"Powód by oddychać" Rebecca Donovan

Pierwsza z trzech części chwytającej za serce i pełnej trudnych emocji serii dla dziewcząt pt. Oddechy.Gdy Emma wraca do miejsca, które nazywa domem, bo nie ma żadnego innego, o którym mogłaby tak myśleć, nigdy nie wie, co ją tam spotka. Tylko wyzwiska? A może bolesne uderzenia? Ile kolejnych ran i siniaków będzie musiała skrywać pod długimi rękawami?Dlatego Emma nie ma przyjaciół i robi wszystko, by mieć jak najlepsze wyniki w nauce – marzy o dniu, w którym będzie mogła wyrwać się z tego piekła.
Tylko jedna osoba zna jej tajemnicę. Ale jest jeszcze ktoś, kto bardzo pragnie się do niej zbliżyć. Emma jednak za wszelką cenę chce tego uniknąć. Chociaż to rozrywa jej serce na kawałeczki.Poruszająca historia o próbie normalnego życia za wszelką cenę… i o miłości, która pozwala w końcu zaczerpnąć powietrza.

Naczytałam się sporo pochlebnych opinii o tej książce. Sama oceniam ją, jako książkę na jeden raz. Lekko irytującą, zagmatwaną, odrobinę nielogiczną, ale ciekawą i wciągającą. Natomiast nie nazwałabym jej mianem: bardzo dobra tudzież świetna. Na pewno nie. Pewnie gdybym miała 13 - 17 lat mogłabym ocenić ją wyżej, ale nie teraz. Uważam, że książka "Powód by oddychać " jest kolejną sztampową opowieścią o nastolatce z trudnościami życiowymi. Zwłaszcza biorąc pod uwagę schematy takie jak: dwie najlepsze przyjaciółki, jedna piękność zaś druga zwykły przeciętniak. Super przystojniak zainteresowany szarą myszką. Szkoła i związane z nią problemy nastolatków.  Brzydkie kaczątko zmieniające się w pięknego łabędzia.

W ogóle co to za chore  relacje Emmy z jej ciotką? Czy tylko mnie wydaje się to śmieszne i wyrwane z kontekstu? Nierealne i jakby na wzór bajki o Kopciuszku. Jakoś nie wyobrażam sobie takiego traktowania przez rodzinę. Ja wiem, że przypadki patologiczne są różne, ale w tej historii wydaje mi się to wymuszone i takie... Sztuczne, narzucone. Ciągnięcie za włosy, "uściski" przynoszące siniaki, w dodatku wszystko bez najmniejszego powodu. Przecież ciotka Emmy jest kochającą matką dla swych pociech, więc tym bardziej wydaje mi się to śmieszne. Chyba, że kobieta ma zaburzenia osobowości, to wiele by tłumaczyło. Kolejne pytanie, dlaczego dziewczyna pozwala sobą tak pomiatać? Dlaczego nie porozmawia z wujkiem, który wydaje się być w porządku? Chociaż z drugiej strony, to ślepy głupek, albo po prostu woli nie widzieć pewnych niewygodnych wydarzeń, jakie mają miejsce w jego domu. No ale dziewczyna też do najmądrzejszych nie należy. Ot co! To chyba rodzinne. W dodatku zachowania osób ze szkoły do której uczęszcza Emma i jej przyjaciółka. Serio? Dziewczyna nie rozmawia z nikim, wręcz stroni od towarzystwa, a na imprezie wszyscy mają ją za najlepszą przyjaciółkę. Uściski, śmichy chichy, propozycje matrymonialne... Autorka trochę przesadnie podeszła do tematu. Stanowczo się to kupy nie trzyma, no ale może tak miało być? Mnie to nie przekonało. Kompletnie nie nie.

Tak naprawdę całość kręci się wokół relacji pomiędzy Emmą a Evanem. Tajemniczy nowy chłopak, którego ciągnie do zamkniętej nastolatki. Powolne podchody. Przyjaciółka, która chce ich ze sobą zeswatać. Następnie etapowo zbliżają się do siebie, aż w końcu zauroczenie przeradza się w coś więcej. Plusem jest oczywiście ta etapowość, której autorka nie przedstawiła po łebkach, tylko na spokojnie wdrażając czytelnika w tę relację. Właśnie to najbardziej podobało mi się  w tej książce. Ta metodyczność.

Autorka niestety niczym mnie nie zaskoczyła dlatego uważam, że książka jest po prostu przeciętna. Po kontynuację raczej nie sięgnę.