"Ladacznica" Emma Donoghue

Tytuł: Ladacznica
Tytuł oryginału: Slammerkin
Autor: Emma Donoghue
Liczba stron: 456
Tłumaczenie: Kinga Składanowska

ISBN: 978-83-61386-23-0

Rok wydania: 2013

Wydawnictwo: Papierowy Księżyc

"Ladacznica to nadzwyczajna powieść o Mary Saunders, młodej córce biednej szwaczki, umieszczona w barwnym pejzażu Londynu i Monmouth XVIII-wiecznej Anglii.

Mary łaknie pięknych ubrań i wstążek, tak jak ludzie z jej klasy łakną jedzenia i ciepła. To głód, który sprowadza ją na drogę prostytucji w wieku trzynastu lat.

Mary zostaje wypędzona z domu przez swoją rozszalałą matkę gdy zachodzi w ciążę i niemal umiera na ulicach Londynu. Jej wybawicielką okazuje się Doll – prostytutka. Mary swobodnie przemierza Londyn wraz z Doll, ubrana w wyzywające, krzykliwe stroje i z krzykliwie umalowanymi na czerwono ustami, sprzedając swoje ciało mężczyznom. Stając w obliczu długów i gróźb, ucieka do Monmouth, rodzinnego miasta swojej matki, gdzie próbuje rozpocząć nowe życie jako pokojówka w domu pani Jones.

Mary wkrótce odkrywa, że nie jest w stanie uciec od swojej przeszłości i od tego jak wiele są w stanie zapłacić jej ludzie za spełnianie zachcianek, które nie przystoją ich pozycji w społeczeństwie…"

    Muszę przyznać, że po tej książce zabrakło mi słów na recenzję. Nie umiem sprecyzować dlaczego. Otóż  braku satysfakcji nie odczułam, książka mi się podobała, nawet bardzo. Po prostu, nie jest ona z tych, pisanych lekką ręką. I mimo, iż przeczytałam ją dosyć szybko, czuję się jakbym w wykreowanym przez autorkę świecie spędziła dużo więcej czasu. Szczerze powiedziawszy naprawdę nie mam pojęcia co o niej sądzić. Podobać mi się podobała, miło spędziłam czas. Często mnie szokowała, a czasem miałam już dość. Jak więc widać, jest to naprawdę specyficzny twór, a sama autorka powinna być dumna, ponieważ nie jest to na pewno książka byle jaka!

    Niewątpliwie element zaskoczenia, jest  tej książce jednym z tych wielkich plusów. Za nic w świecie nie mogłam przewidzieć fabuły! Ze mną to jest tak, że przeważnie potrafię chociaż w minimalnym stopniu wyprzedzić fabułę, co też stanie się za chwilę, tudzież trochę dłuższą chwilę. Tutaj przewidziałam tylko jedną sytuację, a i ona w dodatku potrafiła zmienić tor, tak żeby nie było po mojej myśli. Tak więc, pozytywnie oceniam "Ladacznicę" pod tymże kątem. 

    Co jeszcze zasługuje na pochwałę, prócz ciekawej i wstrząsającej, ale przede wszystkim zaskakującej fabuły? Główna postać. Mary jest niewątpliwie barwną i charyzmatyczną postacią. Nie wiadomo czy się ją kocha, czy też nie da się jej znieść. Sprzeczność tych uczuć targa mną nawet teraz, kiedy piszę tą opinię i zastanawiam się, w którym kierunku bardziej biegną moje uczucia. I... Nie wiem. Na początku było mi jej żal, później żal przeszedł w pewnego rodzaju strach, zaś po pewnym czasie trochę ją znielubiłam, a pod koniec żal wraz z sympatią oraz z pogardą. Widać zatem, że Mary potrafi wzbudzić w czytelniku wiele skrajnych emocji.

   Jednak w książce nie przewija się tylko jedna postać, która zwraca uwagę czytelnika. Co to, to nie. Autorka stworzyła nam całą paletę postaci, co jedna, to inna. Każda jednak na swój sposób jest wyrazista i każda ma swój własny świat, w którym zagościła Mary Sounders. Dla jednych było to przyjemną przygodą, zaś dla innych tragedią życiową.

    Muszę zaznaczyć, że dzieło pani Donoghue, nie jest dziełem łatwym w odbiorze. Porusza ona kilka ciężkich tematów, w które na pewno niełatwo się wdrożyć, a które trzeba - dzięki dokładnemu śledzeniu fabuły - dokładnie zgłębić, aby nie ocenić pochopnie postaci, jakie autorka nam stworzyła. Trudne tematy nie każdemu mogą się spodobać, a już na pewno nie takie dotyczące prostytucji. Po tytule można by pomyśleć, że w książce mowa tylko o jednym. Owszem, oddawanie swojego ciała jest jednym z głównych tematów, w niej poruszanych , ale głównie autorce chodziło o pokazanie trudów życia, jakie dotyczyły mieszkańców Londynu (lecz nie tylko) w  XVIII wieku. Panna Sunders niestety znalazła się w takim świecie i, w takim mieście, gdzie by przeżyć, trzeba żyć w tak niegodziwy sposób. Tak czy inaczej - może niezbyt bajkowo, ale mimo wszystko żyła. Zatem - jak łatwo się domyślić - język autorki również jest ukierunkowany na tamte czasy, a i pomimo trudności całej fabuły jest w miarę łatwo przyswajalny.

   Ja osobiście lubię czasem sięgnąć po takie "nielekkie" ale głębokie książki, więc książka pani  Donoghue była dla mnie smakowitym, jak i świeżym kąskiem. I oczywiście ten czas historii, która osadzona została w   XVIII - wiecznej Anglii, a muszę przyznać, że te czasy naprawdę potrafią wstrząsnąć. Nie będę tutaj twierdziła, że zostałam fanką owego wieku - otóż niestety, ale nie. Jednak po przeczytaniu ciekawego i lekko przerażającego opisu, jak i rzuceniu oka na niebanalną okładkę, musiałam zapoznać się bliżej z historią Mary i nie żałuję!

Za niebanalną przygodę w  XVIII - wiecznej Anglii dziękuję Wydawnictwu Papierowy Księżyc!