"Pocałunek Demona" Lynn Raven

Tytuł: Pocałunek Demona

Autor: Raven Lynn
Wydawca: Oficyna Wydawnicza FOKA

Tom: I
Rok wydania : 2011

"Dawn po tragicznej śmierci rodziców wychowuje się u bogatego wujka. Ma wszystko oprócz miłości. Ta zaś zaczyna kiełkować w jej sercu od pierwszego spojrzenia, jakim obdarzył ją Julien. Młoda dziewczyna nigdy w życiu nie sądziłaby, że jej uczucie mogłoby być odwzajemnione. On jest nowym uczniem w liceum, niesamowicie pięknym ale i niestety nieosiągalnym. W Julienie tkwi mroczna tajemnica, która prowadzi Dawn do świata wampirów, a jej upragniony sen o miłości staje się…" - opis zaczerpnięty z portalu LubimyCzytać.

    Czytając Pocałunek Demona miałam nieodparte wrażenie, że to już było. Czyżby Zmierzch? Tak wątek zalatuje Zmierzchem. Nie wiem, może tylko mnie się tak wydaje? Nic  na to jednak poradzić nie mogę, że większość wątków z książki porównywałam z tą właśnie sagą.

    Tak więc jeżeli chodzi o fabułę, nie uważam żeby była szalenie oryginalna i nieprzewidywalna. Od początku można by rzec lekko męczyłam się czytając tą książkę. Dla mnie książka musi posiadać to coś - tyle, że to coś nie może być powtarzalne i powinno mnie czymś zafascynować. Fascynacji i zaskoczenia w tym przypadku brak.. Co jeszcze mnie męczyło, tudzież odstręczało w książce? Otóż ta wspaniała "miłość" i szybka przemiana głównego bohatera z zimnego, aczkolwiek uroczego pyskatego drania w wampirzego Romeo. Słabnę jak widzę takie banalne przemiany! Nie mogę zarzucić temu wszystkiemu braku romantyczności. Książka jest przepełniona romantycznością. Jednak za dużo w niej jak dla mnie słodkości...o wiele za dużo. Spodziewałam się po książce czegoś innego. Sam tytuł jak i okładka oferowały mi jakąś "nowość, świeżość". Niestety się zawiodłam na tej linii. Główna bohaterka to taka typowa nastolatka. Taka "najtypowsza" z tych "najtypowszych", zapatrzona w chłopaka, który kiedy tylko ją odrzuci, to ta biegnie z płaczem bo świat się dla niej skończył i już nic gorszego się wydarzyć nie może. No cóż... Ach ta typowość. Co do samego Juliena? Chłopak sam nie wie czego chce i to dobitnie. Gdzie to zdecydowanie! Jednak mimo wszystko go polubiłam. Z tych "minusów" książki to chyba tyle.

    Co do plusów? Styl pisania autorki zalicza się do tych, które pozwalają czytelnikowi na dosłowne pochłonięcie książki w mig. Prosty, łatwy w odbiorze i dostosowany do odbiorców. Podoba mi się również to, że książka jest podzielona na dwa punkty widzenia. Jeden z punktu - Dawn i drugi, zaznaczony kursywą przedstawiony z perspektywy Juliena. Swoją drogą przyznam się bez bicia i z ręką na sercu, że nie wiedziałam iż to opowiada Julien. Skapnęłam się dopiero po połowie książki! Wtedy poczułam zaskoczenie i śmiałam się sama z siebie, że też wcześniej do tego nie doszłam. Podobały mi się również opisane wspomnienia matki Dawn w znalezionym przez Juliena pamiętniku. Fajna odskocznia i ukazanie przeszłości. Teraz coś nie o samej fabule, a o oprawie książki. Lubię kiedy książka ma czysto białe kartki, lepiej mi się ją wtedy czyta. Plus dla wydawnictwa tym razem, za okładkę również. Te zawijasy z tyłu strasznie mi się podobają, a sam przód tajemniczy i zmysłowy, jednak nie do końca do mnie przemawiający.

    Co do akcji? Toczyła się mozolnie, a tempa nabrała dopiero pod koniec, za to kiedy akcja nabrała prędkości -  trzymała mnie w napięciu do ostatniej strony, wzbudzając ciekawość i chęć sięgnięcia po kontynuację. Co też właśnie uczynię kiedy tylko będzie mi to dane.

    Więcej o książce nie jestem w stanie powiedzieć, a wymyślać na siłę też nie mam zamiaru. Tak więc...Książka lekka i dobra na jeden wieczór. Mimo, iż ma kilka wad nie mogę sobie odpuścić kolejnych części. Ciekawi mnie co czeka tych dwoje bohaterów i czy w kolejnych częściach też będzie wiało popularną sagą o wampirach. Radzę jednak zaznajomić się najpierw z książką Pocałunek Kier  [moja recenzja], gdyż moim skromnym zdaniem Pocałunek Demona może się schować i nie ma mowy nawet o porównaniu pomysłów tych dwóch książek.