"Ja, diablica" Katarzyna Berenika Miszczuk

Tom: I

Liczba stron: 416
Rok wydania: 2010
ISBN: 9788374148245

Wydawnictwo: W. A. B.

"Gdy dwudziestoletnia Wiktoria zostaje zamordowana, zaczyna nowe życie. Dosłownie. Trafia do piekielnego Los Diablos, gdzie dostaje intratną posadę diablicy. Jej zadaniem jest targowanie się o dusze zmarłych, czyli potencjalnych nowych obywateli Piekła. Jednak Wiktoria nie potrafi pogodzić się ze swoją przedwczesną śmiercią, dlatego ciągle wraca na ziemię. Postanawia też zawalczyć o miłość swojego życia i... wybrać między przystojnym diabłem Belethem a śmiertelnikiem Piotrem. Ja, diablica to wybuchowa mieszanka dwóch rzeczywistości - ziemskiej i piekielnej; to również korowód barwnych postaci, takich jak neurotyczna Śmierć, narcystyczna Kleopatra (tak, TA Kleopatra) czy diaboliczny Azazel, którego plan przewiduje zdobycie władzy nad całym światem piekielno-niebiańskim. "

    Z twórczością autorki "Ja, diablica" - Katarzyny Bereniki Miszczuk, miałam przyjemność się już spotkać czytając "Wilka" i "Wilczycę". Obie te pozycje wspominam bardzo mile - chociaż czytałam je już naprawdę dawno temu. Nie byłam wtedy może wyczulona, tak jak teraz, na różne uchybienia, mankamenty czy nielogiczności dlatego się nie czepiam - a może takowych rzeczy nie było? Nie wiem, nie będę się nad tym rozwodzić. Podobało mi się i już. Niestety jeżeli chodzi o serię, w której pierwsze skrzypce gra życie pozaziemskie Wiktorii Biankowskiej... Cóż, szału nie ma. A szkoda, bo po tym wszystkim, czego się o tej książce naczytałam, spodziewałam się czegoś zgoła innego, ale o tym nieco niżej...

   Zacznę może od minusów tej książki, a później przejdę do tych przyjemniejszych rzeczy. Otóż minusem na pewno jest główna bohaterka. Może nie jako całokształt, ale jej zachowanie bardzo często mnie irytowało. Ja ogólnie jestem uczulona na głupiutkie i naiwne postaci kobiece. Zarówno w literaturze, w życiu jak i w filmie. Niestety razi mnie to strasznie, kiedy postać sobie ubzdura coś i powtarza to przez cały czas trwania książki. To "Piotrusiowanie" Wiktorii do prawdy było żenujące. Piotruś to, a Piotruś tamto, a Piotrusiowi coś, a Piotruś nie może tego wiedzieć, co sobie Piotruś pomyśli. No na Boga! Ileż można, już oczami przewracałam przy każdym głupim tekście Wiktorii o Piotrusiu. To było jedno, a drugie? Hmm sądzę, że Wiktoria nie jest do końca ukształtowaną - że tak powiem - bohaterką. Dlaczego? Raz właśnie zachowuje się jak głupiutka nastolatka, zaś następnym razem gra twardą i seksowną diablicę. Coś mi tutaj nie gra i po prostu się nie podoba. Teraz Beleth. I tutaj się zawiodłam na całej linii - nie ukrywam. Sądziłam, że Beleth, to będzie takie ciacho aroganckie, nieustępliwe, tajemnicze i mroczne (w końcu diabeł no!). Niestety jest to diablątko, które ugania się za Wiktorią... W dodatku zbyt jawnie. Żadnych fajnych zaczepek, żadnych fajnych podchodów... W swojej wyobraźni miałam go jako niedostępnego. Już bardziej podobał mi się Azazel. Niemniej sądzę, że w kolejnym tomie bardziej się to jakoś rozwinie, czy też ustabilizuje i, tym samym  ja będę pocieszona.

   Tak więc bohaterowie, to moim zdaniem największe niedociągnięcie tej książki, gdyż świat, jaki wykreowała nam Miszczuk jest naprawdę kawałem dobrej roboty! Co prawda w tym tomie wizja Aniołów mi niezbyt przypadła do gustu, niemniej wszystko się jeszcze może zmienić na lepsze. Piekło (Los Diablos) jest świetnie przedstawione. Wszystkie te nazwy, porównania... Wiele razy się uśmiałam czytając co też pisarka przekształciła na "swoje". Naprawdę przyjemnie to wszystko zaserwowała czytelnikowi. 

Natomiast jeśli chodzi o język? Prosty, zgrabny i łatwy w odbiorze, co również działa na plus!

   Autorkę bardzo sobie cenię i na pewno sięgnę po jej książki. Zwłaszcza, że dwa kolejne tomy Diablicy czekają na półce! Muszę się przekonać, co też będzie dalej i czy zajdą jakieś zmiany w bohaterach, którzy mimo, iż nie w pełni zaskarbili sobie moją przychylność, to i tak ich polubiłam. Może Wiktorię trochę mniej niż resztę, ale wszystko się może zmienić. Prawda?