"Gwiazd naszych wina" John Green

  "Moje idee to gwiazdy, których nie potrafię ułożyć w konstelacje." 

 Tytuł: Gwiazd naszych wina  

Autor: John Green
Liczba stron: 312

Rok wydania: 2013
Wydawnictwo: Bukowy Las

"Panie, daj mi siłę, abym zmienił to, co zmienić mogę; daj mi cierpliwość, abym zniósł to, czego zmienić nie mogę, i daj mi mądrość, abym odróżnił jedno od drugiego."

    Kiedy tylko usłyszałam o tej książce, zapragnęłam ją mieć. Czułam, że będzie to jedna z tych, które pokocham całym sercem. Ktoś mi często mówi, że mam nosa do dobrych książek i, jak widać tak jest. Dlaczego więc nie sięgnęłam po nią wcześniej? Cóż, nie za bardzo mam ochotę czytać powieści, na które jest aktualnie szał i, które wszyscy wokół zachwalają w niebiosa. Podchodzę do nich dosyć sceptycznie i zabieram się za nie dopiero wtedy, gdy ten dziki szał na nie nieco zelżeje. Zatem książka poczekała sobie trochę, aż się za nią wezmę - chociaż przyznam, że i tak jeszcze zwlekałam jak mogłam. Dlaczego? Nie wiem, nie pytajcie, bowiem sama pojęcia nie mam. Słyszałam, że jest to książka z tych, co to łzy wyciska niesamowicie, a i emocjami żongluje niczym wytrawny magik. Jak się okazało, wcale te słowa nie są przesadzone. Łez wylałam podczas czytania co nie miara... Żadna książka chyba nie wywarła na mnie takich emocji, zaraz po jej zakończeniu, byłam tzw. wrakiem emocjonalnym, i może niektórzy z Was stwierdzą, że przesadzam, ale niestety moi drodzy, wcale nie przesadzam. Otóż od połowy łzy ciekły mi niesamowicie, chusteczki sobie nie radziły. Ja jestem z natury strasznie emocjonalnym człowiekiem - nie mylcie mnie z płaczliwym. Nie płaczę o byle co, ale przy tej książce, po prostu inaczej się nie da! Skończę może ten mój monolog i przejdę do rzeczy, ale wspomnę jeszcze, że chciałabym zawrzeć w recenzji wszystko, co tylko mi na myśl przyjdzie... Wiem jednak, że niektórych rzeczy nie będę potrafiła ubrać w słowa i proszę tym samym o wybaczenie, że nie będzie to tym samym pełnowartościowa recenzja, gdyż emocje mi nie pozwolą uwiecznić, zapewne wielu kwestii związanych z fabułą, postaciami itp. Postaram się jednak zrobić co w mojej mocy, by napisać jak najlepszą opinię tej powieści. Powieści, która skradła me serce! Tak wiem powtarzam się i, tak wiem, miałam zakończyć monolog! Tak więc biorę się do roboty i przechodzę do rzeczy.

   Poznajemy siedemnastoletnią dziewczynę o imieniu Hazel. Hazel, to jednak nie jest typowa nastolatka, z typowymi nastoletnimi problemami. Nie pisze dziennika, w którym ujawnia swoje najskrytsze sekrety, nie opisuje tam swoich miłostek i nie narzeka na wszystko wokół tylko dlatego, że coś nie idzie po jej myśli. Niestety Hazel nie ma zbyt ciekawych przygód do opisania. Jest chora na raka tarczycy, z przerzutami na płucach, a choruje już od trzynastego roku życia. Tak więc, nie chodzi do szkoły, nie ma wielu znajomych, nie imprezuje i nie szaleje korzystając z uroków nastoletniego życia. Czemu się dziwić, z butlą, która dostarcza jej tlen ciężko się bawić i dotrzymać kroku zdrowym rówieśnikom. Niemniej Hazel stara się jak może i nie przysparza niepotrzebnych problemów, czy też trosk swoim kochanym rodzicom, którzy dla swojej córeczki są w stanie zrobić wszystko. Hazel jest bardzo wartościową, wesołą i inteligentną dziewczyną, której naprawdę nie sposób nie polubić. Jest szczera, posiada hart ducha i nie ma dla niej rzeczy niemożliwych - rzecz jasna jeśli nie brać pod uwagę oczywistych przeszkód. Jednak jesteśmy świadkami kilku sytuacji, gdzie to nawet i te oczywistości nie przeszkadzają jej w dążeniu do celu. Nastolatka świadoma nieuniknionego pragnąca żyć, tak aby ktoś kiedyś mógł powiedzieć "była wspaniała i korzystała z życia najlepiej jak mogła!".

