem, którego na pewno tak łatwo nie zapomnę. Piękna i mądra opowieść, która osiada na dnie serca i pozostaje na długo w pamięci. Polecam każdemu bez wahania!  

"Nie piszesz swojego życia słowami - rzekł potwór - lecz działaniami. Nie jest ważne, co myślisz. Liczy się tylko to, co robisz."