"Wichrowe wzgórza" Emily Jane Brontë

Dziękuję!

Po klasykę nie sięgałam często, żeby nie powiedzieć, że wcale. Jednak sądzę, że do czytania takich książek trzeba dojrzeć. Ciągle nie jestem przekonana do niektórych klasycznych powieści, ale „Wichrowe wzgórza” kusiły mnie już od jakiegoś czasu. Czas ten w końcu nadszedł i oto „Wichrowe wzgórza” już za mną! Jak wrażenia z lektury? Czy sławny Heathcliff rzeczywiście złapie mnie za serce? Czy też może pochwalne pieśni na jego cześć mijają się z prawdą? O tym nieco niżej. Najpierw wspomnę krótko o fabule, która – co niektórych może to zaskoczyć, ale porwała mnie od pierwszej strony. Prawdę powiedziawszy sama nie spodziewałam się, że aż tak książka mnie wciągnie i zaskoczy.

Całą historię poznajemy dzięki panu Lockwoodowi, który wynajmuje Drozdowe Gniazdo od Heathcliffa. Po wizycie w Wichrowych Wzgórzach i pierwszym, nad wyraz ciekawym i nieco dziwnym spotkaniu z tajemniczymi mieszkańcami posiadłości przybywa on do Drozdowego Gniazda, gdzie na skutek choroby zmuszony jest do długotrwałego wypoczynku. Powrót do zdrowia umilają mu opowieści gospodyni, Ellen Dean, która opowiada mu prawdziwą historię Earnshawów, Lintonów i tajemniczego Heathcliffa…

Brontë świetnie wykreowała swoje postaci, które są konkretne, charyzmatyczne i na swój sposób niepowtarzalne. Każda z nich jest wyrazista i każda wywoływała we mnie sprzeczne uczucia. Heathcliffa bardzo lubiłam gdy był małym i zawziętym chłopcem. Nawet mu współczułam tego, jak potraktował go los i jak traktowali go opiekunowie. Jednak gdy był dorosły wzbudzał we mnie jedynie negatywne uczucia. Współczucie przeniosłam najpierw na Izabellę, a następnie na córkę Katarzyny, oraz syna wcześniej wspomnianego H. Zemsta naprawdę pomieszała mu w głowie. Dążenie do celu zniszczenia swojego wroga, zrujnowały tak naprawdę jego samego. Co do rozkapryszonej, nieznośnej i rozchwianej emocjonalnie Katarzyny… Nie mam o niej dobrego słowa. Jedynie ratuje ją to, że kiedy byli z Heatchlifem dziećmi, darzyła go opieką i chroniła jak mogła od zła. Jednak kiedy dorosła, jej zachowanie działało mi tylko i wyłącznie na nerwy. Cieszyłam się, kiedy dokończyła swój żywot, bo szczerze powiedziawszy jej wątek mnie męczył. Bardzo polubiłam Ellen – opiekunkę i gospodynię, która jest naszymi oczami i uszami przeszłości. To właśnie ona, jako jedyna wzbudziła we mnie pozytywne uczucia. Brontë świetnie ukazała podział na klasy społeczne.

Wbrew pozorom „Wichrowe wzgórza” są napisane prostym i przystępnym językiem. Jedyne ciężkie do przeczytania fragmenty, to te, w których są dialogi i opowieści w gwarze, które serwował nam Hareton bądź Joseph. Reszta była pięknie i emocjonalnie opisana. Czasami łapałam się na tym, że wracałam oczami wyobraźni do ekranizacji tejże pozycji i twierdziłam, że opisy miejsc w wersji papierowej są o niebo lepsze. Nie wiem czy wszyscy wiedzą, ale książka ta doczekała się kilku adaptacji filmowych, z których najsłynniejsza jest wersja z 1992 roku z Juliette Binoche jako Katarzyna i Ralphem Fiennesem jako Heathcliffem.

Zatem pytanie końcowe brzmi, czy i komu polecam niniejszą pozycję… Otóż sądzę, że każda szanująca się dama powinna zapoznać się z „Wichrowymi wzgórzami”. Jednym się spodoba, zaskoczy ich, inni zaś może stwierdzą, że taka lektura nie jest dla nich. Sama też kiedyś tak twierdziłam, a teraz cieszę się, że zapoznałam się z tym tytułem. Wybór należy do Was.

Tekst znajdziecie również na portalu literatura.juventum.pl