    Poznajemy również czarującego Augustusa - chociaż słowo "czarujący" to wielkie niedopowiedzenie. Augustus to jest mega wspaniała postać męska! Pokochałam go już od pierwszej strony. Wzbudził we mnie tyle emocji, że nie sposób ich wszystkich wymienić. Naprawdę najbardziej charyzmatyczna postać, jaką kiedykolwiek poznałam w literaturze. Augustus dla przyjaciół po prostu Gus jest niebywale interesującym, uroczym i zabawnym młodym człowiekiem, który mimo, iż sam nie jest zdrowy, pomaga innym jak tylko może nie zważając na własne niedogodności. Kiedy poznał Hazel jego życie zmieniło się niesamowicie. Oczywiście na lepsze. I to właśnie Augustus jest sprawcą wszystkich moich łez. A ja ciągle pytałam dlaczego?! (Jak przeczytacie, będziecie wiedzieli o co mi chodzi). Wiecie... Gus stwierdził coś całkiem fajnego, coś czemu muszę zaprzeczyć..."- Hazel Grace, kiedy ktoś jest tak czarujący i fizycznie atrakcyjny jak ja, łatwo mu podbijać serca ludzi, których poznaje osobiście. Ale nakłonienie obcych do tego, by cię kochali...to dopiero jest sztuka". Tak więc drogi Augustusie, z tego oto miejsca, pragnę Cię poinformować, że do pokochania Ciebie nie trzeba było mnie namawiać.

    Uczucie, jakie rodzi się pomiędzy tą dwójką bohaterów jest bardzo istotnym elementem fabuły. Jest opisane przepięknie. Emocje jakie narastają w sercu Hazel, czy też samego Augustusa, narastały również we mnie. Odczuwałam wszystko to co oni, obawy i nadzieje - a to, moi mili, świadczy o niezwykłym darze samego autora. Ja osobiście uwielbiam, kiedy książka wywołuje we mnie całą masę emocji, a nie zawsze mam możliwość, aż tak bardzo wczuć się w sytuację głównych bohaterów. Tak więc ta miłość tych nastolatków została opisana przez autora - jak dla mnie - w sposób wręcz idealny. Wątek ten, zresztą jak każdy inny, został dopracowany w najmniejszym szczególe.

    Poznajemy również bardzo sympatycznych rodziców Hazel oraz Augustusa. Poznajemy Isaaka - przyjaciela tej dwójki, dzięki któremu się poznali. Nie znalazłam w tej książce postaci, która wzbudziłaby we mnie negatywne emocje... No chyba, że Monica i główna postać  tej cholernej choroby, która dziesiątkuje świat - rak.

    Wszystkie postaci są bardzo, ale to bardzo realistycznie przedstawione nam przez autora, i aż dziw bierze, że nie są prawdziwe. Psia kość - dla mnie są! Ja sobie już sama nakreśliłam, że gdzieś tam jest sobie taki Augustus i taka Hazel, i guzik mnie obchodzi, że autor sądzi inaczej o! Uwielbiam Johna Greena za tą historię. UWIELBIAM! Jest to historia napisana po mistrzowsku i w mistrzowskim stylu zagnieździła się w moim sercu, w mojej głowie, i nigdy o niej nie zapomnę, gdyż jest o wprost niemożliwe!

Źródło

    Emocje, emocje, emocje... Cała masa emocji. John Green potrafi bawić się emocjami czytelnika. Z premedytacją napisał i zapoznał mnie z tą olśniewającą historią, rozkochał mnie w niej, żeby z łatwością złamać moje serce. I znowu moje pytanie: dlaczego! Nie mogło być pięknie? Nie, nie mogło, ale muszę stwierdzić, że pokazał nam prawdziwe życie, a nie usłany różami the end. Niestety, pokazał jak to w życiu jest naprawdę, że żyjemy po to by cierpieć, bo przykro mi, ale taka jest prawda. Nie ma ludzi niecierpiących, a ostatnimi czasy często słyszę słowa, że "nie ma ludzi zdrowych" i oto, właśnie ta powieść - nawet zmyślona - pokazuje nam prawdziwy i nie do końca sprawiedliwy świat.

   "Gwiazd naszych wina" w moim mniemaniu jest to jedna z najbardziej wartościowych książek. Mówi o nieszczęściu, prawdziwej miłości, która nie zna przeszkód, których nie dałoby się pokonać, wspaniałej przyjaźni, wsparciu, rodzinie, problemach, cierpieniu, walce, nadziejach, oczekiwaniach, zawodach, ale przede wszystkim o prawdzie i rzeczach nieuniknionych. Dla mnie jest to arcydzieło. Niebywale wspaniała historia. Zapewniła mi ona niezapomnianą przygodę, zmusiła do refleksji, a John Green pokazał, że można stworzyć coś tak świetnego, tak znakomitego, że aż brak słów, żeby wychwalić owe dzieło. Zakochałam się w tej historii od pierwszej, aż po ostatnią stronę nie mogłam się od niej oderwać. Pragnę więcej takich dzieł! Jestem pewna, że nie zawiodę się na kolejnej książce tego autora.
Czy polecam? Proszę mnie nie rozśmieszać. Ja NALEGAM, aby każdy kto tylko ma możliwość zapoznał się z tą piękną, wzruszającą, sympatyczną i pełną niewiarygodnego humoru książką!

"Bez smutku nie zaznalibyśmy smaku radości."

Piosenka, która mi pasuje do tej książki:

"Ta powieść powstała z linii wydrapanych na papierze (...). Zamieszkujący ją bohaterowie nie mają żadnego innego życia poza tymi liniami. Co się z nimi dzieje? Wszyscy przestaną istnieć w chwili, gdy powieść się kończy."