"Dary Anioła: Miasto Kości" - ekranizacja

Dary Anioła: Miasto Kości
Gatunek: Dramat, Fantasy, Przygodowy
Produkcja: Niemcy, USA
Premiera: 21 sierpnia 2013 (Polska) 12 sierpnia 2013 (świat)
Reżyseria: Harald Zwart
Scenariusz: Jessica Postigo

Istnieje świat zupełnie inny niż ten, w którym żyjemy. Świat, w którym to Nocni Łowcy strzegą porządku. Chronią nas, Przyziemnych, przed demonami, wampirami, wilkołakami, faerie i wieloma innymi stworzeniami, o których nawet nam się nie śniło. Clary Fray dowiaduje się, że jej dotychczasowe życie opierało się na kłamstwie i złudzeniu, że jest normalną dziewczyną. Wszystko zmienia się wtedy, gdy dziewczyna widzi to, czego nie powinna…

Ostatnio bardzo głośno było o ekranizacji pierwszego tomu serii „Dary Anioła: Miasto Kości” autorstwa Cassandry Clare. Kilka różnych zwiastunów, na wielu różnych stronach internetowych, pod każdym z nich masa entuzjastycznych komentarzy i, co najważniejsze, to wielkie oczekiwanie. Nie ukrywam, że i ja byłam równie podekscytowana tym filmem, aczkolwiek przyznać muszę, że nie jestem fanką jakichkolwiek ekranizacji. Zawsze obawiam się, że moje wyobrażenie o książce zostanie zatarte przez – nie daj Boże – nieudaną produkcję filmową. Niemniej ta ciekawość mnie zżera i jednak zostaję skuszona na obejrzenie książki na wielkim ekranie. Zatem, czy ekranizacja „Miasta Kości” to jest to? Czy może jednak jest ona zupełną porażką?

Aktorzy i role przez nich odgrywane: moja pierwsza myśl była taka „Ale jak to?! On ma zagrać Jace’a? To przecież jawne kpiny”. Czyli Agnieszka zobaczyła, że Jamie Campbell Bower ma wcielić się w rolę jej ulubionej postaci z DA – Jace’a Waylanda. Miałam niemałe obiekcje względem tego aktora w tejże roli. Niektóre ujęcia z nim nawet mi się podobały, ale ogólnie rzecz biorąc, Jamie nie nadaje się do zagrania tej postaci. Niestety, nie potrafił się do końca wczuć w osobowość Jace’a. Nie odwzorował jego poczucia humoru, arogancji itp. Niestety, ale mam ogromną nadzieję, że w kolejnej części będzie lepiej.

Teraz coś o Lily Collins – Clary Fray, która wcieliła się w rolę głównej bohaterki i moim skromnym zdaniem spisała się na medal! Ślicznie prezentowała się na dużym ekranie i nie mam co do jej gry aktorskiej żadnych „ale”. Jedna z osób, która najlepiej zagrała przypisaną jej postać. Kolejny będzie Robert Sheehan – Simon Lewis. Tutaj również miałam pewne wątpliwości, ale – jak się okazało – zupełnie niesłusznie. Otóż Robert bardzo podobał mi się jako Simon. Swoją rolę odegrał bardzo naturalnie i na luzie. Nie spasowała mi jednak postać Isabelle Lightwood (Jemima West). Trochę jakby nie ta Isabel, którą pamiętam z książki i którą bardzo polubiłam. Odrobinę drętwa i nie na miejscu. Alec Lightwood? Cóż… Kevin Zegers zupełnie nie pasował mi do swojego wcielenia. Jak na nastolatka wydawał mi się trochę – żeby nie powiedzieć stary – zbyt dojrzały, co tym samym czyniło jego postać mało prawdziwą. I na koniec, mój faworyt – to co, że wystąpił w zaledwie dwóch scenach, i tak mi się bardzo podobał! – Magnus Bane (Godfrey Gao). Za to ekipa starszych Nocnych Łowców i wilkołaka – jestem na wielkie tak! Valentine Morgenstern (Jonathan Rhys Meyers), Hodge Starkweather (Jared Harris), Jocelyn Fray (Lena Headey) oraz Luke Garroway (Aidan Turner) – świetni aktorzy, którzy wykonali kawał dobrej roboty.

Ogólnie rzecz biorąc, jak sami widzicie, obsada jest dobra, lecz nie bardzo dobra. Większość jest moim zdaniem źle dobrana, ale nie narzekam.

Fabułę każdy ceniący się fan serii zna, więc nie będę tutaj przytaczała i zdradzała tym samym wielu ważnych kwestii. Jednakże mam kilka słów krytyki. Otóż kilka scen zostało przedstawionych nieco inaczej niż w książce, kilka było wyciągniętych z odmętów wyobraźni albo reżysera, albo scenarzysty, albo kogoś jeszcze… Ja nie mówię, że to źle. Bardzo mi się one podobały, ale warto zaznaczyć, że w filmie jest kilka niespodziewanych „nowości”. Całość – jeśli chodzi o przedstawienie wątków – jest bardzo dobra i nie mam tutaj nic więcej do dodania.

Efekty specjalne. Może nie jest ich zbyt wiele, ale również nie jest ich mało. Bardzo dobrze dopracowane – za co plus. Fajny był motyw z demonami, przyznaję, że nie mogłam oderwać oczu, a i napięcie mnie nie opuszczało. Producenci się postarali i nie zanudzali widza błahostkami, aczkolwiek pewnie niejeden się ze mną nie zgodzi, cóż – to są tylko moje odczucia względem tegoż filmu. Muzyka? Nie zwracałam szczególnej uwagi na muzykę, co przyznaję, pamiętam tylko te mocne brzmienia – bodajże podczas walk. O! Walki – te sceny również bardzo fajnie przedstawione, ale, jak dla mnie, za krótkie. Oczekiwałam czegoś mocniejszego, nie ukrywam.

Podsumowując, książka jest lepsza, co do tego nie ma najmniejszych wątpliwości, jednak film mnie nie rozczarował. Może nie powalił mnie na kolana ani wielce nie zachwycił, ale zapewne obejrzę go jeszcze kilka razy i moja miłość do niego będzie wciąż rosła. Film polecam, może nie każdemu, bo – widząc po kinowych sąsiadach – jednym się film podobał, innym zupełnie nie. Dlatego nie namawiam i nie odradzam. Pozwolę sobie śmiało sądzić, że ten, kto przeczytał książkę, powinien (chociaż to mocne słowo) obejrzeć „Miasto Kości” na dużym ekranie.

Tekst powstał na potrzeby portalu: