"Za cudze winy" Kresley Cole

Wampir, który był żołnierzem, a teraz ma dość życia…

 Setki lat temu Sebastian Wroth został zmieniony w wampira – w jego mniemaniu najpotworniejszą istotę na ziemi - wbrew swojej woli. Chory z nienawiści do samego siebie i samotny od wielu lat, nie widzi powodu, aby ciągnąć dalej swe nędzne życie. Do chwili, kiedy wyjątkowa, czarodziejska istota przybywa do jego zamku, aby go zabić, a tak naprawdę, nieświadomie, ratuje mu życie.

 Walkiria – zabójczyni wysłana po to, aby go zabić

 Kaderin Zimne Serce straciła ukochane siostry w bitwie, dawno temu. Kiedy zostały zabite przez wampira, tajemnicza boska siła stłumiła w Kaderin żal i smutek – pozbawiając walkirię także innych uczuć. Jednakże, kiedy Kaderin spotyka Sebastiana, jej uczucia… a właściwie głównie pożądanie… wracają ze zdwojoną siłą. Po raz pierwszy w życiu nie jest w stanie zabić wampira.

 Zostają współzawodnikami w legendarnym rajdzie…

Dawno nie wpadła w moje ręce książka tak słaba, żenująco schematyczna i kompletnie jednopoziomowa. Już czytając wstęp nie miałam dobrego zdania o całości i, jak się później okazało, słusznie. Będąc w drugim rozdziale wznosiłam oczy do góry i pytałam "za jakie grzechy", popatrzyłam na okładkę i na tytuł i już wiedziałam "Za cudze winy".

Książki nie polecam. A nawet gorąco ODRADZAM. Kiedyś zaczytywałam się w gatunku Paranormal Romance i wierzcie mi, ale książki, jakie przewinęły się przez moje ręce w tamtym okresie były o całe lata świetlne lepsze od niniejszej pozycji. Może były schematyczne, ale na pewno nie żenujące i męczące, jak książka Kresley Cole. Przyznaję, nie doczytałam jej do końca. Nie na moje nerwy, a i szkoda męczyć oczu i zaśmiecać wyobraźni takim badziewiem. Jak dla mnie to w tej książce nic nie było dobre. Postaci i ich zachowania były kompletnie irracjonalne, niespójne, denne i w ogóle żenua pełną parą. Miałam wrażenie, że czytam historię napisaną przez napaloną nastolatkę.

Do wątku wampirzego w książkach nie mam żadnego „ale”, kiedy ten jest w miarę dobrze dopracowany. Jednak w książce "Za cudze winy" miałam wiele "ale". Praktycznie co rusz załamywałam ręce. Z początku myślałam, że książka obroni się pomysłem... Później zmieniłam zdanie, bo i pomysł kuleje. Wampir żyjący w samotni, użalający się nad swoim losem i pragnący śmierci oraz wojowniczka, której głównym celem jest zabijanie wampirów i... Wielki bum. Pierwsze spotkanie: ona z mieczem i chęcią mordu. On  wielki wampir, który poddaje się losowi, jaki ona chce mu zgotować, ale... Ale! A co to? Pożądanie, ba! Miłość. Wielka, ogromna, rozsadzająca trzewia. No błagam. Ludzie no! 

Gdzie tu jakiś rozwój wątku? Łopatologicznie: ona, on i w sekundzie wielka miłość. W dodatku pragnę przypomnieć, że Kaderin nienawidzi wampirów. To tak tylko... przypominam, gdyby ktoś się zastanawiał.

Przechodząc do postaci i ich porażających, wręcz oślepiających osobowości. Ah, oh i eh... Głównie z naciskiem na Ehh. Wiecie takim zmęczonym, bezsilnym "ehh". Sebastian do tej pory nie miał ochoty na dalsze egzystowanie. Pragnął śmierci, która uwolni go od samotni i tym samym cierpienia, jakie zgotowało mu wampirze życie. Właściwie to sama nie wiem co mam o nim myśleć, ale te myśli zmierzają ku pozytywnej drodze. Natomiast jeśli chodzi o Kaderin, to sprawa wygląda dokładnie tak samo, jak u Sebastiana. Chociaż bohaterka zapowiadała się na gorącą, pewną siebie i waleczną laskę. Z gorącej wystygła, z pewnej siebie zrobiła się głupiutka, a z walecznej... No chociaż to się uratowała. Chwała autorce!

Bohaterowie, jak i cała ich historia jest nudna, jak flaki z olejem. Czytając ją czułam niesmak, znużenie i irytację. Powiedziałabym, że jest to erotyk osadzony w świecie paranormalnym, który jest kompletnie niedopracowany i... I tyle. Jestem rozczarowana i nie polecam nikomu tej książki. Nikomu.