"Szept cyprysów" Yvette Manessis Corporon

„Szept cyprysów” to książka obyczajowa, magiczna z wątkiem mitologicznym. Mimo, iż wydawca umieścił na okładce słowo „mity”, to tak naprawdę nie spodziewałam się, że będzie to temat bardziej rozwinięty. Sądziłam, że w książce będą jakieś wzmianki mitologiczne, ale nie przypuszczałam, że autorka oprze całą historię na jednym micie. Niemniej, jestem zaskoczona, w dodatku pozytywnie zaskoczona. Jednak jako fanka mitologii ciągle czuję pewien niedosyt.

Przechodząc do historii, jaką nakreśliła nam Yvette Manessis Corporon, wspomnę tylko tyle, że nie obyło się w niej bez plusów i minusów. Z czego plusów znalazłam więcej. Spodobał mi się prolog, który dał mi, jako czytelnikowi pewien zarys klimatycznej powieści, która wciągnie go w swoje odmęty. Lubię kiedy autor nie przechodzi od razu do rzeczy – mam tutaj na myśli, że nie zaczyna od razu od I rozdziału, ale nakreśla nam pewną wizję treści. Podobały mi się również nawiązania do mitologii, ale o tym wspomniałam wyżej. Zaskoczyły mnie pozytywne emocje, jakie wzbudziła we mnie główna bohaterka, jej babcia oraz Janni, tajemniczy nieznajomy. Relacje, które ich wszystkich łączyły, uczucia, którymi do siebie pałali i ich wspólna przeszłość. To wszystko jest jedną, pewną i czystą całością, która sprawiła, że książkę oceniłam właśnie tak, a nie inaczej.

Nie będę się tutaj wdawała w opis fabuły, gdyż sądzę, że zacytowanie opisu z okładki będzie wystarczające.

Daphne, córka greckich imigrantów mieszkających w Nowym Jorku, po tragicznej śmierci męża zostaje sama z córeczką oraz stertą rachunków do zapłacenia. Inwestuje wszystko w otwarcie własnej, greckiej restauracji. Dostaje także drugą szansę w życiu osobistym – zaręcza się z bogatym i przystojnym bankierem, ale ślub chce wziąć na greckiej wysepce Erikusie.

 Na tej magicznej wyspie mieszka Evangelia – babcia Daphne. To dzięki niej poznawała rytmy wyspiarskiego życia, przyprawionego mitami i opowieściami przekazywanymi z pokolenia na pokolenie.

Przeszłość i teraźniejszość ściśle się przeplatają w tej nastrojowej, pełnej ciepła historii o kobiecie uwięzionej między światem tradycji a wymaganiami, jakie stawia przed nią kariera zawodowa i związek z nowym mężczyzną. Evangelia wyjawia wnuczce niezwykłe dzieje swojego życia i opowiada poruszające historie z przeszłości. Daphne wreszcie pojmuje, że najważniejsza magia, w jaką powinna uwierzyć, to magia jej samej. I że poczucie bezpieczeństwa nie jest równoznaczne z miłością…

Z treści można wywnioskować, iż nie do końca będzie to wesoła i miła historia. Każdy z bohaterów ma swoje problemy i boryka się z widmem przeszłości. Gołym okiem widać, że kroi się romans, gorzkie sytuacje oraz wiele trudnych wyborów, które czekają bohaterów niniejszej książki.

Wspomniałam o plusach, to teraz może napomknę o kilku mankamentach, które może nie dla wszystkich, ale dla mnie były dosyć istotne. Weźmy na to fabułę, która nie jest na tyle porywająca, żeby można było podczas czytania treści zapomnieć o Bożym świecie. Akcji praktycznie w niej brak – chociaż tak naprawdę, jeśli chcecie spędzić leniwe popołudnie z tytułem „Szept cyprysów”, nie powinno Wam przeszkadzać. Ja wolę książki, w których dzieje się więcej, a wydarzenia nabierają tempa. Opisy… Sądzę, że autorka, która tak dobrze zna grecką kulturę, a zarazem zapewne i samą Grecję, powinna bardziej postarać się w opisach miejsc. Brakowało mi tutaj oddania ciepła samej Grecji i wyspy zwanej Erikusa. Jednakże Corporon postarała się w oddaniu czytelnikowi kultury greckiej. Tańce, jedzenie, niespieszne życie, pełne uśmiechu i oddania bliskim - rewelacja i wielki plus.

„Szept cyprysów” to idealna propozycja dla pań. Drogie panie, jeśli szukacie ciekawej i niesztampowej opowieści o poświęceniu, miłości i odnalezieniu swojego miejsca na ziemi, to niniejsza pozycja przypadnie Wam do gustu.