"Taniec cieni" Yelena Black

 

Taniec z drugą osobą jest aktem zaufania. Elegancja i intymność… jesteście blisko pocałunku, tak blisko, że czujecie bicie serca swojego partnera. Ale dla Vanessy, taniec jest śmiertelny – i musi bardzo uważać komu ufa…

Vanessa Adler uczęszcza do elitarnej szkoły baletowej – tej samej, do której uczęszczała jej starsza siostra, Margaret, zanim zniknęła. Dziewczyna czuje, że nigdy nie przestanie żyć w cieniu sławy swojej siostry. Ale Vanessa, ze swoimi wspaniałymi czerwonymi włosami i jasną skórą, posiada jakiś rodzaj mocy podczas tańca – zatraca się w muzyce, oddycha innym powietrzem, a świat wokół niej płonie… Wkrótce zwraca na siebie uwagę trzech mężczyzn: przystojnego Zep’a, tajemniczego Justin’a i wielkiego, enigmatycznego choreografa – Josef’a Zhalkowsky’ego. Kiedy Josef prosi Vanessę, aby została główną tancerką w balecie „Ognisty ptak”, dziewczyna nie ma pojęcie o niebezpieczeństwie, jakie się w tym kryje – a płonące siły mają zostać uwolnione…

 Muszę przyznać, że pierwszy raz czytałam książkę o balecie. W ogóle nie przypominam sobie, żebym czytała książkę, w której taniec odgrywa dosyć ważną rolę. „Taniec cieni” zaciekawił mnie nie tylko przepiękną szatą graficzną, ale również opisem. Lektura zapowiadała się jako obiecująca, tajemnicza i intrygująca. Spodziewałam się czegoś naprawdę dobrego. Niestety lekko się rozczarowałam. Treść i pomysł na książkę oceniam bardzo dobrze. Jednak jeśli chodzi o kreację postaci, to właśnie jest to ten element, który oceniam najsłabiej.

Postaci są mało dojrzałe. Chociaż biorąc pod uwagę ich wiek (15 lat) można by powiedzieć, że na dojrzewanie mają jeszcze czas. Nie przepadam za wątkami, gdzie główną rolę odgrywają dziecinne postaci. Zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę, iż autorka obrała sobie dosyć poważny temat. Szkoda, że nie chciała napisać historii z punktu widzenia kogoś starszego. Tak, wiem. Być może się czepiam, jednak nadal uważam, że jak na zaistniałą w książce sytuację, postaci nie podołały zadaniu.

Z początku czytanie strasznie mi się dłużyło. Ciężko było mi wejść w ten mroczny świat, jaki zaserwowała nam Yelena Black. Później było już lepiej i akcja nabrała konkretnego tempa. Męczyły mnie tylko dialogi i chyba pierwszy raz powiem, że bardziej podobała mi się strona opisowa, aniżeli rozmowy bohaterów. A! Jeszcze określenia, którymi raczyła nas autorka: „chłopiec”, „dziewczynka”. Serio? To tak jakbym czytała na ten przykład o ośmiolatku i sześciolatce. Chociaż z drugiej strony nazewnictwo jest odpowiednie do zachowania i rozmów bohaterów.

Biorąc pod uwagę fakt, iż jest to debiut Yeleny Black, muszę stwierdzić, że sobie z nim poradziła. Jednak nie porównuję go do kilku innych, które zwaliły mnie z nóg, gdyż musiałabym stanowczo zmniejszyć moją ocenę całości.

Tekst napisany dla portalu literaturajuventum.pl