"Druga szansa" Katarzyna Berenika Miszczuk

"Julia budzi się w tajemniczym szpitalu. Nie poznaje własnego odbicia, nie pamięta, jak się tu znalazła. Z czasem dowiaduje się, że cała jej rodzina zginęła w pożarze. Jedynie Julii udało się przeżyć, choć na skutek odniesionych obrażeń straciła pamięć. Nazwa ośrodka, Druga Szansa, powinna napawać pacjentów otuchą... Co jednak myśleć o kobiecie, która ciągle wróży Julii śmierć, pojawiającej się nagle nieznajomej dziewczynie i szeptach rozbrzmiewających dookoła?

 Najwyraźniej dzieje się tu coś dziwnego."

Zacznę od olśniewającej okładki, która swoim mrocznym klimatem przyciągnęła mój wzrok. Uwielbiam projekty graficzne Uroborosa. Ich graficy dbają o detale i widać wyraźnie, że ze starannością wykonują swoje zadanie. Coś wspaniałego. A najlepsze jest to, że okładka idealnie oddaje klimat fabuły. 

Z twórczością Miszczuk miałam już styczność... Przyznać muszę, że pierwszy tom o Wiktorii Biankowskiej nie przypadł mi do gustu. Szczerze powiedziawszy - kompletnie mi się nie podobał. Mam jednak nadzieję, że kolejne tomy są lepsze, gdyż zainwestowałam już w całą trylogię. Wracając jednak do "Drugiej szansy". Bardzo dobra książka! Autorka niesamowicie zaskoczyła mnie tą powieścią grozy. Muszę przyznać, że często podczas czytania, z przestrachem rozglądałam się na boki, szukając zjaw z książki. Zwłaszcza, że nie przepadam za motywem dzieci w horrorach (filmach), a wiadomym jest, że książki bardziej pobudzają naszą wyobraźnię. Kiedy więc czytam o strasznych zjawach dzieci, moja wyobraźnia pracuje na najwyższych obrotach. Tak! Przyznaję się... Jestem strachliwym osobnikiem.
To, jak Miszczuk wpłynęła na moją wyobraźnię i ją pobudziła, jest naprawdę godne pochwały, gdyż tylko książki z tej wyższej półki mają takową "moc", więc to o czymś świadczy.

Od książki nie sposób się oderwać. Mogę śmiało rzec, że przeczytałam ją jednym tchem. Szkoda, że jest to jednotomowa powieść. Gdyż - nie ukrywam - że chętnie zapoznałabym się z jakąś kontynuacją. Kto wie, może autorka pokusi się o sequel. Jeśli tak, to ja na pewno po niego sięgnę.

Rzecz dzieje się w dosyć specyficznym miejscu. Sama nie wiem, jak je do końca określić. Chyba najtrafniejszą nazwą będzie - szpital psychiatryczny. Nie dość, że całe to pomieszczenie jest dziwne, to jeszcze sytuacje, w jakich znajduje się nasza bohaterka są jakby... nierealne. Wszystko to, co ma miejsce w ośrodku "Druga szansa" jest jakby wyrwane ze świadomości Julii. Trafne będzie tutaj stwierdzenie, iż twór, jaki napisała pani Miszczuk, jest naprawdę intrygujący. Przyznam szczerze, że ciężko było mi przewidzieć fabułę. A, kiedy już myślałam, że dochodzę do sedna, okazywało się, że jestem w martwym punkcie, bo pani Katarzyna rozegrała to zupełnie inaczej. Także, jeśli chodzi o tajemniczość, to niezaprzeczalnie aura mrocznej tajemnicy przesycała całość - za to naprawdę wielkie brawa. 

Język, jakim powieść ta została napisana jest prosty, zwięzły, przeciętnie obrazowy (ale działający na wyobraźnię, chyba właśnie przez tą małą obrazowość). Autorka podrzuca nam strzępki opisów. Nie są one zbytnio rozbudowane i sądzę, że przez to pobudzają naszą wyobraźnię o wiele bardziej niż wtedy, kiedy mamy podane wszystko na tacy.

Podoba mi się również motyw kruków. Jest to druga dobra książka, która ma bardzo dobry wątek, gdzie to właśnie kruki są w centrum uwagi. Dzięki temu ta cała klimatyczność jeszcze bardziej zyskała w moich oczach. Co jeszcze? Hmmm... Motyw duchów. O tak! Kolejny plus. 

Co prawda książka nie jest genialna, ale jest na pewno bardzo dobra i dlatego, pozwolę sobie ją Wam polecić. Przekonajcie się sami, czy przypadnie Wam ona do gustu, czy też może nie. Moim zdaniem ta powieść jest o niebo lepsza od serii o Diablicy.

Za książkę dziękuję serdecznie Księgarni Libroteka.pl