"19 razy Katherine" John Green

Byle nie kolejna Katherine!

Colin Singleton gustuje wyłącznie w dziewczętach o imieniu Katherine. A te zawsze go rzucają. Gwoli ścisłości, stało się tak już dziewiętnaście razy. Ten uwielbiający anagramy, zmęczony życiem cudowny dzieciak wyrusza w podróż po Ameryce ze swoim najlepszym przyjacielem Hassanem, wielbicielem reality show Sędzia Judy. Chłopcy mają w kieszeni dziesięć tysięcy dolarów, goni ich krwiożercza dzika świnia, ale za to nie towarzyszy im ani jedna Katherine. Colin rozpoczyna pracę nad Teorematem o Zasadzie Przewidywalności Katherine, za pomocą którego ma nadzieję przepowiedzieć przyszłość każdego związku, pomścić Porzuconych tego świata i w końcu zdobyć tę jedyną. Miłość, przyjaźń oraz martwy austro-węgierski arcyksiążę składają się na prawdziwie wybuchową mieszankę w tej przezabawnej, wielowarstwowej powieści o poszukiwaniu samego siebie.

John Green zasłynął w Polsce książką pt. „Gwiazd naszych wina”, którą osobiście uwielbiam. Zostały u nas wydane również takie tytuły jak „Szukając Alaski”, „Papierowe miasta” czy też „19 razy Katherine”. Właśnie o tej ostatniej chciałabym Wam napisać kilka słów, ale zanim do tego przejdziemy, chciałabym również skupić się nieco na samym autorze. Green swoją twórczością rozkochał w sobie od groma czytelników. Nie tylko tych nastoletnich, ale również tych dorosłych. Od kiedy tylko pojawiła się ekranizacja GNW, w sieci/księgarniach oraz kinach aż zawrzało – nie, nie żartuję. Niewiele osób wie, że „Gwiazd naszych wina” mimo iż została wydana u nas jako pierwsza, jest ostatnią książką autora (2012). Natomiast „Szukając Alaski” (2005) była jego debiutem. Zaznaczę, że udanym debiutem. Natomiast „19 razy Katherine” (2006) jest drugą książką, którą autor napisał i wydał w Ameryce. Patrząc na pierwszą i na ostatnią powieść pisarza – z całą odpowiedzialnością mogę rzec, że niebywale się rozwinął i dojrzał (twórczo oczywiście). Jestem niezmiernie ciekawa, co też zaserwuje nam następnym razem. Czy też chwyci nas za serducho, a może rozbawi nas do łez?

Przechodząc do meritum. „19 razy Katherine” nie wzbudziła we mnie tyle emocji, co wcześniejsze dzieła Greena. Powiem więcej – określiłabym ją jako przeciętną. Panie Green, nie postarał się pan. Owszem humoru jest w niej cała masa. Sama nieraz zaśmiewałam się w głos. Dialogi są nieziemskie, a bohaterowie (o których napiszę Wam nieco więcej) są przezabawni. Jednak ciągle nie jest to to, czego spodziewałam się po tym autorze.

Można kochać kogoś tak bardzo, pomyślał, ale nigdy nikogo nie kocha się tak bardzo, jak bardzo się za nim tęskni.

Patrząc na sens fabuły, nasuwa mi się stwierdzenie, że jest ona tak naprawdę o niczym. Coś się dzieje, jest zabawnie, rozwija się lekki wątek miłosny, ale… Właśnie, ciągle jest jakieś „ale”, które zaprzątało mi głowę podczas czytania. O czym jest ta książka? O chłopaku, który mam obsesję na punkcie dziewczyn o imieniu Katherine. I tyle. Nic więcej nie mogę dodać.

Analizując bohaterów, jakich nakreślił nam autor stwierdzam, że nie za bardzo się wysilił w ich kreacji. Niby nie ma w nich niczego szczególnego, a jednak mimo wszystko ich polubiłam, zwłaszcza przyjaciela głównego bohatera (Colin), Hassana. Gość ma tak genialne teksty, że większość z nich sobie notowałam. Ta postać niewątpliwie wyróżnia się na tle innych… Jest po prostu epicka.

Powieść Greena czyta się błyskawicznie. Przyznać muszę, że jest ona przyjemna i lekka w odbiorze, więc jeśli szukacie książek tzw. „na raz”, to polecam Wam właśnie „19 razy Katherine”. Uśmiejecie się przy niej, ale nie zaabsorbuje Was ona na tyle, byście zapomnieli o Bożym świecie.

Książki to notoryczni Porzucani: gdy je odkładasz, mogą na ciebie czekać wiecznie, a gdy poświęcasz im uwagę, zawsze odwzajemnią twoją miłość.

Recenzja ukazała się również na portalu literatura.juventum.pl