"Przysięga" Kimberly Derting

Tytuł: Przysięga
Autor: Kimberly Derting

 Liczba stron: 272
ISBN: 978-83-241-4585-0 

 Rok wydania: 2013
Wydawnictwo: Amber

    "Przysięga" zapowiadała się dosyć przyzwoicie. Opis mnie zaintrygował, chociaż okładka już mniej. Po przeczytaniu pierwszych kilku rozdziałów byłam na "tak", jednak po dłuższym zagłębianiu się w fabułę oraz poznawaniu postaci poczułam pewien niesmak. Czym ów niesmak się objawiał? Schematami! Utartymi aż do bólu. Niedopracowanymi wątkami i nieciekawymi, bezbarwnymi postaciami. Czy naprawdę nie można znaleźć pomysłu na nowe dzieła? Ja rozumiem, że można się podpierać pomysłami innych, ale proszę autorów o trochę własnej i niebanalnej inwencji twórczej.

    Sama fabuła z początku wydawała mi się ciekawa, jednak szybko przekonałam się o tym, że jest to strasznie naciągana historyjka. W połowie książki pragnęłam żeby się skończyła. Męczyłam się strasznie, a bohaterowie zwyczajnie mnie irytowali.
    Chyba pierwszy raz zdarzyło mi się, ażeby pierwszoosobowa narracja tak mnie drażniła! Zawsze ceniłam sobie taki punkt widzenia, przedstawiany w pierwszej osobie, bo dzięki temu mogłam wczuć się w rolę głównej bohaterki. Niestety tym razem była to jedna wielka męczarnia, a sama główna bohaterka jest dobrym przykładem ogłupiałej, bezpłciowej nastolatki, w głowie której kłębią się same beznadziejne podejścia. Jak z  początku polubiłam Charlie za to jaka jest zdecydowana i  twardo stąpająca po ziemi, tak szybko ją znielubiłam, kiedy po prostu ni stąd, ni zowąd ogłupiała na punkcie chłopaka, z którym zamieniła dwa zdania. I to jej "nie będę z nim rozmawiała, nie chcę go widzieć" a za chwilę "te wspaniałe szare oczy, tak bardzo za nim tęsknię" - to takie przykładowe zobrazowanie. Jednym słowem KOSZMAR! Głupiutkie bohaterki naprawdę wyszły już z mody, a i wątpię żeby nastolatki chciały o takich bohaterkach czytać. Chyba, że są jakieś wyjątki. Natomiast Max? Cóż, niby autorka chciała owiać jego osobę dozą tajemnicy, ale było to również grubymi nićmi szyte i tak strasznie sztuczne. Muszę przyznać, że żadna postać nie wzbudziła we mnie sympatii na dłuższą metę, żadna nie była oryginalna i z żadną nie szło się utożsamić. Pragnę jeszcze wspomnieć, że świat Ludanii widzimy również  innych perspektyw: Królowej, Maxa oraz Xandra.

      I kolejna książka, w której brak charakterystycznego czarnego charakteru. Niby sama Królowa jest okrutna i uchodzi za tyrana, ale to jest tak wymuszone, że aż śmiałam się w głos czytając to jej zachowanie  -bo służąca na nią spojrzała, więc trzeba szarą mysz zabić! - tak czytałam to trzy razy i po prostu miałam dość. Strasznie? Ależ skąd, raczej powiedziałabym, że sztucznie. Jak wcześniej wspomniałam, postaci są niedopracowane i ogólnie rzecz ujmując zawiodłam się.

    Książek o przyjaźni, poświęceniu czy prawdziwej miłości jest na pęczki. Jednak nie wszystkie są sztampowe i mdłe, natomiast posiadają to coś, czego czytelnik łaknie z coraz większym zainteresowaniem. Z przykrością muszę stwierdzić, że "Przysięga" tego owego czegoś, w moim mniemaniu, nie posiada. Co więcej, ja nie znoszę sztucznie opisanej miłości, bez krzty polotu. Tutaj jest taki motyw: On zobaczył ją, ona jego i wielka miłość. A ja się pytam, gdzie tutaj jest cała feeria uczuć? 

    Autorka chciała zaakcentować antyutopijny świat, ale niestety nie udało jej się zobrazować go tak, jak powinien być zobrazowany. Ja ciężko miałam sobie cokolwiek wyobrazić, np. samo miasto, mieszkanie, tunele itp. A ja, jak nie odnajduję się w świecie wykreowanym przez autora - co z resztą nie zdarza mi się często - stwierdzam, że coś z książką jest nie tak. Wszystkiemu brakowało ciekawych opisów, a i sama "akcja" nie pomagała odnaleźć się w świecie Charlie i Maxa. Za szybko, za mdło i za mało ciekawie. Tyle mam do powiedzenia na temat tej książki, a po kontynuację z pewnością nie sięgnę, nawet z czystej ciekawości.