"Mechaniczna księżniczka" Cassandra Clare

Dziękuję!

Cassandra Clare, to jedna z nielicznych autorek, które zamieniają moje książkowe życie w pył. Nie mogę nawet słowami opowiedzieć tego, co czuję czytając jej serie... Czy to Dary Anioła, czy Diabelskie Maszyny. Nie wiem, która seria bardziej mnie wciągnęła, którą bardziej pokochałam... Obie są dziełem fantastycznym i mimo, że nie wszystkie tomy są wspaniałe, to i tak każdy z osobna sobie upodobałam. Może wystarczy komentarz typu: przecież to Cassandra Clare! Dla mnie wystarczy tylko nazwisko tej autorki, żebym w ślepo zakupiła każdą książkę, którą ona napisze. Amen.

Mechaniczna księżniczka to piękne, cudowne, ekscytujące, emocjonujące, wspaniałe zakończenie bardzo dobrej serii. Zakończenie, które zasługuje na brawa na stojąco. Bez dwóch zdań! Po raz kolejny Clare udowodniła mi i całej rzeszy jej wielbicieli, że jest pisarką, która wzruszanie i zaskakiwanie swoich czytelników ma opanowanie do perfekcji. I właśnie za to ją cenię. Chociaż czasami doprowadza mnie do pasji, tym, że uśmierca postaci, które lubię, albo sprawia im taką huśtawkę niemiłych wydarzeń, że mam ochotę wyć do księżyca... Niemniej właśnie na tym polega fenomen Cassandy Clare.

"-Pytałeś mnie, jak, będąc nieśmiertelnym, przeżyłem tyle śmierci. Nie ma w tym wielkiego sekretu. Po prostu wytrzymujesz to, co jest nie do zniesienia."

Przejdźmy jednak do opinii na temat Mechanicznej księżniczki, która okazała się godnym zakończeniem wspaniałej przygody, którą odbyłam z Tessą, Willem, Jemem, Charlotte, Henrym, Sophie, Gideonem, Gabrielem i nową postacią, Cecily, siostrą Willa, która do powieści wniosła wiele dobrego.

Wszystkie te postaci są tak wspaniałe, że nie można ich nie kochać. Są barwne, charakterystyczne, zabawne, każda ma swoją historię, która wzrusza do łez... Ktoś powiedziałby, że większość postaci to zgraja dzieciaków. Może i tak, ale za to jakich dojrzałych dzieciaków. Dzieciaków, których przygoda zapiera dech w piersiach.

"Każde serce posiada własną melodię a ty znasz moją."

Prawda jest jednak taka, że autorka skupiła się bardziej na wątkach miłosnych, aniżeli na wątku zagrożenia, które niósł ze sobą Mortmain i jego mechaniczne maszyny, a  jakie napędzało akcję w poprzednich tomach. To się da odczuć chyba każdemu czytelnikowi, ale mnie to w ogóle nie przeszkadzało, gdyż pani Clare relacje pomiędzy bohaterami prowadzi po mistrzowsku. Nie słodko, nie mdło, a realistycznie i obrazowo. W dodatku wywołując w czytelniku całą masę sprzecznych uczuć, które nim władają. O tak, jak już wcześniej wspomniałam, jest to jeden z atutów autorki, z którym ta się nie kryje, a wykorzystuje go w każdej nadarzającej się okazji. Nuda? Ha! Nuda Wam nie grozi. Nawet się nie spostrzeżecie, kiedy i w jaki sposób zawładnie Wami ta książka. Mnie porwała od samego początku, a napięcie, jakie towarzyszyło mi do samego końca, nie opuściło mnie nawet do teraz. Dlatego już z ogromną niecierpliwością czekam na kolejną serię Cassandry Clare.

 "Jedne sekrety lepiej jest wyjawić, inne lepiej dźwigać samemu, żeby nikomu nie sprawiać bólu." 

Wtrącę jeszcze tylko, że końcu wiem kim z Darów Anioła był brat Zachariasz, który od zawsze mnie intrygował... Sądzę, że każdy będzie zaskoczony.

Coś na koniec, o epilogu, który wywrócił mój świat do góry nogami. Nie wiedziałam, czy się śmiać, czy płakać... Fenomenalne? Nie. Nawet to jedno słowo nie oddaje całej prawdy o tym zaskakującym i najlepszym epilogu, jaki dane mi było kiedykolwiek czytać. Do momentu, kiedy został mi do przeczytania jeszcze TYLKO epilog, byłam wniebowzięta. Jednak po jego przeczytaniu? Brak mi słów. 

Serię polecam z całego serca.

Recenzja tomów poprzednich:

KLIK