"Lare i t’ae" Eleonora Ratkiewicz

Byłam bardzo ciekawa książki pani Ratkiewicz, w której główne skrzypce grają elfy. Nie ukrywam, że bardzo lubię te stworzenia i w każdej książce śledzę z wielkim zainteresowaniem to, jak przedstawia nam je autor. Dlatego kiedy przeczytałam zagadkowy i ujmujący opis oraz, kiedy rzuciłam okiem na cudną okładkę, powiedziałam sobie, że ta przygoda będzie zacna. Czy tak było? O tym nieco niżej.

Autorka strasznie namieszała mi tutaj z imionami postaci. Często się gubiłam, nie wiedząc o kogo w danej chwili chodzi co, nie ukrywam, było męczące i działało na niekorzyść całości. Raz zwracała się imieniem, raz rodowym nazwiskiem… Naprawdę ciężko było mi się połapać, a to negatywnie wpływało na całościowy odbiór książki. Tak więc, jeśli chodzi o postaci, nadal nie wiem do końca, kto jest kim. Niemniej bardzo polubiłam wszystkich, za ich charyzmę, humor, podejście do wielu różnych spraw. Każda z postaci jest dopracowana i barwna, ma swoje miejsce w książce. Autorka świetnie sobie poradziła z ich kreacją, tylko te imiona – tak, wiem, ciągle nad tym ubolewam.

Teraz coś o samej treści, pomyśle, fabule. Nigdy nie czytałam książki stricte o elfach, dlatego bardzo podobało mi się to, że autorka tak obrazowo i wyraziście przedstawiła ich krainę. Coś nowego, coś innego – ciekawy świat, przyswajalna i przyjemna treść.
Osiem mocarnych królestw od niepamiętnych czasów żyje w spokoju i ładzie, a ich mieszkańcy nie muszą obawiać się niebezpieczeństwa i najazdów z sąsiednich królestw – bajkowo, prawda? Jednak „nie wszystko złoto, co się świeci”.

Królestwom zagraża niebezpieczeństwo, któremu nie mogą zaradzić – susza. Czyżby przez klęskę żywiołową zapowiadały się zamieszki? W końcu taka wizja śmierci, spowodowana głodem i pragnieniem, nikogo nie cieszy. Aby zapobiec tym wszystkim nieszczęściom, młody i zdolny król Najlissu – Lermett – będzie musiał stawić czoło innym i spróbować zapobiec potencjalnym wojnom. Misja bardzo ciężka, ale i bardzo ważna.

Trzeba zaznaczyć, iż jest to część druga, chociaż szczerze powiedziawszy nie odczułam braku części pierwszej. Autorka stworzyła Lare i t’ae tak, jakby to była odrębna historia, więc bez przeszkód można sięgnąć po tę część, jeśli nie ma się możliwości przeczytać „jedynki” – jak w moim wypadku. Nie czuję braku „jedynki”, ale sam fakt tego, że ona jednak jest, zmusza mnie do sięgnięcia po nią i przekonania się, co było „przed”.

Osobiście nie przepadam za książkami, w których ilość opisów znacznie przeważa nad ilością dialogów. Lubię, kiedy to wszystko jest wyważone, a dzięki wypowiedziom poszczególnych postaci dowiaduję się czegoś o nich samych, o ich przeszłości i tym, co w danym momencie myślą, tudzież przeżywają. Dlatego trochę mi to nie odpowiadało, trochę również męczyło. Wszystko rekompensuje styl językowy pani Eleonory Ratkiewicz, który jest bez zarzutu – a ja mogę być dumna, że nasi rodowici autorzy tak pięknie władają słowem pisanym.

Reasumując, jeśli nie przeszkadza Wam rozbudowana akcja oraz bogate opisy – polecam. Ta przygoda jednych zachwyci i sprawi im niezwykłą frajdę, a innych niekoniecznie. Wszystko zależy od tego, co kto lubi, a jak wiadomo – gusta są różne. Niemniej sądzę, że warto dać książce szansę.

Recenzja napisana specjalnie dla portalu Nastek.pl