"Wierni wrogowie" Olga Gromyko

"Ten co zdradził wroga, kiedyś zdradzi też przyjaciela"

Wielki szacunek dla autorki za jej wszystkie twory, jakie napisała. Za serię o Wiedźmie i za... Świetną nowość wydaną przez Papierowy Księżyc - "Wierni wrogowie". Bardzo przypadł mi do gustu styl autorki. Ten klimatyczny ton, który porusza we mnie pewną strunę czytelniczą, którą jak na razie poruszyło niewielu autorów: John Green, Ilona Andrews, Patricia Briggs, Mira Grant, Samantha Shannon, Cassandra Clare czy Kelly Creagh. Tylko tej garstce udało się mnie rozkochać w swojej twórczości na tyle, że ich książki wielbię i będę wielbić miłością dozgonną. Amen. Na chwilę obecną wszyscy wymienieni oraz Olga Gromyko, są moimi bogami literatury. Słowem wstępu... Chyba możecie się domyślić, że o książce będą raczej same pochlebne słowa. Inaczej się po prostu nie da.

Kilka słów o szacie graficznej, jakżeż surowej, wilczej, zimowo - smoczej... Jednym słowem: idealnej. Niektórzy stwierdzą zapewne, że nic w niej szczególnego, ale mnie przypadła ona bardzo do gustu i świetnie oddaje treść książki. Chociaż Szelena powinna być ruda... Bo rude to wredne (ponoć!) A wierzcie mi, że główna bohaterka jest nader złośliwą jędzą... (uśmiecham się, a dlaczego się uśmiecham? Bo sama złośliwa bywam i z Szeleną mogłabym się wybrać na piwo) ot, co!

Już sam tytuł przynosi na myśl - mniej, lub więcej - o czym będzie historia. Aczkolwiek, nieco inaczej widziałam tych wrogów. Niemniej zamysł autorki o wiele bardziej podoba mi się niż mój sam. A to nowość!

A wszystko zaczyna się od wygrażania się typu "pożrę cię w całości", tudzież "zjem cię! zjem cię!" Apetycznie, prawda?

Pamiętając kreację postaci z serii o Wiedźmie imieniem Wolha, gdzie byłam nią wniebowzięta nie mogłam opanować radości z faktu, że i tutaj autorka postawiła na naturalność w tworzeniu swoich postaci. Nawet gdybym nie widziała na okładce nazwiska autorki, to po poznaniu Szeleny byłabym w 100% pewna, że książkę pisała Gromyko. Postaci i humor, jakim okraszona jest powieść, jest znakiem rozpoznawczym pisarki. Zresztą każdy z wymienionych we wstępie przeze mnie autorów ma swój znak rozpoznawczy i śmiem twierdzić, że poznałabym pisarza po jego dziele raz dwa! Dość może już tego zachwalania, przejdźmy do konkretów.

"- Szeleno, dziesiąty raz ci powtarzam...

- Lepiej będzie jak pierwszy raz pomyślisz."

Źródło

Zaczęłam o bohaterach, to może teraz czas, aby Wam ich przybliżyć. Główną postacią jest wilkołaczka imieniem Szelena. Pyskate babsko, które umie walczyć o swoje i przede wszystkim - wie czego chce. Nie jest to postać kobieca, którą można nazwać puchem marnym. Co to, to nie. Wcześniej wspomniałam, że bywa złośliwa i wredna... Cóż, żeby to zrozumieć, musicie przeczytać, a ubaw gwarantowany! Pod lupę weźmy teraz maga i nekromantę w jednym, Weresa. Mężczyzna idealny, jakich w książkach co niemiara? Ależ skąd! Autorka nie wychwala jego urody, nie robi z niego adonisa i pięknisia z tabloidów, co bardzo mi się podoba. A jeszcze bardziej podoba mi się to, że jego charakter jest taki... nie wiem czy mogę tak to określić, ale jest- męski. Opanowany, rzucający kąśliwymi uwagami, opiekuńczy (chociaż trzeba się na nim poznać, żeby to zobaczyć), czasami arogancki, ale przede wszystkim inteligentny! Poznajemy również smoka! O tak, ta postać jest genialna. Mrok, bo tak się latający jaszczur zwie, jest czarujący i uwielbia dogryzać swoim kompanom. Jest też cień... Cień Weresa, jego uczeń Rest. Szelena i Rest, to mieszanka wybuchowa. Wierzcie mi. Cała ta ekipa jest genialna i uwielbiam ich razem, jak i każdego z osobna. Kawał dobrej roboty, ale niczego innego się nie spodziewałam po Oldze Gromyko!

Postaci świetne, humor przedni... A świat? A pomysł?

Co do świata przedstawionego, nie mam absolutnie żadnych zastrzeżeń. Gromyko bardzo podobnie podeszła do sprawy realiów, jak w przypadku serii o Wiedźmie. Nie zdziwiło mnie to, gdyż na okładce wspomniano, że akcja toczyć się będzie w Belorii, wiele lat przed cudownym wydarzeniem, jakim okazały się narodziny Wolhy. W tych czasach możemy poznać te stworzenia, o których Wolha czytała w księgach, z których pobierała wiedzę. Mordobicie trollów i krasnoludów jest na porządku dziennym. Polowanie magów/czarowników na wilkołaki również nikogo nie dziwi. Tak samo elfy i driady czy też latające smoki, to codzienność. Jednym słowem Beloria to miejsce tętniące różnorodnym życiem.

Sam pomysł nie jest jakoś specjalnie oryginalny, bo przecież w fantastyce było już niemalże wszystko. Wszystkie postaci, relacje pomiędzy nimi i różne udziwnienia. Jednak Gromyko stworzyła coś, co mogę śmiało nazwać rewelacyjnym dziełem! Mimo, że znałam wcześniejsze stworzenia z innych książek, a przygoda nie wydaje się być czymś, na co zawołałabym wow. Właśnie tak określam niniejszą pozycję. Krótkim, acz wydaje mi się, że treściwym:

Gorąco polecam Wam tę książkę tętniącą życiem, magią, humorem, rewelacyjnymi postaciami. Książka o przyjaźni powstającej pomiędzy wrogami, walce z własnymi słabościami, dążeniu do celu i stracie.

Kawał dobrej zabawy!