"Szukając Alaski" John Green

Green udowodnił, że odnalezienie Alaski nie jest wcale takie trudne. Jednak poznanie i zrozumienie jej zajmuje jednak sporo czasu. Nawet kiedy sądzisz, że już ją rozgryzłeś, to tak naprawdę po prostu zagubiłeś się w labiryncie. W labiryncie cierpienia, z którego wyjście wcale nie jest takie proste… O ile w ogóle jest możliwe.

Johna Greena wielbię przede wszystkim za książkę „Gwiazd naszych wina”, podczas czytania której wylałam mały ocean łez. Piękna, głęboka i wzruszająca powieść, którą polecam dosłownie wszystkim. Naprawdę warto. Kolejną książką Greena, z którą miałam styczność to „Papierowe miasta”, które były równie dobre, jak GNW, ale nie przebiły jej wspaniałości. Teraz przyszła kolej na książkę „Szukając Alaski”. Szczerze przyznam, że nie wiedziałam, czego mam się spodziewać. W końcu to debiutancka powieść autora. Dlatego przed przeczytaniem zapoznałam się z kilkoma niezbyt pochlebnymi opiniami, przez co obawiałam się, że i ja będę zawiedziona. Na szczęście nie było aż tak źle. Zachwytów nie będzie, ponieważ książka nie powaliła mnie na kolana, ale na pewno była ciekawa.

Pragnę zaznaczyć „głośno” i wyraźnie, że te trzy powieści są odrębnymi historiami i nic ich nie wiąże! Czytałam już wiele komentarzy typu „jak przeczytam pierwszy tom, to sięgnę po drugi”. Nie! To są powieści jednotomowe. Chociaż przyznać muszę, że okładki są mylące.

Green słynie z tego, że w każdej jego książce ukryty jest głęboki sens, a postaci to złożone osobowości, które pomimo, iż są nastolatkami, to ich emocjonalność jest nad wyraz rozwinięta. Właśnie za to lubię styl Greena i sądzę, że wyczułabym go wszędzie. Przez historie pisane jego ręką płynie się z lekkością, a czyta się to wszystko z czystą przyjemnością i chociaż „Szukając Alaski” nie jest tak dobra jak wcześniejsze dwie książki, to i tak nie oddałabym jej nikomu i za nic.

"Spędzasz całe swoje życie w labiryncie, zastanawiając się, jak któregoś dnia z niego uciekniesz i jakie niesamowite to będzie uczucie, wmawiając sobie, że przyszłość pomaga ci przetrwać, ale nigdy tego nie robisz. Wykorzystujesz przyszłość, aby uciec od teraźniejszości."

Język nienaganny, obrazowy i przyjemny. W zasadzie można śmiało rzec, że takim stylem autor dotrze do każdego odbiorcy, ponieważ jest on prosty i zrozumiały. Postaci stworzone (jak zwykle) z lekkością. Sympatyczne, realne i charakterne. Pomysł ciekawy, brak tutaj schematyczności i powielanych do bólu wątków miłosnych, problematycznych nastolatków czy przewidywalnej fabuły. O tak, po raz kolejny udało się Greenowi mnie co rusz zaskakiwać.

Problem polega na tym, że w książce czasami wiało nudą… Ja osobiście czytałam ją, że tak powiem na kilka razy. Trudno mi się było wdrożyć, jednak później szło nieco lepiej. Przez niektóre wątki przebrnęłam z wyżej wspomnianą lekkością, zaś przez resztę trochę trudniej było przepłynąć. Nie było w niej porywających momentów, a akcja przebiegała dosyć monotonnie. Niektórym zapewne to nie przeszkadza, jednak mnie osobiście nużyło. Nie sądzę również, żeby taka leniwa akcja była odprężająca, przynajmniej nie w tym przypadku. Zaznaczyć jednak muszę, że ostatnie sto stron czytałam z zapartym tchem i muszę przyznać, że nie chciałam, żeby ta historia już się skończyła…

Na koniec niniejszej relacji z lektury „Szukając Alaski” pragnę wspomnieć, że książka wywarła na mnie dobre wrażenie i w ogólnym rozrachunku bardzo mi się podobała. Zauważyłam, że Green lubi motyw śmierci i w każdej książce właśnie na śmierci opiera się cała fabuła. W każdej książce ukazuje ten motyw w inny sposób, przez co całość jest ciekawa i na pewno wartościowa. Jeśli szukacie wartościowych książek opowiadających o nadziei, stracie i cierpieniu, to gorąco polecam Wam książki Johna Greena.

"W którymś momencie wszyscy podnosimy wzrok i uświadamiamy sobie, że zgubiliśmy się w labiryncie."

Recenzja napisana dla portalu literatura.juventum.pl

Dziękuję!