"Doktor Sen" Stephen King

"Grawitacja nie istnieje, to życie po prostu jest ciężkie."

Nareszcie dopadł mnie zaszczyt zapoznania się z twórczością wybitnego pisarza grozy, Stephena Kinga. Tak bardzo wszyscy go zachwalają, zarówno w blogosferze, jak i poza nią, że tylko kwestią czasu było, aż zapoznam się z jakimś jego dziełem. Wypadło na książkę "Doktor Sen". Zdaję sobie sprawę z tego, że to kontynuacja "Lśnienia", którego niestety nie czytałam (wiem, grzech), ale nadrobię to! Muszę się przyznać, że trochę byłam pod presją tych wszystkich pochlebnych słów i tym samym, postawiłam Kingowi wysoko poprzeczkę. Niestety, chyba zbyt wysoko...

"Lśnienie" to chyba najgłośniej okrzyknięty bestseller Kinga. Co prawda widziałam film (kolejny grzech, wiem), ale z książką - jak już wcześniej wspomniałam - nie miałam styczności. Trochę nad tym ubolewam, i wiem, że szybko muszę nadrobić zaległości. Zwłaszcza, że jeśli książka jest lepsza od filmu, to spodziewam się, iż jest to geniusz literacki Kinga. Niemniej dzisiaj nie o "Lśnieniu" i o małym Dannym, a o "Doktorze Sen" i o dojrzałym Dannym. 

"Wszyscy umrzemy. Świat to tylko hospicjum ze świeżym powietrzem."

Na początku mamy bardzo fajne i klimatyczne wprowadzenie do świata lektury, które przed przeczytaniem reszty, dosyć sporo nam już wyjaśnia. Śmiem jednak sądzić, ba! Ja to wiem, że niekoniecznie potrzebna jest znajomość tomu pierwszego, by w spokoju delektować się kontynuacją. King bardzo skrupulatnie wyjaśnia i przypomina czytelnikowi wydarzenia z tomu poprzedniego. Dzięki temu nie czułam się nawet w najmniejszym stopniu stratna i zagubiona. 

Ci, co pamiętają małego i zagubionego chłopca, który walczył z demonami w Hotelu Panorama, teraz mogą poznać zapuszczonego i zapijaczonego mężczyznę z problemami nie tylko alkoholowymi. Danny się stoczył, ale powoli wychodzi na prostą, jednak jego demony nie opuszczają go nawet na chwilę. Nie ma czemu się dziwić, w końcu jako pięciolatek wiele przeszedł, a traumatyczne przeżycia nadal nie dają mu spać i spokojnie żyć...Jednak nie tylko Danny gra pierwsze skrzypce w Doktorze. Jest też Abra, której kreacja dużo bardziej przypadła mi do gustu i która budziła we mnie dużo większą grozę - zwłaszcza, kiedy była małą dziewczynką. 

Nie zapominajmy również o tych złych postaciach, które odgrywają kluczową rolę w niniejszej pozycji, a które zwane są Prawdziwym Węzłem. Mogą wydawać się zwykłymi i miłymi staruszkami, którzy nikomu nie szkodzą. Ha! Nic bardziej mylnego, to tylko diabły w wilczej skórze. Ot, co! Te (nie)szkodliwe istoty przemierzają Amerykę w poszukiwaniu dzieci posiadających dar taki, jak Dan i Abra, torturują je i pożywiają się wytwarzaną dzięki nim ich substancją. Przerażające, prawda?

"Ale kiedy człowiek upada nisko, niektórzy nie mogą się oprzeć pokusie, by wdepnąć go w ziemie i przydusić butem, zamiast pomóc mu się podnieść. To podłe, lecz taka w dużej mierze jest ludzka natura."

Bardzo fajne jest to, jak King łączy wątek psychologiczny z grozą - co jeszcze bardziej budziło we mnie lęk, ale tym samym podziw dla twórcy takiego dzieła. Śmiem sądzić, że to znak rozpoznawczy autora, ale by się o tym przekonać - muszę zapoznać się z resztą jego dzieł. A to niewątpliwie uczynię. Powieści grozy powinny budzić nie tylko strach, ale przede wszystkim napięcie, co w "Doktorze Sen" jest jednym z kluczowych elementów. Jednak niestety - wartkiej akcji brak - co jest dla mnie minusem.

Przyznam, że "Doktor Sen" średnio mi się spodobał. Niektóre wątki były dla mnie w dużej mierze nieistotne. Czasami się nudziłam... Książka była ciekawa i trzymała w napięciu, ale tylko momentami. Mam nadzieję, że "Lśnienie" będzie lepsze.

Za tę mroczną książkę serdecznie dziękuję księgarni dobreksiazki.pl